attracties en beslommeringen

De ooit enkel als zussen- en schoonzussendag begonnen combi, werd na verloop van tijd een zussen-/schoonzussen- en broersdag. En inmiddels heb ik voor de tweede keer op rij de combi zussen-/schoonzussen-/broers- en zwagerdag meegemaakt. (Zie voor de 1e keer in mijn blogarchief stukje 'tijdreis met boot en stoomtram' van 11 mei 2014). Het is dus nu gewoon een familiedag zal ik maar zeggen, waar we er jaarlijks nog een paar van hebben. 't Was heel gezellig, maar ik kan me toch ook voorstellen dat de dames aanvankelijk wat anders voor ogen stond. Het bijzondere van zussendagen lijkt mij, is dat je als meiden onder elkaar vaak tot heel andere gesprekken komt. Voor jongens onder elkaar geldt dat in ieder geval, weet ik uit ervaring door mijn vele zeilweekendjes. Maar goed, het gaat zo als het gaat, ook een familiedag is oké, helemaal als zo'n dag enigszins hilarisch verloopt, zoals dinsdag j.l. 5 mei het geval was.

Op Jan uit Leiden na, onze geliefde maar notoire 'te laat' komer, deze keer maar drie kwartier, had het hele gezelschap zich rond halfelf 's morgens voor de koffie verzameld op het terras van Landwinkel 'De Maaneschijn' in buurtschap Appel. Landwinkel is een coöperatie van samenwerkende boeren met een boerderijwinkel, met pure en (h)eerlijke streekproducten. De familie van Maanen verkoopt daar zijn eigen producten en de producten van de aangesloten boeren. Ze hebben vooral veel aandacht voor duurzaamheid, dier welzijn en uiteraard de smaak. Ze weten waar het product is gemaakt, door wie en op welke manier!
De weersverwachting voor de komende uren was belabberd. Een blik in het zwerk en de kolkende cumulus bewolking, deed ernstig vermoeden dat er een vloot met zure appels in volle vaart op ons afkwam. Maar voorlopig zaten we op ons terrasje nog droog en lekker uit de wind, piepte er zelfs zo af en toe een vrolijk zonnetje door het wolkendek, en smaakte de koffie met appelgebak ons uitstekend.

Bijgaande tekening van de Kruishaarderberg is door Heleen Bijvank (Nijkerk, 1966) gemaakt. Het monumentale werk in gemengde techniek is door zijn gelaagdheid een transparante verbeelding een mooie artistieke impressie van de berg. Een wandeling om en nabij de Kruishaarderberg, zuidoostelijk van het centrum van Nijkerk nabij Driedorp, was de volgende attractie. De meesten van ons hadden uit hun kinderjaren nog mooie herinneringen aan dit raadselachtige puistje in het landschap.

Het is eigenlijk geen berg maar een omwalde ruitvormige akker van ongeveer anderhalve hectare groot. Aan de zuidzijde van de akker zijn de wallen het hoogst (tot maximaal 6 meter boven het maaiveld). Over het ontstaan en de functie van de Kruishaarderberg zijn diverse studies en theorieën in omloop. Een tijdelijk militair kamp, een veekraal of een omheinde akker. Wie het weet mag het zeggen, maar ik ga er in dit stukje maar niet verder op door. De oudste vermelding van het zand van 'Cruyshaer' schijnt terug te vinden te zijn in een bron uit 1560! Maar goed, wat het ook mag zijn, we zullen het gaan zien.

Het was knap lastig parkeren op de Deuverdenseweg, en toen we al het blik eindelijk her en der in de berm waren kwijtgeraakt, durfden we vanwege de dreigende lucht niet aan de wandeling te beginnen. Enkele waaghalzen zijn nog wel een eindje het Kruishaarderpad opgelopen, maar toen het steeds dichterbij begon te donderen, waren ze snel weer terug bij de achterblijvers. Jammer, niks aan te doen, dan maar gauw naar de volgende attractie. Daar zitten we binnen en zijn we in ieder geval niet gevoelig voor weersbeslommeringen.

Aangekomen bij het 'Oude Ambachten en Speelgoedmuseum' in Terschuur, werden ons op een enigszins tenenkrommende manier een aantal huisregeltjes meegedeeld door een aardige, maar beetje pedante kletsmajoor achter de kassa. Hij wenste ons verder overigens ook nog veel kijkplezier. Dank je, maar we willen hier om te beginnen eerst een hapje eten. Dat kon, hij zou voor ons wel een paar tafeltjes aan elkaar schuiven. De bestelling ging een beetje chaotisch, maar uiteindelijk hadden we allemaal wat we wilden. Buiten was het aangekondigde noodweer inmiddels losgebarsten!

Na de lunch begonnen we allemaal in ons eigen tempo aan de tocht door het museum. Een behoorlijke tocht kan ik wel zeggen, het museum heeft in totaal ruim 4000 m2 expositieruimte, bestaande uit een oude ambachtengedeelte en een antiek speelgoedgedeelte. Werkelijk duizenden aan oude ambachten gerelateerde voorwerpen als gereedschappen, werktuigen en huishoudelijke artikelen. Ik las dat er in totaal ongeveer 160 ambachten zijn opgenomen, zoals o.m. een kaasmaker, oude smid, meubelmaker, scharensliep, mandenvlechter, leerlooier, kantkloster, zilversmid. En de verzameling van oud en antiek speelgoed deed er weinig aan onder, ook hier was het één en al nostalgie wat de klok sloeg. Meccano, bootjes, poppenhuisjes, stoommachientjes en ga zo maar door. Ergens zag ik een bordje hangen met de tekst: Hoe meer je herkent, hoe ouder je bent! En zo is het maar net. Maar naar een paar uurtjes hadden we het wel gezien daar. Het was inmiddels weer bijna droog geworden, dus allee, naar de auto's en de volgende attractie.

Het bevrijdingsconcert in de Kruiskerk in Nijkerk zou halfvier beginnen. Maar bij binnenkomst kregen we te horen dat het nu slechts de generale repetitie van het projectkoor betrof. Het echte concert samen met het Nijkerks Stedelijk Fanfarecorps, zou 's avonds pas zijn. Maar als we wilden mochten we de repetitie rustig bijwonen. Mooi, we waren er nu toch eenmaal. En daar zaten we dan in die grote lege kerk, later kwamen er trouwens nog wel wat meer mensen bijzitten. De repetitie o.l.v. Bart Houtman uit Nijkerk begon met wat gebruikelijke inzingoefeningen, waarna met een paar coupletten van het lied 'Vrijheid' van R. Stoop & H. Reinold het echte werk begon. Regelmatig werd er afgeslagen en weer opnieuw begonnen, het had meer van een reguliere repetitie weg dan van een generale. Collectief waren we dit gedoe na een goed kwartiertje helemaal zat, ze doen hun best maar, maar wij gaan er vandoor. Bovendien was het zonnetje inmiddels ook weer lekker doorgebroken, tijd dus voor een attractieve versnapering op een leuk terrasje!

Het zonnetje was weliswaar mooi doorgebroken, maar het waaide nog als een gek. Evengoed hebben we op het Plein toch een tijdje op het terras van 'Eight' gezeten. Maar echt aangenaam was het nog niet. Hoop herrie, alles stond te klapperen en te rammelen in de wind, en je glas moest je goed vasthouden. Een paar diehards bleven nog een tijdje zitten, maar de meesten zaten al snel weer binnen. Toch was het ons 'finest hour' zal ik maar zeggen, gewoon eventjes gezellig ouwenelen met een drankje en een beetje naar het diner toegroeien.

In Restaurant/Grand Cafe 'Peacock's' in de Kolkstraat, even om de hoek, lag de slotattractie van de dag beschoren t.w. het gezamelijke diner. Vanaf onze zitplaatsen aan een lange tafel voor het raam, zagen we aan de overkant van de Kolkstraat het huis waar onze (schoon)moeder in 1918 ter wereld kwam en waar ze haar jeugd heeft doorgebracht. Het staat te koop zagen we, we vroegen ons af voor de hoeveelste keer dat wel niet voor het meer dan een eeuw oude huis zou zijn.

Het was ontzettend druk in het restaurant, veel te druk kwamen we later achter. Wachten en nog eens wachten, we hebben daar dik 3,5 uur gezeten voor een eenvoudige maaltijd. Het was trouwens lekker allemaal en ook best gezellig, maar toch vonden we het allemaal te lang duren. Op een gegeven moment konden we natuurlijk nog moeilijk terug krabbelen. Bovendien zagen we dat de bediening zich een slag in de rondte werkte. Het was niet anders!
Toen we hadden afgerekend en eindelijk weer buiten stonden met z'n allen, hebben we Christien bedankt voor de organisatie en afscheid genomen van elkaar. De meesten moesten nog een stukje rijden, Aalten, Amsterdam, Harderwijk, Nijkerk, Leiden en Zaltbommel. Maar ach, wat is nou ver na zo'n leuk dagje met z'n elfen vol attracties en beslommeringetjes?