Een frustrerend autoritje.

De route ken ik als mijn broekzak, vele malen gereden. Toch reed ik onlangs op de A27 de afslag naar de A2 bij knooppunt Everdingen voorbij. Gezellig keuvelend met z'n drietjes toch even niet alert genoeg. Ik had het weliswaar door op het moment suprême, maar dat is op snelweg A27 uiteraard te laat. Irritant, maar geen paniek, er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar ook naar Zaltbommel. Dus doorrijden maar tot knooppunt Gorinchem, en dan via de A15 richting Tiel/Nijmegen, om zo onderweg middels knooppunt Deil alsnog op de A2 te komen. Stukje om, dat wel, je rijd a.h.w. twee zijden van de gelijkzijdige driehoek i.p.v. één, maar daar valt mee te leven. En zo karden we tot bijna aan knooppunt Deil toe weer vrolijk verder! 

Maar toen kwam de klad erin, en bracht een gigantische file ons net voor knooppunt Deil tot stilstand. We zaten voorlopig nog niet op de A2. Via een omweggetje over Waardenburg probeerde ik de verstopping enigszins te omzeilen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. We raakten van de ene in de andere verstopping, omdat ik niet de enige was die zo stom was. Bovendien had ik natuurlijk van te voren moeten bedenken, dat ik hoe dan ook de Martinus Nijhoffbrug over de Waal over moest om Zaltbommel te bereiken, en dat gaat daar toch echt enkel via de A2. Wat een frustratie! 

Toen we een uurtje later eindelijk op de A2 zaten, kwam het verkeer net weer in beweging. En toen we even later eindelijk op de plaats van bestemming ware gearriveerd, hadden we i.p.v. 1,16 uur er 2,40 uur over gedaan omdat te bereiken. Gelukkig stond de Bokma daar koud en waren we de ergernissen snel vergeten.

spiegeltje spiegeltje aan de wand

In de tentoonstelling Mirror|Mirror. Reflect Yourself! in Kunsthal KAdE in Amersfoort, wordt de spiegel vanuit vele invalshoeken belicht. Een interessante caleidoscopische, breed uitwaaierende expositie. Met (zelf)reflectie en het fenomeen spiegel worden we praktisch dagelijks geconfronteerd. M.b.v. kunsthistorische, verhalende en wetenschappelijke invalshoeken werden we als bezoekers uitgenodigd dit te onderzoeken. 

Natuurlijk, zou je haast kunnen zeggen, kwamen we in de Kunsthal ook Narcissus uit de Griekse mythologie tegen, geschilderd als Plankboy door de Amerikaanse kunstenaar Sean Landers (1962).  

Narcissus was zo knap dat iedereen verliefd op hem werd. Toen hij op een dag zijn eigen spiegelbeeld zag in een plas water vond hij de ultieme onbeantwoorde liefde; hij werd smoorverliefd op zichzelf. Hij kwijnde wanhopig weg bij het water tot hij uiteindelijk stierf en zijn lichaam veranderde in de bloem die sindsdien ook zijn naam zou dragen.

Mirror|Mirror. Reflect Yourself! een leuke tentoonstelling.

Anekdote: Lang geleden, om precies te zijn op 18 juni 2007 heb ik op mijn blog een stukje over 'Spiegelkijken' geschreven, met daarbij onderstaande carnavalskraker 'Spiegeltje Spiegeltje' van de controversiële Belg Jeff Hoeyberghs (1961), van beroep plastisch chirurg en televisiepersoonlijkheid. 

 

Een stabiel Hexagon Ensemble

Al decennia vormen we met z'n zessen een stabiele eenheid die met grote regelmaat en veel plezier bijeen komt als de vijf in het uur zit, om samen te eten en te discuseren over van alles en nogwat. Een mooi sextet zou je kunnen zeggen, want hoewel we in deze constellatie zelf niet musiceren, zit er wel degelijk muziek in ons eetclubje. Bij toerbeurten zijn we gastheer en gastvrouw, gisteren waren, deze keer na een vrij lange corona-onderbreking, Hillie en Albert de gelukkigen die de draad weer op mochten pakken. 't Was nog heerlijk buiten, het eerste flesje werd dan ook in hun tuin ontkurkt, waarbij er enthousiast ouwenelend allerlei ouwe en nieuwe koeien uit de sloot werden gehaald. Toen we later het signaal kregen dat de soep was opgediend, zat de stemming er dan ook goed in. Waarna al keuvelend de kipkerrieragout met rijst, groente, fruit en ijs na, er vervolgens ook goed in gingen. Allereerst Hillie en Albert bedankt, maar ook Herma, Roel en Joke, het was heerlijk maar bovenal weer heel gezellig. Tot de volgende keer, maar dan bij Joke en ondergetekende.

Een mooi verenpak.

We staan tijdens ons geliefde wandelrondje Staverden meestal wel even stil bij de witte pauwen. Niet om van hun zangkunst te genieten, want die is bedroevend. Ik ken geen vogel die een afschuwelijker geluid produceerd dan de pauw. Maar daar staat tegenover, dat ik maar weinig vogels ken die zo'n prachtig verenpak hebben. Al in 1400 werden er witte pauwen op Staverden gehouden, destijds 'de hof van de Gelderse hertogen'. Het landgoed werd in leen uitgegeven aan diverse adellijke families met de verplichting om de witte pauwenveren te leveren als versiering van de helm van de hertog. Door Geldersch Landschap wordt deze traditie voortgezet. In plaats van de hertog krijgt nu de Commissaris van de Koningin de pauwenveren aangeboden en sieren nu een vaas in het provinciehuis.

Baretembleem van het Regiment
Infanterie Oranje Gelderland

Regiment Infanterie Oranje Gelderland is een gekroonde leeuw met dubbele staart. Deze was te zien vanaf 1939 in het wapen van hertogdom Gelre. Hier omheen zijn 7 witte pauwveren zichtbaar. Deze pauwveren zijn afkomstig van het kasteel Staverden, ookwel De Witte Pauwenburcht genoemd. Hertogen hadden de functie om hier witte pauwen te houden. De pauwveren dienden als verfraaiing op grafelijke helmen. Tot op de dag van vandaag is het alleen toegestaan om op kasteel Staverden witte pauwen te fokken en te houden. Het getal 7 staat voor verbondenheid en geluk. 

Trouwens ik las ergens, dat in betere kringen in de Middeleeuwen ook nog weleens pauw op het menu stond. Je kunt je daarom best afvragen, hoeveel witte pauwen zouden er destijds wel niet in 'de hof van de Gelderse hertogen' op het menu hebben gestaan? Een spectaculair gebeuren, de pauw werd na dat hij was gedood ontdaan van zijn huid met de veren er nog aan. De gestroopte huid werd daarna van binnen bestrooid met specerijen en vervolgens rauw om de al dan niet met bladgoud vergulde gebraden pauw gedrapeerd.

 

De pauw wordt opgediend.

  Het opdienen van een pauw in zijn verenkleed was iets wat in de

  Middeleeuwen in vrijwel heel Europa gebeurde. Het was een

  pronkgerecht dat kon rekenen op grote bewondering bij het

  binnendragen. Bij het eten was de bewondering waarschijnlijk iets

  minder, pauwenvlees is erg droog. In de zestiende eeuw verdween de

  pauw al snel van de feesttafel toen de kalkoen uit Amerika werd

  geïntroduceerd.

Wandeling door de uiterwaarden.

Toen we onlangs rond lunchtijd aankwamen op Kasteel Doorwerth, zijn we alvorens te gaan wandelen eerst maar voor een hapje neergestreken op de binnenplaats. Prachtig, een terras in een middeleeuws decor. Café De Zalmen, het was een tijdje geleden dat we daar zaten. 'De hoge zuidrand v.d. Veluwe' schreef ik op 12 april 2017 n.a.v. een wandeling aldaar. Enfin, deze keer ging de wandeling na de lunch niet over de in de IJstijd gevormde stuwwal, maar door de uiterwaarden van de Nederrijn. In de verte zagen we de halfronde stuwbogen van Driel werkloos omhoog staan. De grote toestroom van water door de overvloedige regen van de laatste tijd stroomopwaarts, is zo te zien ook hier al merkbaar en moet z.s.m. worden afgevoerd richting Noordzee. Mooi, die dynamiek in het rivierenlandschap, al kijken ze daar momenteel in Limburg waarschijnlijk even anders naar!

Om de haverklap weer wat anders.

Het is en blijft lastig om corona-besmettingen in te dammen, hoorde ik zeggen. Wat je ook doet, om de haverklap zijn er her en der weer nieuwe uitbraken. Ineens vroeg ik mij af, waar zou die uitdrukking 'om de haverklap' toch vandaan komen? Onze taal staat bol van spreekwoorden die we 'te hooi en te gras' gebruiken, maar waarvan we van de herkomst vaak geen flauw idee hebben. Een poosje googelen deed echter wonderen. Wat de herkomst van de haverklap betreft, zijn bij mij de schellen nu wel min of meer van de ogen gevallen. En weet ik dienaangaande zo ongeveer van de hoed en de rand. Er zijn namelijk 3 theorieën: 

De eerste is: ‘Klap’ in haverklap is een verkorting van klapvlies dat vroeger ‘zaadhulsel’ betekende, en vandaar als 'kleinigheid' kon worden opgevat. Om een haverklap zou dan 'om een nietigheid' hebben betekend, en daarna 'ieder ogenblik, telkens'.

 

De tweede is: Een haverklap zou elke tweede slag zijn bij het dorsen van van het graan met een dorsvlegel.

 

En de derde, misschien wel interessantste: Volgens het wetenschappelijk Etymologisch Woordenboek van het Nederlands is om een haverklap een verbastering van de Friese uitdrukking: “om een aveklap”. Dat woord aveklap sloeg op iets héél anders, namelijk het luiden, ofwel klappen, van de zogenaamde ave-Mariaklok! In het kort: “ave”, Deze klok riep op tot het bidden van het Ave Maria of angelus. Dat gebeurde driemaal per dag: om zes uur 's ochtends, om twaalf uur 's middags en om zes uur 's avonds. Toen ave in ‘aveklap’ niet meer herkend werd, kon het gemakkelijk vervormd worden tot het wél bekende haver.

Zo dat weten we dan ook weer. Wat we daar mee moeten? Geen flauw idee, maar dat geldt sowieso voor wel meer zaken op dit ondermaanse! 't Kan in ieder geval geen kwaad. 

Gezelligheid en lekker eten aan het water

Smullen op het terras van restaurant 'De Oude Smidse' in Ouderkerk a/d Amstel, op een plek waar de rivieren de Amstel en de Bullewijk samenvloeien, wie wil dat nou niet. Een historische plek ook, maar wat is eigenlijk niet historisch in Ouderkerk a/d Amstel? Een plek met een geschiedenis die nog verder terug gaat in de tijd, dan die van het nabij gelegen Amsterdam. En dat zegt nogal wat, maar dit terzijde. 

Het huidige restaurant 'De Oude Smidse', een samenvoeging van een eeuwenoude smederij en wagenmakerij, staat sinds begin jaren zestig van de vorige eeuw als zodanig bekend. Wij waren er uitgenodigd om de recente studieresultaten van onze twee kleinzonen Thijs en Mink samen te vieren. En daar zijn we natuurlijk altijd voor te porren. Dat mogen ze van mij op z'n minst elk jaar wel een keer doen, liet ik zo tussen neus en lippen vallen, maar daar werd wijselijk niet op gereageerd. Heel verstandig! We hebben daar met z'n zevenen een prachtige avond gehad. De locatie, de sfeer, het weer, de bediening en natuurlijk niet in de laatste plaats het heerlijke eten, alles werkte mee. Bedankt jongens, en graag tot de volgende keer!

Transformatie deltagoot tot kunstwerk

In de Noordoostpolder nabij Marknesse ligt het z.g. Waterloopbos, waar ik ook al eens eerder over schreef. Zie o.m. in mijn blogarchief 'Havenroute in het Waterloopbos' en 'in het prachtige Waterloopbos' van resp. 10/8'13 en 26/3'17. Onlangs waren wij daar weer, deze keer om het imposante in 2018 geopende kunstwerk 'Deltawerk//' eens te bekijken. De in 2016 buiten gebruik gestelde Deltagoot, een testgoot voor (golf)proeven t.b.v. allerlei waterbouwkundige projecten van kennisinstituut Deltares uit Delft, werd cadeau gedaan aan Natuurmonumenten. Deze dienst heeft vervolgens Atelier de Lyon|RAAAF opdracht gegeven om van de voormalige Deltagoot een kunstwerk te maken.

         

Atelier de Lyon|RAAAF, die zelfs al eens een hele betonnen bunker uit WO II door midden heeft gezaagd, ging ook met de betonnen Deltagoot voortvarend te werk. Er werden diverse segmenten uit de hoge wanden gezaagd, die vervolgens 90º werden gedraaid en in de ontstane openingen werden terug gelegd. Verder staat de hele 240 meter lange getransformeerde gootconstructie nu rondom in het water, wat mooie spiegelingen geeft. 'Deltawerk//' is een mooi, stoer en dynamisch kunstwerk geworden!

grafisch beeldkunstenaar pur sang

De tentoonstelling in het Noord Veluws Museum in Nunspeet van grafisch beeldkunstenaar Fré J. Drost (1907-1987) liet weinig te raden over betreffende het vakmansschap van deze kunstenaar. Affiches en folders tonen hoe goed hij was als tekenaar en aquarellist. De kracht van zijn kunstenaarschap lag met name in het dagelijks werk als reclameontwerper, vooral het kleurgebruik daarin was beter dan in zijn vrije atelierwerk. Ik las dat affiches uit de tijd dat hij voor de N.S. en drukkerij Joh. Enschedé in Haarlem werkte, via bepaalde veilingsites nog steeds gretig aftrek vinden. Dat kan ik mij na het zien van deze expositie wel voorstellen.

de aanloop naar Haugesund

  

  Onderweg, met zeiljacht de 'Swing' vanaf Lerwick op de Shetlands had ik de

  aanloop tussen de scheren naar Haugesund uiteraard al bestudeerd. 

  Krentenbrood! Het leek me een behoorlijk lastige klus met al die

  rotspartijtjes net boven of net onder water. Maar de werkelijkheid viel

  gelukkig iets mee, de weergoden waren ons tussen de scheren goed gezind.

  Een zacht briesje en tamelijk helder zicht in de vroege ochtendschemering,

  wat wil je nog meer als navigeren even alle aandacht vergt.

  Het was werkelijk spitsroede lopen, of zeilen dan in ons geval, tussen al

  die rotspartijtjes door die je soms pas op het laatste moment zag. Ik zou

  hier niet graag met storm of dikke mist met de 'Swing' willen aanlopen.

  Maar goed, toen we op de vroege ochtend eenmaal lagen afgemeerd in de

  haven van Haugesund, hebben we nog vóór dat we een poosje gingen slapen      een lekker pikketanisje genomen op de geslaagde operatie.

                      

'Pension Harderwijk'

Stadsmuseum Harderwijk heeft de afgelopen tijd een metamorfose ondergaan. Coronatijd is goed besteed, ze hebben daar van de nood een deugd gemaakt zou je kunnen zeggen, De stadsgeschiedenis van Harderwijk werd altijd al in een permanente expositie gepresenteert, maar is nu in een nieuw, meer eigentijds jasje gestoken en heet nu 'Pension Harderwijk'. Nieuw ingerichte kamers vol verhalen van mensen die elk een bijzondere periode uit de stadsgeschiedenis representeren. Verhalen die een interessant en helder beeld geven van het kleurrijke verleden van het stadje Harderwijk.

Behalve de permanente expositie hebben we daar ook 'Solo' bekeken. Een tentoonstelling van de Nederlandse beeldhouwster Natasja Bennink (1974). Stoer werk in brons dat hier en daar een beetje schuurde, maar dat vooral sensueel, ontroerend, doorleefd en kwetsbaar oogde. Prachtige beelden waarin de vaak meest intieme facetten van het leven van de mens tot uitdrukking werden gebracht.

een kort bezoekje in Gouda

Ons vijf koppige Herenleedclubje, dat we al sinds 1982 met veel plezier in stand weten te houden, begint zijn naam een twijfelachtige eer aan te doen. In plaats van een vrolijke en sfeervolle ontmoeting in Hegeraad, ons stamcafé aan de Noordermarkt in Amsterdam, gingen we deze keer op (zieken)bezoek bij V in de mooie waterstad Gouda. 

V, één van de vijf, die daar al enkele jaren in z'n eentje woont, is jammergenoeg sinds enige tijd niet meer in staat deel te nemen aan onze reguliere ontmoetingen. Behalve een permanent pijnlijk mobiliteitsprobleem laat het geheugen hem kennelijk ook steeds meer in de steek. Ik vroeg mij overigens wel af of het nu een normale achteruitgang van het geheugen was, die zo vaak gepaard gaat met het ouder worden van de mens, of een beginnende vorm van Alzheimer. Een feit was in iedergeval dat we, in tegenstelling tot wat we van elkaar gewend zijn, deze keer wel erg veel moeite hadden om het gesprek gaande te houden. En ons voorstel tegen beter weten in, om samen ergens buiten de deur te gaan lunchen, bleek ook geen haalbare kaart. 

Na een uurtje of zo hebben we weer afscheid genomen van V en hem maar weer sterkte gewenst. Waarna we maar een uitsmijtertje zijn gaan eten in het Reeuwijkse Hout. Daar, op het terras aan de waterkant, hebben we geprobeerd ons deprimerende bezoekje enigzins te evalueren. Omgaan met een vriend die een geleidelijke persoonsverandering ondergaat, vergt uiteraard ook van ons een andere benadering. De tijd zal het leren!