de lekkerste film van het jaar

Afgelopen week hebben we in filmtheater Fraterhuis in Zwolle de film 'Le Pot-Au-Feu' gezien. Een bijzonder sfeervolle film over liefde en een overvloed aan lekker eten en drinken rond 1885, met kasteelheer, levensgenieter en fijnproever Dodin-Bouffant (Benoit Magimel, Parijs 1974) en zijn chefkok Eugénie (Juliette Binoche, Parijs 1964). Samen maken ze al 20 jaar gerechten waar het water je van uit de mond loopt. Maar niet alleen eten vinden ze lekker, na al die jaren zijn ze ook elkaar meer dan leuk gaan vinden. Een stap verder is trouwen, maar Eugenie wil haar vrijheid behouden. Dodin doet echter alle mogelijke moeite om haar van gedachte te doen veranderen, en gaat een keer in zijn eentje voor haar koken. Want gaat liefde sowieso ook niet door de maag? 

We hebben genoten van 'Le Pot-Au-Feu', de lekkerste film van het jaar, en dat 135 minuten lang. Van beide hoofdrolspelers en de overvloed aan lekker eten en drinken, allemaal sfeervol gefilmd in het nostalgische decor van een 19e eeuwse moestuin en (kasteel)keuken.

Niks nieuws onder de zon!

Onlangs heb ik 'Beschaafden in het land der barbaren' gelezen van Joseph Roth (1894-1939). Joseph Roth was naast schrijver van beroemde romans als 'Radetzkymars' en 'Hotel Savoy' ook een rusteloze journalist die in het interbellum, een tijd waarin het net als nu gistte van spanningen en conflicten tussen staten en binnen landen, als een razende reporter door Europa trok. Hij woonde graag in hotels, en dat stuurde zijn pen. Hij zocht in al zijn Europese verblijfplaatsen verdieping in de politieke turbulentie van die dagen en het effect daarvan op gewone mensen. In 'Beschaafden in het land der barbaren' zijn die reisreportages gebundeld, mooi vertaald door Els Snick (1966). Opvallend vond ik de actualiteit van zijn verhalen van bijna 100 jaar geleden. Niks nieuws onder de zon! 

Roth heeft in zijn korte bestaan op dit ondermaanse heel wat afgeschreven. Terwijl het in zijn privéleven allesbehalve op rolletjes liep. Zijn leven werd vanaf 1928 overschaduwd door de schizofrenie van zijn jonge vrouw Friederike Roth-Reichler (1900-1940), die later zou worden vermoord door de nazi's. Zelf stierf Roth arm en berooid in Parijs aan de gevolgen van alcoholisme.

Heerenleed+ in Harlingen.

Harlingen is welkom aan Zee las ik ergens. Het is de zeehavenstad van Friesland, een magneet voor liefhebbers van wind en water. Een stad met levendige binnenhavens en culturele highlights, een stad voor een memorabel verblijf! 

Onlangs hebben we daar in het kader van het 40 jarig bestaan van ons geliefde Heerenleedclubje inderdaad een memorabel weekend gehad. Een Heerenleed+ eigenlijk, want onze eega's waren deze keer ook van de partij, en dat is sowieso memorabel. Maar een beleving van een Harlingen in winterslaap is ook memorabel. Niks levendige binnenhavens en culturele highlights, wel rust en stilte rond de binnenhavens en aardig wat gesloten café 's. De deken van rust en stilte viel eigenlijk al over ons heen tijdens onze aankomst en installatie in hotel 't Heerenlogement aan het Franekereind. Donker, koud, niemand aanwezig! Het was echter besproken, er lagen daarom wel sleutels en instructies over hoe te handelen. Eenmaal geïnstalleerd, zijn we met z'n allen het stadje ingetrokken, en werden we in de Voorstraat in Grandcafé de Reus getrakteerd op drank en gebak door de jarige André. De rest van de avond hebben we heel genoeglijk doorgebracht in het even verderop gelegen Eetcafé Nooitgedagt aan de Grote Bredeplaats. Maar aan alles komt een eind, uiteindelijk waren we voor onze nachtrust even na middernacht terug in 't Heerenlogement. 

De andere morgen zaten we met z'n allen rond een uur of halftien alweer aan een mooi gedekte ontbijttafel. Er was zowaar iemand van de bediening komen opdagen. Ze vertelde ons en passant dat wij de laatste gasten waren voor hun winterstop. Na ons vertrek ging de deur voorlopig voor een poosje op slot. Hoe de sfeer in dit jaargetij op een vroege zondagochtend in Harlingen is, kan je je na het hiervoor gestelde denk ik wel een beetje voorstellen. Grand Café Zeezicht voor een afsluitende kop koffie zat in elk geval dicht. Maar in de Poffertjeskraam op het Havenplein konden we gelukkig wel terecht. Zo konden we ons unieke Heerenleed+ weekendje in het mooie en verstilde Harlingen toch enigszins sfeervol afsluiten. En André, nog bedankt voor de organisatie!

Cantiamo, kerstconcert 2023.

Het kerstconcert van kleinkoor Cantiamo m.m.v. Trio Desima (muziek & poëzie) ging ze l.l. vrijdag 15 december o.l.v. vaste dirigent Hetty van Beek weer goed af. Waarbij de akoestiek en de sfeervolle ambiance in het rk kerkje aan de Brinkstraat in Putten de muzikaliteit ook nog eens naar een hoger niveau tilt. Prachtig! Jammer dat Hetty van Beek per 1 januari a.s. het koor na 11 jaar gaat verlaten. Maar ja, zo gaan de dingen nou eenmaal. Hopelijk heeft Cantiamo snel weer een nieuwe goede dirigent op de bok staan. Ben benieuwd!

de beste wensen

Misschien minder spannend dan een kaartje per post, maar evengoed welgemeend!

Stoont als een garnaal.

In de Waddenzee las ik in de krant, zijn garnalen tegenwoordig stoned van medicijnresten die daar door ons toedoen uiteindelijk in terecht komen. Dat kan natuurlijk niet, daar moeten we zeker wat aan gaan doen. Aan de andere kant zongen Van Kooten en De Bie een halve eeuw geleden al een liedje over garnalen die stoned waren, je zou dus kunnen zeggen dat de garnaaltjes zo langzamerhand wel wat gewend moeten zijn!

Stoont als een garnaal 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal 

Toon Jansen en zijn bruid Die moesten er eens uit Ze waren niet zo hip Toch namen zij een trip Een charter naar Marrokko Dat was medio maart En wat er gister staat Op hun eerste ansichtkaart 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal 

De bakker van de hoek Doet hasjish in z'n koek Pa nam een pondje mee Als koekje bij de thee We hadden net bezoek Dat kwam om half twee En zit nou door die koek Nog steeds op de WC 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal 

Op het feestje van oom Piet Was hele goeie weed Dus na de tweede stick Kreeg iedereen een kick Maar opoe van de Kamp Die wilde higher zijn Zij klom toen in de lamp En zong daar dit refrein 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal 

Wij zijn zo stoont als een garnaal Stoont als een garnaal Neem nog maar een haal Want stoont als een garnaal Zijn we allemaal

Martin Monnickendam

In het Noord-Veluws Museum in het vanouds bekende kunstenaarsdorp Nunspeet, zijn we bij een nieuwe tentoonstelling doorgaans wel van de partij. In het kleine en overzichtelijk museumpje hebben we al menig expositie gezien van schilders die in het verleden in de inspirerende omgeving van Nunspeet hun sporen hebben nagelaten. Werken van bijvoorbeeld Jan van Vuuren, Edzard Koning, Willem Steelink, Arthur Briët, Ben Viegers, Jos Lussenburg, Frans Huysmans en Chris ten Bruggen Kate hebben we daar in het nabije verleden al eens bekeken. 

Afgelopen zondagmiddag hebben we schilderijen van Martin Monnickendam (1874-1943) gezien. Een Amsterdamse schilder die hier een goeie eeuw geleden met zijn gezin enkele zomers heeft doorgebracht. Hij heeft in die tijd in zeer expressief kleurgebruik prachtige zandverstuivingen vastgelegd op het doek, maar vooral ook boerengezinnen thuis en op het land, kerkgangers, portretten, noem maar op. Buiten was het somber en regenachtig, zo genoten we binnen des temeer van de uitbundige impressionistische schilderijen en tekeningen van Martin Monnickendam.

Wolken maken?

Jacob van Ruisdael (1628-1682) schilderde in zijn tijd prachtige landschappen en zeegezichten met mooie wolkenluchten. In de Volkskrant stond gisteren een foto van zo'n schilderij t.w. 'Gezicht op Haarlem uit het noordwesten' uit ca. 1670. Een prachtig schilderij dat de klimaatwetenschappers Sandrine Bony (1968), Bjorn Stevens (1966) en Pier Siebesma uit resp. Frankrijk, Duitsland en Nederland hadden uitgekozen als voorpagina op hun gezamelijk geschreven wetenschappelijk handboek over o.m. wolkenkunde. 

De vraag is: Zullen wolken de klimaatopwarming versnellen of remmem? Dat is volgens Bartjens één van de grotere onzekerheden in de klimaatontwikkeling. Een lang en interessant verhaal over wolken en opwarming van interviewer Maarten Keulemans (wetenschapsredacteur bij de Volkskrant) volgt. Dat tenslotte besluit met de gedachte om de natuur mogelijk een handje te helpen, door zelf wolken te maken die het zonlicht kunnen weerkaatsen. Maar dat lijkt de wetenschappers om een aantal redenen een verkeerde oplossing. De belangrijkste is dat als ze ooit om een of andere reden weer zouden ophouden de temperatuur te controleren, het klimaat versneld zou opwarmen. En dat zou pas echt een ramp zijn. En trouwens, wie zou de eigenaar zijn van dergelijke acties, m.a.w wie bepaald welke wereldtemperatuur de juiste is? 

Ik ben leek op het gebied van meteorologie, maar gevoelsmatig lijkt mij dit een goeie conclusie. En zeer waarschijnlijk zijn er nog wel meer reden, om het maken van wolken aan de natuur over te laten!