trouwe metgezel is niet meer

Elf jaar heeft Teun lief en leed in de familie, in de meest ruime zin van het woord, gedeeld. Praten kon hij niet, en blaffen deed hij slechts sporadisch. Toch had ik het gevoel dat we elkaar wel begrepen, als hij me aankeek met die prachtige trouwe bruine hondenogen. Vaak ontmoete we elkaar in de buurt van een koelkast, een plakje worst had hij dan doorgaans snel bij mij gescoord!

Op Hemelvaartsdag hoorden we van onze dochter dat Teun tijdens een boswandeling door z'n poten was gezakt. Zomaar, hoewel hij de laatste tijd wel een beetje aan het sukkelen was. Een nachtje aan het infuus bij de dierenarts bracht even wat soelaas, maar toen Joke en ik hem j.l. zondag even opzochten vertoonde hij niet of nauwelijks nog enige vorm van spirit. Als vanouds kwam hij ons zowaar nog wel even tegemoet lopen toen we binnenkwamen, maar hij lag even snel weer uitgeteld op z'n matje. Het zag er allemaal somber uit! Gekweld door inwendige bloedingen en meer ellende, is Teun gistermorgen bij de dierenarts uit zijn lijden verlost.

Hoewel Teun niet de hond van Joke en mij was, voelen we het gemis. Teun zit in ons hart en blijft in ons hart, net als elke andere dierbare. De band en de herinneringen die we aan hem hebben, zullen we denk ik niet snel vergeten. Het slijt ongetwijfeld, maar er zullen zich altijd momenten of situaties voordoen dat we met weemoed aan Teun terug zullen denken. (Zie trouwens ook in mijn blogarchief een stukje over 'Teun' van 12 augustus 2006).
Vanmorgen hebben we Teun met enig gevoel voor pathos in onze tuin begraven. Daar liep hij vaak enthousiast te darren en het hondje van de buren te sarren. De meest betrokkene waren aanwezig, of zoals gezegd, de familie in de meest ruime zin van het woord. Een mooi en waardig afscheid van Teun, die elf jaar lang sowieso de trouwe en lieve metgezel is geweest van Christa, Jeanne, Kim, Brend, Jan, Joke, ondergetekende en weet ik allemaal niet wie nog meer!