Nacht van de Nacht

De nacht van j.l. zaterdag op zondag was de 53ste 'Nacht van de Nacht', een initiatief van de Nederlandse provinciale milieufederaties. Een aantal gemeenten, bedrijven en huishoudens hadden hun verlichting gedoofd om zo aandacht te vragen voor lichtvervuiling. Dat is nodig, want we zijn verslaafd geraakt aan licht in de duisternis, en dat is niet goed. Niet alleen door verspilling van energie, ook het ecosysteem raakt ontregeld. Op verschillende plekken in het land konden we onder begeleiding het donker in. Daar worden we in de Volkskrant volgens schrijfster, dichter, journalist en theatermaker Marjolijn van Heemstra (Amsterdam, 10 februari 1981) ook nog eens een ander mens van. 

Of je van donkerbelevingen echt een ander mens wordt durf ik te betwijfelen. Wat ik echter wel weet is dat je andere zintuigen in het donker meer worden geprikkeld. Dat je daar meer op gaat vertrouwen, vooral op het gehoor en gevoel. En dat is op zich al bijzonder weet ik uit ervaring. Overigens zie je nog aardig wat in het donker als je ogen daar eenmaal aan gewend zijn. Lees o.m. in mijn blogarchief maar eens de stukjes 'hemelse duisternis' van 10/7'14, 'het nachtelijk Waddenzwerk' van 30/6'15, 'centrum in ander licht bezien' van 24/1'16 en 'Over donkere nachten' van 31/10'21.

Stukjes schrijven, goed voor je!

Goed nieuws voor regelmatige stukjes schrijvers. Het is volgens psychologen niet alleen goed voor je, het schijnt ook nog een aantal belangrijke voordelen op te leveren, aldus schrijver en columnist Ben Tiggelaar (Veendam, 1969). De drie belangrijkste voordelen zijn volgens hem: 

a. Schrijven maakt slim. 

Neurologe en onderwijsdeskundige Judy Willis betoogt al jaren dat leerlingen en studenten meer moeten schrijven. Individueel en samen. Schrijven bevordert de creativiteit en helpt bij het op een rijtje krijgen van je ideeën. Bovendien train je je brein in het verwerken en onthouden van informatie. 

b. Schrijven maakt gelukkig. 

Van schrijven word je blij, zeggen psychologen. Waarschijnlijk niet van het schrijven van verplichte papers voor een studie. Maar wel van het schrijven over onderwerpen die je persoonlijk bezighouden. Bijvoorbeeld in een blog of een dagboek. Die vorm van schrijven verbetert je stemming en vermindert stress. 

c. Schrijven helpt om te verwerken. 

Het is klassiek onderzoek binnen de psychologie. James Pennebaker, hoogleraar aan de Universiteit van Texas, ontdekte dat schrijven helpt om trauma’s te verwerken. Wie iets vervelends meemaakt en daar enkele dagen achter elkaar een stukje over schrijft – niet voor publiek, maar voor zichzelf – ervaart eerst negatieve gevoelens, maar verwerkt uiteindelijk zijn nare ervaringen beter dan de mensen die niet schrijven.

Zo, goed nieuws dus voor een notoire blogger, mijn weekend kan niet meer stuk! 

de 24e zondag p.m.

Rond halftwee was iedereen gearriveerd, in 'Grand Café Het oude Station' in Dalfsen om precies te zijn. Een mooie stationsrestauratie uit vervlogen tijden, waar we door Addy en Magda gastvrij werden onthaald met koffie en een lekker appel/notengebakje, al of niet met slagroom. Het was slechts de ouverture van wat nog komen ging. Want ter voorbereiding op de wandeling rond de fraaie havezate Den Berg, waarvan de oudste vermelding al uit 1483 stamt, werden we met mooie verhalen, met af en toe ietwat scabreuze anekdote's over de vroegere bewoners, nieuwsgierig gemaakt naar het gebied. 

We werden niet teleurgesteld, het was een mooie herfstwandeling van zo'n 3,5 à 4 km, niet zo lang dus. Klein maar fijn zullen we maar zeggen, de vele kleuren en geuren, de fraaie zichtlijnen of doorkijkjes, de verstilde waterpartijen, de vele paddestoelen, prachtig allemaal. Salland en zijn Vechtdal is sowieso een prachtig gebied, maar de landgoederen rond de havezate's misschien wel in het bijzonder! 

Met een gezellige borreluurtje bij Addy en Magda thuis in Zwolle en een aansluitend etentje met heerlijke soep, gebakken aubergine, rijst met nog veel meer lekkers en ijs plus koffie toe, werd ook achter deze brussenmiddag een punt gezet. De volgende brussendag ofwel de 25e zondag p.m. wordt ijs en wederdienende op zondag 22 januari 2023 gehouden in Harderwijk.

Lunch met hindernissen.

Geur- maar bovenal smaakverlies, en verder na ruim een halfjaar na de corona besmetting nog immer zwak en gammel. Symptomen die duiden op long-covid of beter gezegd post-covid, vermoeiend maar vooral ook heel vervelend voor Ab, eten is een gruwel, niets smaakt meer. Wij t.w. Eric, André en ondergetekende, de overige leden van Herenleed, het Amsterdamse vriendenclubje dat al sinds begin jaren tachtig bestaat, leven natuurlijk erg met hem mee. 

Een gezellige lunch met z'n viertjes in deze tobberige tijden zou, ondanks Ab's ongemakken, best eens voor een mogelijk oppeppertje kunnen zorgen, daarover waren we het met z'n viertjes snel eens. Onze keuze viel op Paviljoen Uit & Meer aan de Vecht bij fort Uitermeer nabij Weesp. Zonder enige twijfel een van de mooiste plekjes om te eten en te drinken. Ze hebben daar bovendien zoete pancakes op het menu staan, voor Ab voorlopig even de veiligste keuze. Maar helaas konden we met de auto door de aanwezige slagboom niet dicht genoeg bij het paviljoen komen. En dat was i.v.m. met eerder genoemde toestand toch echt even nodig. Jammer, volgende keer beter, dan zal Ab's wandelactieradius vast wel weer een beetje op peil zijn! 

In de fraai gelegen Bistro de Molen nabij Ankeveen, onze tweede keus, gaf de entree geen probleem. Je kan daar praktisch met de auto naar binnen rijden. Maar hier jammer genoeg geen zoete pancakes voor Ab op het menu. Wel iets omeletachtig 's dat hem in zijn toestand nog de beste keus leek, maar bij nader inzien liet hij die voor driekwart staan. O die verdomde covid, over Herenleed gesproken! Het is even niet anders, wij hebben daar overigens wel prima gegeten. En sowieso hebben we daar afgelopen woensdagmiddag een paar genoeglijke uurtjes doorgebracht met z'n viertjes!

Over mooie zinnen

Schrijven roept schrijven op, taal baart taal! Volgens de Nederlandse schrijver P.F. Thomése (Doetichem 1958) zijn de mooiste zinnen toevalstreffers. Daar zit een kern van waarheid in, iedereen die wel eens een stukje proza of poëzie heeft geschreven, of heeft geprobeerd te schrijven, moet dat denk ik kunnen beamen. 

Taal baart taal dus, maar hoe baar je nou een mooie eerste zin? Zo'n zin die je enthousiasmeert, voed en inspireert om verder te gaan. Die je a.h.w. je eigen nog te schrijven epistel of verhaal inzuigt. Moeilijk, ik ga weliswaar door, maar regelmatig schrap ik een eerste zin weer als het verhaal al praktisch af is, en schrijf ik een nieuwe. De z.g. eerste zin bleek achteraf te vroeg gebaart, en bleek naar mijn zin niet meer, of op zijn minst minder nieuwsgierig verlangen naar het vervolg van het verhaal. Vaak komt daarom een eerste zin pas op, als de sfeer en teneur van het verhaal reeds staat. Schrijven roept schrijven op, taal baart taal!

Herfst aan zee.

Een herfstweekje aan zee is een frisse neus halen en uitwaaien, om daarna bij te komen met hapjes, gevulde glazen, goede gesprekken en/of vermakelijk gekeuvel. En zo hebben we het gedaan, en dat beviel ons goed, vooral het ledigen van de glazen. Maar we hebben daar natuurlijk wel meer gedaan dan dat, ook uitslapen, lezen, fietsen, museumbezoek, een schaaktoernooitje en lekker koken hadden we op ons repertoire staan. Een coronauitbraak op enig moment bij één van onze gelederen (Hans) en een gescheurde achillespees door een tuimeling van de trap (Carla) drukte even een dompertje. Echter door de positieve instelling van beide pechvogels en onze collectieve zorg, hebben we er met z'n allen toch een topweekje aan zee van weten te maken. En die was jammer genoeg voorbij voor we er erg in hadden.

'Knowing by Heart'

Op één van de binnenpleinen nabij Dok 2 van de oude rijkswerf Willemsoord in Den Helder staat een imposant cortenstalen sculptuur van 18 x 2,50 meter en een hoogte van 12,50 meter. Het is een sculptuur van kunstenaar Ruud van de Wint (Den Helder, 1942-2006) bekend van o.m. de wandschilderingen in de plenaire zaal van de Tweede Kamer en project 'De Nollen' in een duingebied bij Den Helder (zie o.a. op mijn blog stukje ..over sculpturen en bouwsels van 2/6'18). De transparante sculptuur, door de kunstenaar 'Knowing by Heart' genoemd, doet mij in doorsnede gezien een beetje denken aan de boeg van een schip, echter in het geheel bezien kan ik het maar moeilijk met iets vergelijken, en roept het kunstwerk een scala van gevoelens bij mij op, gevoelens van verbazing, ontregeling en schoonheid om maar iets te noemen.