zeezeilen

Mijn zeilboot heb ik (voorlopig) niet meer, maar de herinneringen blijven gelukkig. Er gaan weinig dagen voorbij dat ik ze niet koester. Ze worden, moet ik zeggen, ook wel actueel gehouden door de belevenissen en verhalen van mijn vijf zeezeilende muzikale vrienden van 'Hodgepodge', tenminste als we even niet met Irish ballads & folk music bezig zijn. Wat is dat toch wat ons zo trekt in zeezeilen? In ieder geval een gevoel dat doorgaans maar moeilijk over te brengen is op mensen die het niet kennen. Maar van ene Jacqueline Backers kwam ik een aardig gedichtje tegen, waarin ze haar en onze gevoelens voor zeezeilen prachtig verwoordt. Het laat voor mij in iedergeval niets aan duidelijkheid te wensen over!

Zeilen

Zeilen is genieten
Buiten leven
De schoten laten schieten
Het zeil reven

Luisteren naar de wind
Spetters in je haren
En als een kind
De verte in staren

Zeilen betekent zoveel meer
Zeilen moet je voelen
Ook al gaat het tekeer
Dan pas weet je wat we bedoelen

Met de boot de zee trotseren
De boeg in de golven zien verdwijnen
Je tegen de wind verweren
De horizon zien schijnen

Zeilen is beleven
Jij tegen de natuur
Rust in het leven
Dat is pas puur

Soms zit het mee
Soms zit het tegen
Soms zit je gedwee
Soms kom je jezelf tegen

Zeilen is afscheid nemen
Opnieuw beginnen
Zeilen is vervreemden
En nieuw leven verwelkomen

Je krijgt ruimte voor rust
Je geest komt tot leven
Je wordt weer belust
Het leven is een mooi gegeven

Zeilen is intens
Je voelt je trots
Je voelt je een ander mens
Je beseft plots

Dat je niet droomt
Maar een van de gelukkige bent
Terwijl je bloed stroomt
Dat je de weg van het water kent!