Een mooi verenpak.

We staan tijdens ons geliefde wandelrondje Staverden meestal wel even stil bij de witte pauwen. Niet om van hun zangkunst te genieten, want die is bedroevend. Ik ken geen vogel die een afschuwelijker geluid produceerd dan de pauw. Maar daar staat tegenover, dat ik maar weinig vogels ken die zo'n prachtig verenpak hebben. Al in 1400 werden er witte pauwen op Staverden gehouden, destijds 'de hof van de Gelderse hertogen'. Het landgoed werd in leen uitgegeven aan diverse adellijke families met de verplichting om de witte pauwenveren te leveren als versiering van de helm van de hertog. Door Geldersch Landschap wordt deze traditie voortgezet. In plaats van de hertog krijgt nu de Commissaris van de Koningin de pauwenveren aangeboden en sieren nu een vaas in het provinciehuis.

Baretembleem van het Regiment
Infanterie Oranje Gelderland

Regiment Infanterie Oranje Gelderland is een gekroonde leeuw met dubbele staart. Deze was te zien vanaf 1939 in het wapen van hertogdom Gelre. Hier omheen zijn 7 witte pauwveren zichtbaar. Deze pauwveren zijn afkomstig van het kasteel Staverden, ookwel De Witte Pauwenburcht genoemd. Hertogen hadden de functie om hier witte pauwen te houden. De pauwveren dienden als verfraaiing op grafelijke helmen. Tot op de dag van vandaag is het alleen toegestaan om op kasteel Staverden witte pauwen te fokken en te houden. Het getal 7 staat voor verbondenheid en geluk. 

Trouwens ik las ergens, dat in betere kringen in de Middeleeuwen ook nog weleens pauw op het menu stond. Je kunt je daarom best afvragen, hoeveel witte pauwen zouden er destijds wel niet in 'de hof van de Gelderse hertogen' op het menu hebben gestaan? Een spectaculair gebeuren, de pauw werd na dat hij was gedood ontdaan van zijn huid met de veren er nog aan. De gestroopte huid werd daarna van binnen bestrooid met specerijen en vervolgens rauw om de al dan niet met bladgoud vergulde gebraden pauw gedrapeerd.

 

De pauw wordt opgediend.

  Het opdienen van een pauw in zijn verenkleed was iets wat in de

  Middeleeuwen in vrijwel heel Europa gebeurde. Het was een

  pronkgerecht dat kon rekenen op grote bewondering bij het

  binnendragen. Bij het eten was de bewondering waarschijnlijk iets

  minder, pauwenvlees is erg droog. In de zestiende eeuw verdween de

  pauw al snel van de feesttafel toen de kalkoen uit Amerika werd

  geïntroduceerd.