dinsdag, juli 30, 2013

Hittegolf


De laatste tijd is het nogal warm, tropisch warm zelfs. We hebben in ons lage landje na zeven jaar wachten zowaar weer eens een hittegolf gehad, en een tweede schijnt op stapel te staan. Er wordt over het weer behoorlijk wat af gemekkerd, het is nooit goed. Eerst was het te koud, toen was het te nat en nou is het weer te droog en te heet! Het is waar, ik kom met die hitte tot weinig of niets, bij de geringste inspanning zweet ik me een ongeluk. Toch verveeld me dat gepuf minder snel dan kou en nattigheid, hoewel, er zijn grenzen heb ik ooit gemerkt.

Lang geleden liep ik in de lente een keer samen met mijn geliefden J, E en S in Parijs rond. Prachtige stad, van alles te zien en te beleven, heerlijk. Alleen jammer dat het zo drukkend warm was, we werden doodmoe van het geslenter en waren blij dat we af en toe in de metro konden onderduiken. We hadden onze auto voor een paar dagen geparkeerd in een garage nabij 'Gare du Nord' en een overnachting geregeld in het nabij gelegen hotel 'De L'Europe' aan de Boulevard de Magenta. We vonden het een prima uitgangspunt om een aantal Parijse bezienswaardigheden te verkennen.

Via de Rue St. Denis, een oude en in meerdere opzichten hete straat, liepen we de eerste dag naar o.a. Les Halles, Centre Pompidou en Boulevard St. Germain. En daags daarop zijn we naar o.m. Montmartre, de Sacre-Coeur en de Eiffeltoren getogen om maar een paar bezienswaardigheden te noemen!

Op een gegeven moment kwamen we een straatverkoper tegen die zo te zien heerlijke broodjes verkocht. We hadden wel trek, dus waarom niet een hapje tussendoor. Er was voor elk wat wils, J en S namen iets fruitigs en E en ik wat pittigs. We kwamen er al snel achter hoe pittig pittig kan zijn. Heet, heet en nogeens heet, ik dacht dat ik op het gebied van scherpe kruiden wel wat gewend was, maar dit was niet om te harden, een potje sambal oelek was er niets bij. Nadat we de broodjes in de eerste de beste vuilnisbak hadden gedumpt, gingen we met open mond wanhopig opzoek naar een vorm van enige verkoeling. De vlammen sloegen ons uit de mond! En we hadden het al zo heet, godallemachtig wat een toestand, en aan de dames te zien hadden we ook de lachers nog op de hand. Maar goed, aan alles komt een eind, zo ook aan het brandje in de mondjes van E en ondergetekende. Na verloop van tijd nam de hitte enigszins af, helemaal nadat we een droog stuk stokbrood naar binnen hadden gewerkt.

Ja, ja over grenzen gesproken, dat was nog eens een pikant hittegolfje, een hittegolfje die me tot op de dag van vandaag zo af en toe nog wel eens te binnen schiet!

woensdag, juli 24, 2013

architectuur versus 3d printer


In de wereld van architectuur en techniek gebeurd veel. Interessant, en als vanouds probeer ik het een beetje te volgen, maar ik ben bang dat ik zo langzamerhand wat achter loop. En dat moet ik maar accepteren ook, het is niet anders. Maar evengoed heb je af en toe wel eens van die momenten dat dat makkelijker is gezegd dan gedaan. Niet zo vreemd uiteraard, ik heb m'n hele werkleven weinig anders gedaan, dan me bezig houden met architectuur en techniek. En nu heeft de 3D printer, schaal 1:1 zijn entree gedaan in de architectuur. Een nieuw fenomeen, voor mij althans en ik denk voor wel meer vakgenoten, het is nog zo prematuur allemaal. Maar er zijn in Nederland al wel enkele architectenbureaus die zich in de techniek en de bruikbaarheid van geprinte bouwconstructies e.d. verdiepen. Heel verstandig natuurlijk, voor deze ontwikkeling in de bouwwereld kan je echt niet weglopen!

Een 3D printer is een apparaat dat op basis van digitale bouwtekeningen min of meer willekeurige driedimensionale objecten kan produceren. Dit gebeurt door het object laag na laag op te bouwen. Een proces dat ze rapid-prototyping noemen, een verzamelbegrip voor het snel vervaardigen van fysieke prototypen. In Amsterdam pakt bureau DUS Architects (Hans Vermeulen 1977, Martine de Wit 1977 en Hedwig Heinsman 1980) het heel voortvarend aan. Ze zijn begonnen met een grachtenpand te printen aan het Buiksloterkanaal in Amsterdam-Noord. DUS Architects heeft de 3D printer genaamd 'KamerMaker' zelf ontwikkeld. Bijzonder is dat de buiten en binnenkant van het pand gelijktijdig wordt geprint en de onderdelen vervolgens als een soort groot LEGO systeem aan elkaar worden bevestigd. Belangstellenden kunnen op de bouwplaats de bouw van het eerste pand aan de te ontwikkelen Noordergrachtengordel volgen, en zien hoe de onderdelen worden geprint en geëxposeerd. Dat wil ik zien, ik ga binnenkort zeker een keer kijken.

De KamerMaker, ontwikkelt samen met Ultimaker Ltd. Gablab Protospace en OpenCoop, is de eerste verplaatsbare 3D printer die kamers en meubels kan printen. De KamerMaker kan in diverse soorten plastic printen en in de toekomst mogelijk ook met gerecycled plastic. Omdat het interieur en exterieur tegelijk worden geprint, ontstaat er een grote vrijheid in vormgeving voor o.a. de ornamentiek en andere details. Behalve dat bezoekers kunnen volgen hoe het grachtenpand groeit, worden ze ook geconfronteerd met een bouwplaats waar ruimte is voor hun input. De eerste kamer die geprint wordt, is de ontvangstkamer, een soort showroom waar de bezoekers welkom zijn om meer over het 3D printen te leren. Elke kamer daarna krijgt een functie die te maken heeft met educatie, co-creatie en onderzoek op 3D gebied. In de keuken zal geëxperimenteerd worden met 3D printen in aardappelzetmeel. In de Recycle Room worden plastic flessen versnippert tot printmateriaal voor de Kamermaker, en in de Fitting Room kunnen bezoekers meedenken over het ontwerp.

maandag, juli 22, 2013

op en nabij de IJsselbruggen


We zaten gisteren thuis eerst nog wel even te dubben, wel of niet fietsen met die hitte, 30º en mogelijk zelfs iets meer. Een klein eindje moest kunnen, zeker als we een intermezzo in zouden lassen in museum de Fundatie waar het lekker koel is. Daar hadden we nog iets te goed, de vorige keer (zie mijn stukje Museum 'de Fundatie' verbouwd van j.l. 6 juli) hadden we de exposities 'Dum vivimus vivamus' van Jeroen Krabbé (1944) en 'Van Turner tot Appel' immers overgeslagen.

Even nog het fietsrek op de haak, en weg waren we. Op naar Hattem, van daaraf wilden we over de Geldersedijk via de nieuwe spoor/fietsbrug over de IJssel naar het centrum van Zwolle fietsen. Aangekomen bij de brug kwamen we er pas achter dat je niet rechtstreeks vanaf de Geldersedijk op de spoor/fietsbrug kan komen. Dan toch maar even doorfietsen naar de oude IJsselbrug, pakken we de nieuwe wel op de terugweg. Op een bankje aan de overzijde hebben we koffie gedronken en een tijd naar het prachtige uiterwaarden landschap zitten kijken. Via Het Engelse Werk, Willemsvaart, Nieuwe Veerallee en Willemskade zijn we vervolgens naar de Blijmarkt gefietst. Fiets op slot, en even later liepen we in het heerlijk koele museum 'de Fundatie' rond. Opvallend was de rust in het museum. Mogelijk doordat het vakantietijd is, maar ik denk eerder doordat de meeste mensen met dit mooie weer liever buiten blijven.

De vader van Jeroen Krabbé was een liefhebber van kindertekeningen. De tekeningen die zijn zoon Jeroen tussen 1947 en 1958 heeft gemaakt, had hij allemaal zorgvuldig bewaard. Meer dan een halve eeuw later, heeft Jeroen diezelfde tekeningen als uitgangspunt voor zijn schilderijen genomen. Hij combineerde de kinderfantasie van toen met de volwassen visie van nu, en ontdekte hoe dat jongetje nog altijd meekeek met de volwassen schilder. Op de schilderijen figureren o.a. zijn ouders, zijn broer Tim, de hond Kazan en een ‘Chagall-vis’. De schilderijen vertellen a.h.w. op caleidoscopische wijze het verhaal van zijn onvermijdelijke kunstenaarschap.
Het zal allemaal zo zijn, de schilderijen spraken mij niet zo aan. 'Krabbé - Schilder, een retrospectieve' vond ik interessanter (zie m'n stukje 'museumdefundatie' van 17 maart 2008) De onbevangen, vrolijke stilistische landschappen spraken me meer aan.

Alvorens weer op de fiets te stappen hebben we eerst bij 'Grand Café Public' recht tegenover museum de Fundatie onder een grote parasol geluncht. Vervolgens fietsten we weer richting 'Het Engelse Werk' waar we de nabij gelegen fietsopgang naar de nieuwe spoor/fietsbrug snel gevonden hadden. Ik vind het echt een prachtige brug, en wat een constructie. Die dwingt respect af! Ik moest trouwens wel even aan die waaghals denken die op dinsdagavond 19 juli 2011 over de boog is gefietst. Je moet wel lef hebben, het lijkt mij spelen met je leven, toch kan ik ook wel respect opbrengen voor zo'n gozer. Maar al zou ik het kunnen, ik denk niet dat ik het hem ooit zou durven nadoen!




Via een lus in de Gapersweg kwamen we aan de overkant uiteindelijk weer op de Geldersedijk terecht. Naar parkeerterrein De Bleek in Hattem was toen nog maar een klein stukje. In de auto was het maar liefst 38º, maar mooi dat de airco het deed. Een half uurtje later waren we weer thuis, waar we de rest van de dag in de schaduw hebben doorgebracht met af en toe een verkoelend drankje.

zaterdag, juli 20, 2013

fietspontje


We verlieten gisteren de Zuiderzeestraatweg bij Hierden, om vervolgens via de Lageweg en de Waterweg op de Munneke Steeg uit te komen. Over dat prachtige fietspad tussen de weilanden ging het verder richting Nunspeet. Nabij 'Bad Hoophuizen' fietsten we vervolgens tot aan de afslag Randmeerweg een stukje over de Varelseweg. Na een paar kilometer kwamen we uit bij camping 'Polsmaten', om tenslotte via het Hoge Bijsselse-Pad bij het Veluwemeer uit te komen. En daar hebben we samen met 8 medepassagiers nog een kwartiertje zitten wachten op het pontje dat ons voor slechts €. 3,50 p.p. van Gelderland naar Flevoland moest brengen.

Want tussen Nunspeet, surfoever Hoge Bijssel nabij Polsmaten en Biddinghuizen, nabij Bremerbergse Hoek, vaart zomers sinds 2004 een voet-/fietsveer heen en weer. Best lang eigenlijk, maar voor ons zou het de eerste keer zijn dat we er gebruik van gingen maken. De 'Veluwerandveer' die per oversteek maximaal 12 passagiers inclusief fiets mag vervoeren, doet circa 25 minuten over de tocht over het Veluwemeer. Het is maar een klein rechthoekig pontje, maar de weerstand in het water moet waanzinnig hoog zijn. Ik had de indruk dat het scheepje wilde duiken toen de pontbaas een beetje gas gaf, het lag van voren in ieder geval dieper in het water dan van achteren. Dat moet toch te verbeteren zijn lijkt mij, want het kost een hoop energie om die watermassa alsmaar voor je uit te duwen. Ach wat maak ik me eigenlijk druk om een hoopje verspilde energie. Ik genoot van het tochtje met de 'Veluwerandveer', relax en moeiteloos navigerend langs ondieptes, visnetten en eilandjes de Ral en de Kwak bracht het pontje ons naar het nieuwe land.

Eenmaal op het nieuwe land ging de fietstocht verder, maar nu weer richting Harderwijk. Via de Bremerbergsdijk en het lange stuk over de Harderbosweg kwamen we uiteindelijk op de Knardijk uit. Maar voor we zover waren, hebben we onderweg op een bankje met koffie uit de thermosfles wel een tijdje zitten genieten van het uitzicht op het Veluwemeer. En op de Knardijk moesten we voordat we thuis waren, nog weer even flink op de pedalen om onder het aquaduct uit te komen. Een eindsprintje als de laatste lootjes zullen we maar zeggen, van een mooi fietstochtje van alles bij elkaar 33,5 kilometer.

vrijdag, juli 19, 2013

rondom het Wolderwijd


Achter op het stoepje merkten we weinig of niets van de wind, maar eenmaal in de polder viel het knap tegen. Maar goed daar wordt je flink van volgens bartjes, dus genoeg daar over. Toen we echter bij de 'Biezenburcht' aankwamen, ongeveer halverwege Harderwijk - Zeewolde zagen we tot onze verrassing dat ze daar een aantal bankjes hadden geplaatst. Mogelijk dat ze er al een jaartje stonden, maar ze waren ons nog niet opgevallen. Tijd dus voor een break, even rond kijken hier onder het genot van een bakje koffie uit de thermosfles. Mede door het afval om ons heen, kwamen we vrij snel tot de conclusie dat de bankjes tot het inventaris van het eind vorig jaar geopende cafetaria de 'Biezenburcht' behoorden. We zaten daar rond een uur of half elf 's morgens, maar van enige activiteit was niets te merken. Door die gesloten roldeur deed de sfeer rondom het gebouwtje enigszins desolaat aan.

Jammer, want vanaf de 'Biezenburcht', het bijzondere bakstenen gebouwtje in de oksel van de Knardijk, heb je een mooi uitzicht over het Wolderwijd en het eilandje de Biezen, het natuurgebied Harderbroek en het voormalige sluitgat in de Knardijk. De in 1990 gebouwde 'Biezenburcht' is ontworpen door het Amsterdamse architectenbureau Alberts en van Huut. Architect Ton Alberts (1927-1999) en Max van Huut (1947) waren/zijn ontwerpers van op antroposofische leest geschoeide architectuur. Organische bouwwerken, bekend zijn o.a. het gebouw van de Gasunie in Groningen en het hoofdkantoor van de ING bank in Amsterdam Z.O. Het op basis van een pentagon (vijfhoek) ontworpen uitkijkgebouwtje annex trafohuisje de 'Biezenburcht' staat uiteraard in geen verhouding met genoemde bouwwerken, maar het is bijna een schoolvoorbeeld van organische architectuur.

Na de koffie vervolgden we ons pad richting het fiets-voetveer Zeewolde - Strand Horst Ermelo. We wisten niet dat het veer vanaf 13 juli j.l. volgens een zomerrooster voer, er werd nu vanuit Zeewolde vertrokken vanaf De Rede in de aanloophaven i.p.v. de Nulderdijk. Behalve extra kilometers, kwamen we ook net te laat aan en moesten we een halfuur wachten. Maar er waren gelukkig bankjes, ook daar was aan gedacht. En in zo'n aanloophaven is van alles te zien, dat halfuurtje was om voor we er erg in hadden.

Eenmaal aan de overkant moesten we weer even stevig op de pedalen. Het fietspad van Horst naar Harderwijk, mooi gelegen tussen het water en de A28 is prachtig, alleen jammer van de herrie. De geluiddruk van de A28 op het circa 15 meter naast gelegen fietspad ligt volgens mijn inschatting minstens rond de 80 dB. De plotseling invallende stilte, nadat de A28 eenmaal van het fietspad was afgebogen was weldadig, maar ja toen waren we ook bijna thuis.

dinsdag, juli 16, 2013

Jubileumtentoonstelling


De eerste kunstexpositie op kasteel Zwaluwenburg in 't Harde (gemeente Elburg) werd in 1963 gehouden. Al vijftig jaar kunst dus in het in 1728 gebouwde buitenhuis, dat sinds 1960  in het bezit schijnt te zijn van de familie Heusdens uit Steenwijk. Het omliggende landgoed behoort echter aan de stichting 'Het Geldersch Landschap'.
Tekening kasteel Zwaluwenburg.
Sinds 1963 fungeert het buitenhuis Zwaluwenburg elke zomer als galerie. Deze vijftigste zomer is het thema 'MensBeeld'. Ik las dat er in de loop der jaren al heel wat prominente kunstenaars hebben geëxposeerd. Onder wie Paul Citroen, Ans Wortel, Sierk Schröder, Pieter d’Hondt, Karel Gomes, Chris ten Bruggen Kate, Carel Willink en Freek van den Berg. Het accent heeft daarbij steeds gelegen op figuratieve kunst.

In de huidige jubileumexpositie 'MensBeeld' worden de uiteenlopende aspecten van het mens zijn door een tiental kunstenaars belicht. We zagen jonge, frivole vrouwen op litho’s van Freek van den Berg (1918-2000), tegenover de doorleefde mensengezichten van Nel van Dokkum-Koen (1934-2012). En door beeldhouwster Edith Janzen werd de mens getoond in archetypische fabelfiguren en moeder/kind-relaties. Ook het symbolisme was rijkelijk vertegenwoordigd, in diepgravende maar kleurige reflecties door de schilders Corina Corvers, Esther Veerman en Johan Gorter. En een vleugje pop art zagen we terug in de vintage collages van Marian Williams van Embden en Nelleke Ponsteen. Joost Lodewijks deelde zijn feeërieke vrouwbeeld in een reeks vrijwel identieke doeken en Catharina Luhulima zorgde voor een staaltje gedegen portretkunst in houtskool.

Interessant allemaal, mooi gezegd, maar we hadden het afgelopen zondag snel gezien. De kunstobjecten die we zagen vonden we op een enkele uitzondering na van middelmatig niveau, en stemde bepaald niet tot nadenken! Nou heb je dat uiteraard vaker bij figuratieve kunst, maar dit was wel heel veel van 13 in een dozijn. Trouwens de hele ambiance in het overduidelijk door achterstallig onderhoud geplaagde buitenhuis liet naar onze mening te wensen over!

zaterdag, juli 13, 2013

Goeie shit


Goeie shit, las ik gisteren in de V bijlage van de Volkskrant. Een artikel van Marina de Vries over de Italiaanse kunstenaar van aristocratische afkomst, Piero Manzoni (1933-1963), waar momenteel in het Städel Museum in Frankfurt een overzichtstentoonstelling onder de titel 'Als Körper Kunst wurden' aan gewijd is.

Piero Manzoni maakte uiteindelijk conceptuele kunst, een kunstvorm waarbij het idee ofwel het concept belangrijker is dan esthetische of materiaal-technische afwegingen. Ook een kunstvorm die de ballast van het verleden wilde afwerpen, schoon schip maken en opnieuw beginnen. De schilderkunst niet langer zien als de verbeelding van een mystieke goddelijke wereld, maar als een alledaagse realiteit, waarbij het spel van licht en schaduw voor voortdurende verandering zorgt. Witte wandwerken (achromen), ontdaan van elke kleur, waarin vaak reliëfs zijn aangebracht.

Piero Manzoni was aanhanger en wegbereider van een kunststroming, die eind vijftiger jaren begin zestiger jaren van de vorige eeuw meer aanhangers had. Zo was daar de Nederlandse Nul-beweging, die in 1960 gevormd werd door Jan Schoonhoven, Armando, Jan Henderikse, Herman de Vries en Henk Peeters, en tot 1965 heeft bestaan. De werken van de Nul-groep waren en zijn in het bijzonder anti-schilderkunstig. Traditionele materialen als verf en steen werden bij voorkeur vervangen door industriële materialen. En de Nederlandse Nul-beweging was weer ontstaan in de internationale context van Zero in Duitsland (Otto Piene, Heinz Mack, Gunther Uecker), Azimuth in Italië (Piero Manzoni, Enrico Castellani, Augustino Bonalumi) en het nouveau réalisme in Frankrijk (o.a. Yves Klein, Daniel Spoerri, Arman en Jean Tinguely).



Het streven van deze minimalistische bewegingen was om de kunst van zijn glamour en verheven status te ontdoen, te democratiseren en de kloof tussen kunst en leven te dichten. Piero Manzoni ging daarin zover dat hij kunst net zo gewoon vond als stront. Hij produceerde begin 1961 negentig concervenblikken. Hij drukte negentig etiketten, nummerde en signeerde ze. En hij vulde de blikken met zijn eigen poep, 30 gram per blikje. In vier talen staat het erop: Merda d'Artista, Merde d'Artiste, Artist's Shit en Künstlerscheisse. Manzoni verkocht destijds de gesigneerde blikjes poep aan het publiek voor de dagprijs van 30 gram goud.

Dat gemorrel aan de fundamenten van de gevestigde kunstorde voelde men destijds mogelijk als een noodzaak. Maar ik ben blij dat die zoektocht naar de neutrale realiteit in de kunst, die volgens Armando meer naar een dood spoor leidde dan naar een nieuw begin, alweer decennia achter ons ligt. Veel werken van de Nulkunst zijn achterhaald en verroest of vergaan. De opgave voor de hedendaagse kunstenaar is nu omgekeerd: niet laten zien dat kunst net zo gewoon is als stront, maar laten zien dat kunst net zo bijzonder is als goud!

Trouwens bizar dat zo'n onooglijk blikje stront van de kunstenaar op een veiling ruim 60 duizend euro heeft opgebracht!

donderdag, juli 11, 2013

Land-art in Emmen


Toen de Amerikaanse Land-Art kunstenaar Robert Smithson (1938-1973) in 1971 de zandgroeve van gebroeders de Boer in Emmen zag, zag hij daarin een perfecte locatie, waarmee hij in het kader van kunstmanifestatie 'Sonsbeek buiten de Perken' a.h.w. een artistieke dialoog kon aangaan. Geïnspireerd door de groeve, in zijn ogen een geologisch paradijsje die hem miljoenen jaren terug in de tijd voerde, ontwierp hij 'The Broken Circle and Spiral Hill'.

Het 42 jaar oude kunstwerk, dat er afgelopen dinsdag nog net zo mooi bij lag als een kleine twee jaar geleden toen ik hier ook was, (zie mijn stukje 'broken circle/spiral hill' van 21/11'11.) is een kunstuiting om een dialoog tussen kunst en industrie tot stand te brengen. Kunstenaar en ontginner moeten zich ervan bewust worden dat ze beiden vertegenwoordigers van de natuur zijn. Economie, ontvreemd van de wereld, is blind voor natuurlijke processen. Kunst kan het middel zijn dat bemiddeld tussen ecoloog en de industrieel.

Oorspronkelijk was de bedoeling dat het werk, nadat het in de vorm van foto's en film was vastgelegd, weer op zou gaan in de natuur. Robert Smithson had grote interesse in het procesmatige in de natuur. Met name in systemen van wanorde en willekeurige processen die tot nieuwe ordeningen komen hadden zijn belangstelling, het natuurlijke proces van entropie. Binnen deze visie paste uiteraard ook het vergaan van het kunstwerk. Mogelijk dat het vliegongeluk van Robert Smithson in 1973, dat hem op 35 jarige leeftijd het leven koste, heeft bewerkstelligd dat het werk nog bestaat en goed wordt onderhouden. Ik ben overigens benieuwd hoelang ze dat nog volhouden.


Maar hoe dan ook, die grote kei van meer dan 32 ton in het centrum van de 'Broken Circle' zal het daar in de toekomst ook nog wel een tijdje uithouden. Die kei schijnt daar al sinds de laatste ijstijd te liggen. Aan de andere kant, je weet niet wat er allemaal gebeuren kan. Want hoe groot zou dat kleine steentje dat we daar even op zijn grote broer hebben gelegd ooit geweest zijn? En die leuke berkjes op die kolossale hunebed bij de ingang van de zandgroeve, als die een beetje door groeien zullen ze de kolos op termijn toch zeker ook een kopje kleiner krijgen. Gedachten over natuurlijke processen en meer, die ons bij de lunch in café Moorman in Erm nog even bezig hielden.

woensdag, juli 10, 2013

Hodgepodge op Mosselparty


Mosselparty, een traditie in wording waar ze bij restaurant Hardersluis vorig jaar mee zijn begonnen. Leuk voor Hodgepodge, want we waren maandag 8 juli j.l. evenals vorig jaar (zie mijn stukje Mosselparty van 12 juli 2012) weer uitgenodigd voor de levering van muzikale noten tussen 4 en 10 uur. Zes uur spelen van (en luisteren naar) Irish ballads & folk music en hier en daar een Scottish accent is lang, weliswaar met wat pauzes, maar dan nog. Natuurlijk zijn we met alle plezier op de uitnodiging ingegaan!

Het scheelde ons een hoop werk dat we onze eigen versterkingsapparatuur niet hoefden op te bouwen en in te regelen. Daar werd voor gezorgd, als bij professionals! En zo begonnen we onze sessie klokslag 4 uur in de middag op een riant podium onder een grote parasol tegen de felle zon, met ons openingsnummer Sing Irishman Sing Allengs werd het drukker en gezelliger op het terras en tussen de vele stands met diverse drankjes en hapjes. En toen de HK3 rond een uur of zes met gevoel voor ceremonie de Zeeuwse hangmosselen kwam afleveren, door Hodgepodge en veel bezoekers vrolijk toegezongen met het bekende liedje 'Zeg ken jij de mosselman' liepen er zeker wel een paar honderd smulpapen rond. Ondertussen speelden we weer verder met ons eigen repertoire, bekende stukken als o.a. The black velvet band, The fields of Athenry en The Irish Rover. De sfeer was goed, en het liep allemaal gesmeerd. Jammer dat de wind ons een beetje parten ging spelen, waardoor de klanken naar mijn gevoel a.h.w. verwaaiden. Op een gegeven ging bij een forse vlaag onze parasol bijna het zwerk in. Veel last van de zon hadden we toen al niet meer, dus hebben we dat ding gelijk maar gestreken.

Een stel goedgemutste 
enthousiaste supporters.
Al spelende hadden we op ons mooie podiumpje absoluut geen last van dorst, want we werden rijkelijk van drank voorzien. Maar op een gegeven ogenblik zagen we van onze hoogte wel veel heerlijke mosselen onder onze neus voorbij trekken. Maar aan het eind van weer een speelblokje bleken er ook voor Hodgepodge nog meer dan genoeg lekkere mosselen te zijn. En ook niet te versmaden was de oester die we van een aardige dame kregen aangeboden. Verkwikt en verzadigd gingen we er op ons podiumpje op een gegeven moment zo lekker tegenaan, dat een aardig aantal enthousiastelingen de beentjes niet meer stil konden houden.



Mary Mack: Een filmpje van Joke van Doggenaar

Echter tegen negenen begon het tussen de standjes en op het terras en rond het podium wat rustiger te worden. Een goed moment voor Hodgepodge om weer even een break in te lassen. Aan spelen zijn we na de break echter niet meer toegekomen, de organisatoren vonden het mooi geweest met de Irish ballads & folk music. Van 4 tot 9 met alles bij elkaar misschien een goed uur pauze, betekende wel dat we circa 4 uur hebben staan spelen. Graag tot volgend jaar werd er bij het afscheid gezegd, mooi maar dat duurt weer even. Ondertussen zal Hodgepodge de ontwikkelingen rond de jaarlijkse mosselparty, traditie in wording, met belangstelling blijven volgen.

zaterdag, juli 06, 2013

Museum 'de Fundatie' verbouwd.


Onlangs in Zwolle het verbouwde museum 'de Fundatie' bezocht dat j.l. 31 mei door prinses Beatrix heropend is. Het heeft allemaal wat langer geduurd dan aanvankelijk gepland, (Zie o.a. mijn stukje 'Paleis a/d Blijmarkt' van 17 augustus 2011) en de bouwkosten zullen waarschijnlijk ook wel iets hoger uitgevallen zijn. Maar zowel het één als het ander wordt in onze tijd nog nauwelijks als een verrassing ervaren. Wat telt is het resultaat, en dat mag er zijn, ik vind het prachtig!

Het bekende museum, gevestigd in het voormalige gerechtshof aan de rand van de Zwolse binnenstad, is naar een ontwerp van Hubert-Jan Henket (1940) van Bierman Henket architecten uit Vught verbouwd en uitgebreid door BAM Utiliteitsbouw. Daarbij is boven op het huidige museum een opvallende ellipsvormige constructie gerealiseerd, waarin twee tentoonstellingszalen met een gezamenlijk oppervlak van ongeveer 1000m².
Door een groot raam in de ellipsvormige constructie heb je een fantastisch uitzicht op de historische binnenstad van Zwolle. Ik las dat de koepel aan de buitenkant bekleed is met 55.000 keramische wit/blauw geglazuurde tegels, welke door de gekozen maat en vormgeving willekeurig konden worden geplaatst. Daardoor wordt het licht, onvoorspelbaar als de lucht, op vele manieren gereflecteerd, zodat de koepel a.h.w. als een wolk boven het oorspronkelijke neoclassicistische gebouw zweeft, optisch bedrog, maar heel mooi.
Het vernieuwde museum 'de Fundatie' is zo een prachtig eigentijds baken geworden op de grens tussen de middeleeuwse stadskern en de 19e eeuwse singels. Een icoon voor de toekomst met een accent in de vorm van de gouden vredesduif van Marte Röling (1939), uitkijkend over de Potgietersingel!

George Grosz, Walzertraum, 1921.
Pieter Henket, Pierre Hotel, New York City, 2007.
De tentoonstellingen 'Dans op de Vulkaan', kunst en leven in de republiek van Weimar, Duitse avant-garde kunst tussen beide wereldoorlogen, en 'The way I see it' van fotograaf Pieter Henket (1979) hebben we gezien. Voor 'Dum vivimus vivamus' ofwel 'Laat ons leven zolang we leven' van Jeroen Krabbé (1944) en 'Van Turner tot Appel' topstukken uit eigen collectie, komen we hier, vóór dat deze exposities zijn afgelopen vast een keer terug. We waren nu meer nieuwsgierig naar het resultaat van de verbouwing van museum 'de Fundatie' en hebben dan ook veel tijd in de bezichtiging gestoken.

woensdag, juli 03, 2013

Hodgepodge sur Fête de la Musique à Ermelo


's Morgens van 'Sail Den Helder' rechtstreeks doorgereden naar 'Fête de la Musique' in Ermelo voor een optreden aldaar van onze band, waarbij ik uiteraard thuis nog wel eerst even mijn instrumenten heb opgepikt. Het eerste uur van ons optreden was door de organisatie gepland in 'Leonardo Da Vinci', (speellocatie 6) een kunstatelier en -galerie in de Kerklaan. Bezijden de drukke Stationsstraat dus, en dat was te merken want veel gehoor hebben we daar niet gehad.

Onze tweede sessie van een uur was in 'Proeverij De Ontmoeting' (speellocatie 8) aan de Stationsstraat. Dat was iets beter, alhoewel het publiek daar vanaf straat wel eerst de hele zaak, een lange pijpenla, door moest banjeren om bij ons te kunnen komen op het binnenplaatsje achter de proeverij. Desalniettemin konden we ons tot aan het moment dat het weer eens ging regenen, verheugen op een aardig stel enthousiaste luisteraars.

Ons derde en laatste optreden die dag, vond een eindje verderop plaats aan de Stationsstraat, en wel op de stoep van de ING bank, (speellocatie 16.) Een te krappe plek eigenlijk met weinig beschutting tegen de weergoden. Evengoed hebben we daar, mede door de enthousiaste reacties van het publiek, toch nog lekker gespeeld.

Na afloop kwam iemand van de organisatie ons vertellen, dat ze op de volgende 'Fête de la Musique' in Ermelo een betere locaties voor 'Hodgepodge' zouden regelen. Dat zou heel mooi zijn, daar willen we de organisatoren graag aan houden. Want we doen natuurlijk graag nog een keer mee aan dit leuke muziekfestival!

dinsdag, juli 02, 2013

Sail Den Helder


Allemaal goed en wel natuurlijk, de door Zijne Majesteit Koning Willem Alexander geopende Marinedagen en Sail Den Helder, maar dat was toch lang niet alles. Ook de Sleep-, Duw- en Stoomvaart was van de partij. En als je het daar over hebt, dan heb je het ook over motorsleepboot 'Mokum' van vriend en herenleder André en zijn vrouw Riet. Over dat prachtige en goed onderhouden scheepje van 10,5x3x1,3 meter (lxbxdg) dat reeds in 1936 is gebouwd op scheepswerf Foxhol. Uiteraard was deze krasse 77 jarige hier ook van de partij, en lag ze in Willemsoord in het vaarwater naast de Weststraat keurig afgemeerd naast een grotere broer uit Oude Tonge.
Om het één en ander van dicht bij te kunnen meemaken, hadden we in Den Helder tegen de duinen een huisje gehuurd. Nou ja huisje, huize 'Red Cedar' was meer een riante villa waarin de herenleders Ab, Victor en ondergetekende met hun dames ondanks de regen, die werkelijk met bakken uit de lucht kwam vallen, een gezellig weekend hebben doorgebracht. Bij de open haard veel geouwehoerd natuurlijk over van alles en nog wat, en we hebben er gezond en lekker gekookt met z'n allen. En zo vloog de tijd voorbij, voor we er eigenlijk goed en wel gewend waren zaten we alweer thuis.

De Poster.
En hier speelde zich het één en ander af.

Maar we hebben natuurlijk wel meer gedaan dan alleen maar in de 'Red Cedar' zitten kletsen. In de stromende regen zijn we ook naar Willemsoord getogen, en hebben daar o.a. een bezoek gebracht aan de 'Mokum', waar we door A en R drijfnat werden onthaald met koffie en koek. Ik vroeg me eerlijk gezegd wel een beetje af, of ze met z'n tweetjes wel zo blij waren met zes van die kletsnatte figuren in de kajuit. Je brengt toch een plens water naar binnen! Maar kennelijk was het m'n eigen probleem, want ik heb ze er niet over gehoord.
Na de koffie hebben we het op Willemsoord gelegen 'Nationaal Reddingsmuseum Dorus Rijkers' bezocht, en hebben we vervolgens op Willemsoord in Barista Café 'Njoy' met een hapje en een hardversterkertje een tijd zitten genieten van de 'Sea Side Jazzband' uit Den Helder. Het repertoire bestond uit allemaal bekende dixieland stukken uit de eerste helft van de vorige eeuw. Zo vanaf midden jaren twintig tot ongeveer begin veertiger jaren, oude maar nog altijd bekende stukken dus. Stukken die met name zo bekend geworden zijn door bijvoorbeeld Chris Barber, Dutch Swing Collegeband en Papa Bue Vikings Jazzband. Prachtig, goeie muzikanten ook, persoonlijk vond ik de baspartij er vooral uitspringen. Een enigszins corpulent baasje, maar toeteren op die oude King sousafoon als de beste, wat een energie. Ik werd er helemaal blij van, grandioos!

Toen ze uitgespeeld waren en vertrokken, hebben ook wij er in 'Njoy' maar een punt achter gezet. In de inmiddels druilerige regen ging André terug naar Riet, die aan boord van de 'Mokum' was gebleven, en de rest van de herenleders en aanhang naar huize 'Red Cedar', om daar voor de dames en onszelf een voedzaam en smakelijk avondmaal te bereiden.