3e zondag p.m.

Het was afgelopen zondag een rumoerig ritje naar Kampen, bij vlagen trachtte Aeolus ons van de dijk te blazen. Het KNMI waarschuwde voor zware tot zeer zware windstoten, en op de Noordzee zat boven Terschelling een zeiljachtje met twee opvarenden zwaar in de problemen. Maar met beide handen aan het stuur was het voor ons goed te doen, en zo kon het gebeuren dat we klokslag twee uur bij G en C op de stoep stonden. Klaar voor de 3e zondag p.m. ofwel een middagje met broers, zussen en aanhang, voor deze keer onder regie van C en G. (zie voor 1e en 2e zondag p.m. mijn stukjes van resp. 7/5'12 en 28/8'12)

Het weer was na de koffie en de thee zowaar opgeknapt. Het voorstel van G en C om met z'n allen de beentjes even te gaan strekken in de mooie Kampense binnenstad, en er vervolgens een bezoekje aan het Sinterklaasmuseum op de Burgwal aan vast te koppelen, werd enthousiast ontvangen.
Voor zus J had Aeolus echter nog een kleine verrassing in petto, toen hij haar op de Burgwal bij het uitstappen het portier uit handen rukte, en deze tegen de flank van een zo te zien splinternieuwe Porsche deed belanden. Het gevolg was dat het mooie nu een beetje van de Porsche af was. Pech, kan gebeuren, briefje achter de ruitenwisser met naam en toenaam, de rest zal via de verzekering worden geregeld.

Wat ik me bij een Sinterklaasmuseum moest voorstellen, kon ik natuurlijk wel raden. Mezelf een beetje kennende dacht ik het snel gezien te hebben, maar dat viel tegen. Of eigenlijk mee moet ik zeggen, want het was gewoon leuk! In de hal hadden ze een reusachtige Sinterklaas van legostenen in elkaar geknutseld, tot je 12e jaar kon je een prijsje winnen als je het aantal stenen wist te raden. Vette pech dus voor ons senioren. Ongemerkt hebben we ons daar met z'n allen zeker meer dan een uur met die malle Sinterklaashistorie kunnen vermaken.
Eenmaal weer buiten besloten we toch nog een wandelingetje door de oude binnenstad te maken. En aldus geschiedde, een mooi stadje, daar waren we het allemaal wel over eens. Maar desalniettemin riepen op een bepaald moment enkele enthousiastelingen dat nou toch echt de vijf in het uur zat, en het zolangzamerhand tijd werd voor een hassebassie of iets dergelijks. Kennelijk vonden we dat allemaal een beetje, want in no time hadden we de auto's gevonden, en werkten we ons een poosje later met plezier door de voorraad spiritualiën van C en G heen.

Maar het lekkerste kregen we tijdens het diner voorgeschoteld, een Frans Potje! Oud stokbrood, ham, champignons, gruyere kaas, creme fraise, knoflook en melk, allemaal in de goeie verhoudingen een klein kwartiertje de oven in, beetje sla erbij en smullen maar. Hoe lekker kan eenvoudig zijn, geweldig! Nog wat ijs, koffie en een likeurtje na, en toen was het halfnegen en het afscheid daar. G en C bedankt, het was weer een mooi middagje, we hebben genoten.

Atlantic II

Ruim 5 jaar geleden hebben we in bioscoop Atlantic de film 'Alles is liefde' gezien, (zie m'n stukje 'Atlantic' van 31/10'07.) Afgelopen maandagavond ging in het DeLaMar Theater in Amsterdam de opvolger 'Alles is familie' in premiére. Een film die volgens de recensies in het AD en Het Parool nog beter is dan 'Alles is Liefde', ze geven 'Alles is familie' zelfs vier à vijf sterren.

Zo schrijft het AD:
Humor en tragiek gaan in deze komedie hand in hand. In dat opzicht is 'Alles is familie' een betere en meer geslaagde film dan zijn succesvolle voorganger. Van Kooten is nog meer een kei geworden in het schrijven van kernachtige dialogen. Aan het eind heeft de kijker deze gecompliceerde familie in het hart gesloten.

En de recensent van Het Parool vindt 'Alles is familie' ook een betere film dan zijn voorganger:
'Alles is familie' is een betere film, op alle fronten, minder behaagziek – eerder schrijnend-geestig, als dat al een kwalificatie is. Van Kooten verstaat de kunst om haar personages echt tot leven te brengen met gevatte, realistische dialogen. En de acteurs grijpen dat met beide handen aan. Dat Carice van Houten middelpunt van het feestgedruis is, verbaast niemand meer, maar dat Kees Hulst en Martine Bijl hun mooiste filmrollen spelen, is misschien wel de grootste verrassing van 'Alles is familie'. Je zou kunnen zeggen dat 'Alles is familie' aan de lange kant is, dat uiteindelijk de ene emotionele climax op de andere wordt gestapeld, een beetje te veel van het goede misschien. Maar datzelfde zou je natuurlijk ook van een kerstdiner met je familie kunnen zeggen.

Ik heb aan beide lovende recensies weinig toe te voegen. 'Alles is familie', een heerlijke romantische komedie, J en ik hebben er gisteravond in bioscoop Atlantic 133 minuten lang van genoten. En er zijn er meer die dat hebben gedaan, want drie dagen na de premiére hebben al meer dan 100.000 bioscoopbezoekers 'Alles is familie' gezien, waarmee nu al de status van 'Gouden Film' is bereikt.

De Pont

Afgelopen dagen mooie dingen gelezen in het V katern van de Volkskrant, t.w. woensdag j.l. 'Sprankeling van glas, ijzer en beton' Een recensie van Rutger Pontzen over de expositie van de Britse kunstenaar Anish Kapoor in museum De Pont in Tilburg, en donderdag j.l. 'Bekoorlijke ochtendblik' Een recensie van Arno Haijtema over de expositie van de Nederlandse fotograaf Wout Berger in hetzelfde museum.

Wat mij opviel in het stuk over Anish Kapoor (daar is ie weer, zie ook mijn stukjes 'Anish Kapoor'; 'contemplatieve ervaring' en 'uitkijktorentje' van resp. 2/10'09; 11/5'11 en 31/5'12) was de conclusie van Pontzen dat Kapoors werk zowaar ook subtiel kan zijn. Het is een expositie wars van alle grootsheid die Kapoor doorgaans wil uitstralen. Dat wil ik zien binnenkort, alhoewel ik nog tot 27 januari 2013 de tijd heb.

De Pont volgt Kapoor al vanaf het moment dat het museum zijn deuren opende, nu precies twintig jaar geleden. De recente verwerving van Vertigo (2008) is mede aanleiding voor deze tentoonstelling met een vijftiental sculpturen en installaties uit de periode 1992-2012.
Voor Kapoor is een kunstwerk in de eerste plaats een object dat aanzet tot interactie. De tentoonstelling laat zien dat hij zeer uiteenlopende vormen en materialen inzet om dat doel te bereiken. Zijn sculpturen van glanzend gepolijst metaal activeren niet alleen het oog, maar ook het lichaam. Door zich te verplaatsen brengt de kijker de gereflecteerde ruimte in beweging. Het contrast tussen deze spiegelwerken en het spectaculaire Shooting into the Corner is groot. Het harde staal heeft hier plaatsgemaakt voor kneedbare, rode was. In deze installatie speelt de tijd een belangrijke rol. Met hoorbaar geweld maakt het werk zich bij ieder schot van het kanon meer van de ruimte meester. Bij de uit kunsthars vervaardigde sculptuur Slug (2009) verplaatst de aandacht zich naar het onderhuidse. De sculptuur roept associaties op met vegetatieve levensvormen en maakt nieuwsgierig naar wat zich in dat traag kronkelende stelsel afspeelt.
De sculpturen van Anish Kapoor zijn vaak niet wat ze lijken te zijn. Tijdens het proces van kijken en ervaren moeten eerste indrukken worden bijgesteld. De sensuele vormen, de tactiliteit en de zuigende kracht van de kleur nodigen uit om de werken te naderen en je ermee te verbinden. Tijdens die ontmoeting stuit men echter onherroepelijk ook op hun ondoorgrondelijke facetten.

Maar de expositie When I Open my Eyes van Wout Berger is reeds op 6 januari a.s. afgelopen, en die wil ik ook gaan zien als ik daar ben. Een serie foto's van het IJsselmeer, in een bepaalde periode genomen vanaf een stabiele positie vanuit zijn slaapkamerraam. Deze foto's van één van mijn meest geliefde en bekende landschappen in Nederland wil ik absoluut niet missen!
Wout Berger woont al heel wat jaartjes aan het IJsselmeer. Als hij ‘s morgens zijn ogen opendoet, is het IJsselmeer het eerste wat hij ziet. Soms nam hij een foto van het meer, maar echt zien was andere koek. Pas toen een vriend tegen hem zei: ‘Jij woont in je onderwerp’ viel het kwartje. Hij plaatste een statief op een vaste plek voor zijn slaapkamerraam en begon te kijken.

IJsselmeer, foto Wout Berger

Eerst was hij dankbaar voor elk zeilschip dat voorbij kwam. En elke heftige lucht was weer een foto. Maar het duurde niet lang of hij liet alles wat afleidde buiten beeld. Zeilschepen, vogels en mensen fotografeerde hij niet meer. Maar watergolfjes fotografeerde hij wel, en mistbanken, regen en wolken. Die leiden ook wel af, maar het zijn vrijwel amorfe vormen, transparant en nat. Ze hadden zelf nauwelijks kleur, ze namen de kleur aan van het opvallende licht en gaven die weer.
Zestig foto’s zijn het in totaal geworden. Foto’s die met z'n allen zijn IJsselmeer vormen. De ene foto is niet mooier dan de andere, want als je zo naar foto's gaat kijken raak je verzeild in esthetiek. En hij wilde geen esthetiek. Hij wilde wind fotograferen en licht. Elementen waarvan we alleen de verschijningsvormen kennen. Je ziet de wind niet, je ziet een golf. Je ziet licht niet, je ziet de wolk die het licht vangt. En toch wil hij wind en licht vatten. In het steeds weer blijven kijken naar steeds weer hetzelfde onderwerp op steeds dezelfde coördinaten. De verschillen tussen de opnamen kunnen klein zijn. Tussen twee foto’s die vrijwel identiek lijken, kan een maand tijdverschil zitten. Ondertussen blijft het onderwerp gelijk. Tenminste, dat denk je, maar ongemerkt begint het onderwerp te veranderen. Was het eerst het meer, de horizon, de zon, de wolken, de golf, ongemerkt wordt het onderwerp de verschillen tussen de foto’s. De overgangen. Daarin hoopt hij het onaanraakbare te benaderen. Volgens Berger een hopeloze exercitie natuurlijk, maar toch een poging.

familiedag VII

De 7e familiedag werd afgelopen zaterdagmiddag in restaurant 'Willem Barentsz' in Natuurpark Lelystad gehouden. Voormij was het de 4e keer dat ik van de partij was, de eerste 3 keren heb ik verstek laten gaan. Familiereünie, wat moet ik ermee dacht ik, niks voormij! Maar inmiddels heb ik een ietwat genuanceerdere kijk op het familiegebeuren gekregen, sterker nog, deze keer had ik zelfs samen met m'n neef E.J. uit Muiden de reünie georganiseerd. De beoordeling of het een succes was laat ik graag aan de 38 deelnemers over, maar ik vond het leuk.
In m'n welkomstwoord voor deze dag had ik het over het thema 'veranderend landschap'. Want sinds de tijd dat onze stamouders nog in Hattem en omgeving leefden is er landschappelijk nogal het één en ander veranderd. Door de aanleg van de nieuwe spoorbrug bijvoorbeeld, werd Hattem vanaf de IJssel gezien deels aan het oog onttrokken. En de nieuwe Hanzelijn, die op 6 december a.s. officieel door koningin Beatrix wordt geopend, is in het landschap ook moeilijk te missen.

Reden om ons eens over de Hanzelijn te laten afzakken vanaf ruim 2 meter boven de zeespiegel via Kampen en Dronten naar een locatie in Lelystad op ca. 4,5 meter beneden de zeespiegel. Lelystad, de plaats die vernoemd is naar Cornelis Lely, de oervader zou je kunnen zeggen van het 'veranderende landschap'. En het eind is met die smeltende gletsjers en stijgende zeespiegel nog lang niet in zicht. Om thema en begrip te visualiseren had ik voor deze middag een paar filmpjes mee genomen over de Zuiderzeewerken. Maar uiteraard was het thema ondergeschikt aan de hoofdreden van ons aller aanwezigheid daar. Want die was en bleef uiteraard primair in het teken van ontmoeting en oude en nieuwe familieverhalen staan. Een andere reden was er gelukkig niet voor deze 7e familiedag.

Behalve enkele filmpjes met een schuin oog te hebben gezien over de Zuiderzeewerken, hebben we daar gewandeld en o.a. gekeken hoe de Otters werden gevoerd. Verder was de wijn prima en het koud- en warm buffet met de toepasselijke naam 'Nieuw Land' kon niet beter. Nadat we tijdens de koffie weer een paar vrijwilligers hadden aangewezen voor de organisatie van de volgende familiedag over 2 à 2,5 jaar, namen we rond een uur of halfacht afscheid van elkaar, en ging een ieder weer zijns weegs.

stappen

Eén keer per jaar gaan we een dagje stappen, we zijn Henk, Jan, Theo en ik, ofwel ondergetekende. Dat doen we al heel wat jaren, afgelopen dinsdag was het weer zover. Meestal gaan we naar één of andere locaties elders in het land, zie o.a. mijn stukje van 21 november 2011 t.w. Broken circle/spiral hill. Deze keer zijn we echter in Amsterdam gebleven, en ontmoeten wij elkaar 's morgens rond tien uur met de koffie in café 'De Pont' aan het IJ. Van daaruit zijn we vervolgens naar het 'Eye' gewandeld, het nieuwe futuristische filmmuseum een eindje verderop. We hadden het 'Eye' allemaal al een keer eerder bezocht, toch was het evengoed weer een feest om het gebouw te beleven. Maar dat niet alleen, de tentoonstelling 'Expanded Cinema', waarin drie kunstenaars samen komen was uiteraard een beleving van een heel andere orde. De Britse Isaac Julien (1960), de Nederlandse Fiona Tan (1966) en de Chinese Yang Fudong (1971) die allen gebruik maken van beproefde cinematografische middelen als professionele acteurs, mooi uitgelichte sets, stijlvolle cameravoering en een uitgekiende montage, zonder uiteindelijk een 'reguliere' speelfilm te concipiëren, lieten daar zien dat film nog altijd een medium is dat ook in deze tijd springlevend is en volop in beweging!

Na de lunch in het 'Cobra' café op het Museumplein, zijn we naar het Stedelijk Museum gewandeld. Het was zo mogelijk nog drukker dan een paar weken terug toen ik er met J was, (zie mijn stukje 'Musea' van 30 oktober 2012.) maar ook nu weer was het een kwestie van doorzetten. Eénmaal binnen spraken we af elkaar na ca. 1,5 uur weer bij de garderobe te ontmoeten. En zo dwaalden we even later in ons eentje langs al het moois dat dit prachtige museum te bieden had. De meest ultieme manier om kunst te beleven! Grappig moment, een wat ouder echtpaar werd het kennelijk allemaal even iets te veel, en ging er midden op de grote (drukke) trap maar even bij zitten.
Na het museumbezoek hebben we achter het concertgebouw ons vochtgehalte enigszins op niveau gebracht in café 'Welling', het fameuze buurtcafé in de J.W. Brouwerstraat.

Uiteindelijk hebben we ons dagje stappen besloten met een dinertje in restaurant 'De Knijp' in de Van Baerlestraat. Restaurant 'De Knijp' is al vele jaren een begrip in Amsterdam en omstreken. Heel bekend bij de bezoekers van het Concertgebouw, die voor aanvang of na afloop van een concert een hapje willen eten, maar ook gewoon bij het brede publiek uit het museumkwartier. Hoe dan ook, de Hazenrug smaakte uitstekend!
Eénmaal weer buiten op straat was het mooi geweest. We hadden allemaal weer mooie dingen gezien vandaag, waren bijgepraat en weer enigszins op de hoogte van elkaars besognes. Wat wil je nog meer, tijd om afscheid te nemen, en zo geschiedde. Wel thuis en tot de volgende keer maar weer!

week 45

Iets wat stiller is dan een kroeg in de binnenstad op maandagochtend bestaat denk ik niet. Een mooi moment voor een aantal akoestische metingen met W.F. Aansluitend een werkbespreking tot aan de lunch met de opdrachtgever, hoe we de problemen met de geluidsisolatie van bovenliggende woning kunnen verbeteren. Zo begon op maandag week 45, een dag die eindigde met de vaste repetitieavond van ons muziekgroepje 'Hodgepodge'.

Dinsdagmiddag, 'Erotique Rodin' in Singer Laren! Een honderdtal beelden, tekeningen en aquarellen van eind 19e eeuw uit Musée Rodin, Parijs. Een greep, Liggende vrouw met ontblote benen; Staande vrouw met opgetrokken jurk; Temple à l'amour/Liefdestempel; Le Baiser/De kus en ga zo maar door. Auguste Rodin was gefascineerd door het vrouwelijk naakt en kon het zich veroorloven dagelijks verschillende vrouwen voor hem te laten poseren in allerlei erotische poses. De seksuele spanning tussen Rodin en zijn modellen en modellen onderling spat van Rodin's tentoongestelde werken af.
Monique van de Ven, die de audiotour van deze tentoonstelling heeft ingesproken, liep samen met Paul van Vliet voor ons uit, en kregen daarbij tekst en uitleg van een kunstmedewerker van dit museum over de getoonde werken. Toch mooi dat we zo af en toe een graantje konden opvangen van Rodin's diepere drijfveren, tenminste voor zover we die zelf al niet hadden begrepen.
Rond vijf uur zaten we aan het aperitief in café/rest. 'Harbour' aan de vrij nieuwe maar toch schilderachtige Utrechtse Veilinghavenkade, en een goed uurtje later in restaurant 'Divinatio' aan dezelfde kade een eindje verderop. De waardebon die we een paar maandjes geleden van onze kinderen hadden gekregen, hebben we daar middels een excellent 4-gangen menu kunnen verzilveren. Nog bedankt allemaal!

Daags daarop zijn we 's avonds met ons Amsterdamse Herenleedclubje wezen eten in paviljoen 'Uit & Meer' in Weesp. Gelegen aan de Vecht met een geweldig uitzicht op het gerestaureerde en deels in de oude luister herstelde Torenfort Uitermeer (1873). Van het geweldige uitzicht hebben we daar in het donker weinig gezien, maar het eten smaakte er alles behalve minder om. De in het vorig najaar geopende tent is wat ons betreft een echte aanrader!

Donderdagochtend tot aan de lunch generale repetitie met 'Hodgepodge' voor het aanstaande concert in de Catharinakapel. Na de lunch begonnen met de organisatie van het diner, want we kregen in de namiddag onze vrienden H & M uit A'dam op bezoek, en die aten uiteraard ook een hapje mee. Rond vijf uur waren ze er, erg gezellig en erg laat geworden!

Desalniettemin vrijdagochtend paraat op een werkbespreking elders in de stad, voor een verbouwing en uitbreiding van diverse opstallen. In de namiddag een moment van rust bij schoonzus J in Putten, die ons voor een etentje had uitgenodigd. En op de terugweg naar huis zijn we nog even bij C en J in Harderwijk langs geweest en werd het zomaar weer behoorlijk laat.



En dan het 'Hodgepodge' koffieconcert zaterdagochtend in de Catharinakapel. Altijd weer enige spanning vooraf hoe het één en ander zal gaan verlopen. Maar het ging goed, een enkele valse noot daargelaten verliep het concert boven alle verwachting. De perfecte ruimteakoestiek van de kapel staat sowieso bijna garant voor een geslaagd optreden, en als dan ook de interactie met het voltallige publiek lekker verloopt, kan het praktisch ook niet meer fout gaan. We hebben er in ieder geval een goed gevoel aan over gehouden, en dat werd nog beter toen we gevraagd werden om binnen niet al te lange termijn een keer 's avonds in de kapel een optreden te verzorgen binnen het kader van bijvoorbeeld een Ierse avond.



Mede door bovenstaande trailer zijn we geïnspireerd geraakt om 's avonds in de 'Veluvine', het bruisende cultureel centrum van Nunspeet en omgeving, 'Hulphond' van het duo Remko Vrijdag & Martine Sandifort bij te wonen.
'Hulphond' is de jongste muzikale cabaretvoorstelling van kleinkunstartiesten Martine Sandifort en Remko Vrijdag (De Vliegende Panters) Ze waren eerder beiden al te zien in programma’s als Kopspijkers, Koefnoen en Het Klokhuis. Maar nu staan ze dan voor het eerst samen in het theater, waar ze een hartverscheurende, schaamteloze en muzikale voorstelling brengen voor en door mensen die wel wat hulp kunnen gebruiken: een stel dat het in de broek doet van verliefdheid, een suïcidale corpsbal, een dove zangdocent en een gemankeerde homotherapeut.
Ik heb me rot gelachen om die twee, wat een klasse! Topsport ook trouwens, te vergelijken met een sprint van een uur en een kwartier lijkt me. Na afloop in de foyer met een wijntje en een nootje nog even met Martine staan kletsen. Want ja die kennen we al sinds haar middelbare schooltijd, toen ze nog wel eens samen met E bij ons thuis haar huiswerk maakte.

Dat was in vogelvlucht zo'n beetje week 45, een week die voorbij gevlogen is!

zeezeilen

Mijn zeilboot heb ik (voorlopig) niet meer, maar de herinneringen blijven gelukkig. Er gaan weinig dagen voorbij dat ik ze niet koester. Ze worden, moet ik zeggen, ook wel actueel gehouden door de belevenissen en verhalen van mijn vijf zeezeilende muzikale vrienden van 'Hodgepodge', tenminste als we even niet met Irish ballads & folk music bezig zijn. Wat is dat toch wat ons zo trekt in zeezeilen? In ieder geval een gevoel dat doorgaans maar moeilijk over te brengen is op mensen die het niet kennen. Maar van ene Jacqueline Backers kwam ik een aardig gedichtje tegen, waarin ze haar en onze gevoelens voor zeezeilen prachtig verwoordt. Het laat voor mij in iedergeval niets aan duidelijkheid te wensen over!

Zeilen

Zeilen is genieten
Buiten leven
De schoten laten schieten
Het zeil reven

Luisteren naar de wind
Spetters in je haren
En als een kind
De verte in staren

Zeilen betekent zoveel meer
Zeilen moet je voelen
Ook al gaat het tekeer
Dan pas weet je wat we bedoelen

Met de boot de zee trotseren
De boeg in de golven zien verdwijnen
Je tegen de wind verweren
De horizon zien schijnen

Zeilen is beleven
Jij tegen de natuur
Rust in het leven
Dat is pas puur

Soms zit het mee
Soms zit het tegen
Soms zit je gedwee
Soms kom je jezelf tegen

Zeilen is afscheid nemen
Opnieuw beginnen
Zeilen is vervreemden
En nieuw leven verwelkomen

Je krijgt ruimte voor rust
Je geest komt tot leven
Je wordt weer belust
Het leven is een mooi gegeven

Zeilen is intens
Je voelt je trots
Je voelt je een ander mens
Je beseft plots

Dat je niet droomt
Maar een van de gelukkige bent
Terwijl je bloed stroomt
Dat je de weg van het water kent!

spanning!?

Na afloop van ons intermezzo (zie m'n stukje Intermezzo van 2 oktober 2012) in de Catharinakapel, werden we door iemand uit het publiek uitgenodigd om t.z.t. op zijn feestje elders in de stad te komen spelen. Zaterdagavond was het zover, in een mudvolle huiskamer belanden we a.h.w. gelijk in het diepe toen we even over tienen binnenkwamen. Zo goed en kwaad als het ging werden we door de gastheer aan alle aanwezigen, waar zo te merken de stemming al aardig inzat, voorgesteld. Nadat we een heildronk op de jarige gastheer hadden uitgebracht, werd met enige moeite een hoekje voor ons vrijgemaakt waar we ons met z'n tweetjes konden installeren. We zaten praktisch bij elkaar op de lip, en dan moesten we nog muziek maken ook. Een nieuwe ervaring!

Aan het begin van een optreden ervaren de meeste muzikanten wel een zekere mate van spanning. Dat ervaar ik al bij enige mate van afstand tussen ons muzikanten en publiek, zoals bijvoorbeeld in de Catharinakapel. Maar in die mudvolle huiskamer, met al die verwachtingsvolle blikken van zo dichtbij op ons gericht, overviel de spanning me bij wijze van spreken in het kwadraat. Door de druk van het optreden gingen al m'n instincten op scherp en kwam de adrenaline op gang. Spieren en hersenen gingen in een hoger tempo draaien, en ook mijn hart en ademhaling kwam in een hogere versnelling terecht. Kortom, mijn hele lichamelijke huishouding ging even op maximaal, en kennelijk bij Ger idem dito. Het gevolg van zo'n magische live ervaring met al die extra versnelde prikkels, is vaak dat je als muzikant boven je niveau uitstijgt. En volgens mij is dat wat ons tweetjes die avond overkwam, nadat de latent aanwezige plankenkoorts, althans bij mij, toch nog vrij snel was weggeëbd.

Ineens was het er, het ultieme gevoel van 'dit kan niet meer stuk'. Het liep gesmeerd, als een geoliede machine, alles klopte, muziek, dynamiek, reacties en interacties. Het enige waar we ons enigszins in moesten beheersen was het tempo. Ook geen wonder natuurlijk met al die extra versnelde prikkels in ons lijf. En met de nummers 'Leaving of Liverpool' en 'Dicey Reilly' als toegift, waarbij op onze aanwijzingen het publiek vooral met het laatste nummer enthousiast meedeed, bedankten we iedereen onder luid applaus voor de enthousiaste medewerking en aandacht voor onze muzikale bijdrage aan dit feest.