accepteren en respecteren.....

Op 8 juli j.l. schreef ik op mijn blog een stukje dat ik 'getob over de zin van het zijn' noemde. Het één en ander onder meer n.a.v. een stuk in de Volkskrant van journalist Fokke Obbema. Het leven is eigenlijk een grote zee waarop de mens voort dobbert, werd o.m. gezegd. Je kunt zelf je weg bepalen in die eindeloos onafzienbare deining, maar een onverwachte gebeurtenis kan alles zomaar op z’n kop zetten.

Zelf je weg bepalen deed Hannah onlangs ook, toen ze op slechts 23 jarige leeftijd een einde aan haar leven maakte. Een keuze van haar, die het leven van de achterblijvers, ouders en stiefouders, broers, zussen, geliefden en vrienden in één klap op z'n kop hebben gezet. Een keuze die we niet alleen zullen moeten accepteren, maar ook moeten respecteren, hoe ontzettend moeilijk dat ook is. Echter getuige het hartverwarmende en overweldigende applaus, dat ter ere van Hannah opklonk tijdens de afscheidsceremonie in Uitvaartlocatie Haagse Duinen, kon de meerderheid van de aanwezigen zich kennelijk wel in deze gedachtegang vinden. We hebben Hannah daarna met z'n allen naar haar laatste rustplaats in Leidschendam gebracht, en haar begraven met en te midden een zee van bloemen.

Pittig klauter- en glijpartijtje.

In Schruns namen we de Hochjochbahn, destijds nog een stoeltjeslift, die ons in twee etappes naar het bergstation op ca. 1850 meter zou brengen. Van daaraf zou ik dan samen met enkele reisvrienden te voet verder gaan naar de top van de Hochjoch op 2520 meter. 't Was prachtig weer dus dat moest wel lukken. Vredig schommelend in m'n stoeltje nam ik het landschap al zwevend in mij op, alpenweiden, koeien, sparren, een berghut, van die dingen. Het ene moment zat je amper een meter of drie boven de helling, het andere moment het tienvoudige, heerlijk zoals dat ging. Echter op een gegeven moment hoor ik mijn vriend, die in zijn stoeltje achter mij aan kwam zweven roepen, dat hij waarschijnlijk m'n portemonnee had zien vallen. Gelijk voelen natuurlijk, en ja hoor inderdaad, weg, uit m'n broekzak gegleden! Shit, wat nu, erg veel zat er wel niet in, zeker niet volgens huidige maatstaven, maar het was wel het restant van m'n gehele vakantiebudget. Van bankpasjes, betaalautomaten en pinnen had ik als ruim 17 jarige adolescent nog nooit gehoord, dat kon ook niet want het bestond nog niet. Kortom ik moest die portemonnee met inhoud weer terug zien te vinden!

Vanaf het moment dat ik op het verlies geattendeerd werd, had ik de masten van de stoeltjeslift geteld. Dus ik wist ongeveer waar ik moest zoeken toen ik vanaf de eerste stopplaats te voet aan de afdaling begon. Het ene moment was het een makkie en zorgde ik op de bergweide hooguit voor enig tumult onder de koeien met al die bellen, het andere moment was de helling zo ruig en steil, dat wilde ik enige controle houden op mijn situatie, mij min of meer van rotsblok naar rotsblok of van boom naar boom moest laten glijden, al leek het soms meer op vallen. Af en toe hoorde ik commentaar van de boven mijn hoofd voorbij zwevende mensen. Ik zag ze denken, wat heeft zo'n jongen daar onder de kabelbaan in zijn eentje te zoeken op die ruige helling. Allemaal best spannend soms, maar het ging goed en langzaam maar zeker naderde ik de gelukkig niet al te steile plek, waar ik moest gaan speuren. Lang hoefde ik echter niet te zoeken, na hooguit tien minuten rond scharrelen had ik mijn eigendom terug gevonden!

De klim weer terug naar de eerste stopplaats zag ik echt niet zitten, ik had de steile gedeelten inmiddels wel leren kennen. Blijmoedig besloot ik daarom dan ook mijn afdaling onder de kabelbaan tot aan Schruns te vervolgen. Bovendien zouden volgens mijn inschatting de reisvrienden, die de Hochjochwandeling uiteraard wel hadden doorgezet, en ik zo'n beetje gelijktijdig beneden aan kunnen komen bij het vertrekpunt van de Hochjochbahn in Schruns. Aldus geschiedde, en toen op een gegeven moment een in mijn ogen vrij riant bergpaadje mijn weg omlaag kruiste, ben ik dat gaan volgen. Een beetje sneller dan verwacht was ik terug in Schruns, weliswaar niet precies bij het eindstation van de Hochjochbahn, maar dat mocht geen naam hebben. Wachtend op de terugkomst van mijn reisvrienden heb ik de tijd met een paar lekkere Oostenrijkse biertjes doorgebracht op een mooi en zonnig terras. 'Beid uw tijd' noemen ze dat wel.

Een midweekje Hoge Kempen

Vanuit Zutendaal hebben we behalve de Hoge Kempen ook Leuven en Maastricht verkend. De ene plek kenden we al wat beter dan de andere, maar dat maakte niet uit, je ontdekt altijd wel weer wat nieuws. Het fietstochtje rondom Zutendaal leide ons langs prachtige plekjes. Niet alleen lagen mooie naaldbossen, kanalen, beken en vennen op ons pad, de pittoreske mergelkerk uit de veertiende eeuw en de ruïne van een middeleeuwse waterburcht waren de moeite van een pitstop meer dan waard.

Voor een bezoekje aan de studentenstad Leuven, die om die reden en de aanwezigheid van de Artois-brouwerij wel de bierhoofdstad van België wordt genoemd, moesten we eerst een klein uurtje met de auto. Een passieve bezigheid die we eenmaal in het centrum ruimschoots te voet hebben weten te compenseren. Van de parkeergarage aan de Diestsestraat naar de Grote Markt met z'n eeuwen oude gevels en het stadhuis, dat een pareltje is van gotische bouwkunst. Na de lunch op één van de vele terrasjes daar, zijn we via de Naamsestraat naar het Groot Begijnhof gewandeld, dat a.h.w. een dorp is binnen de stad Leuven. Van het hectische stadsleven is eventjes niets meer te merken. Een oase van rust die daar ergens in de dertiende eeuw is ontstaan aan het riviertje de Dijle. Via het Sint-Donatuspark en de Tiensestraat verzeilden we op het J. Vounckplein, waar we alvorens de auto weer op te zoeken, op een terrasje zijn neergestreken voor een lekker koud biertje.

Met een bezoek aan het nabij gelegen Maastricht hebben we ons midweekje Zutendaal min of meer afgesloten. Vanuit de parkeergarage onder het prachtige Vrijthof, stapten we zo het hart van de oude stad binnen. De vele historische gebouwen als de Sint Servaasbasiliek, Sint Janskerk, het Spaans Gouvernement, de Hoofdwacht en het Generaalshuis rondom het grootste plein van Maastricht verwijzen stuk voor stuk naar tijden van weleer. Aan de tijd dat Maastricht nog een religieus centrum en een militaire vesting was. De tonen van het orgel van de Sint Servaasbasiliek, die ze net aan het stemmen waren toen wij daar in rond liepen, dwongen door de overweldigende ruimteakoestiek veel respect af. Alsof ze de grootsheid van de tijden van weleer a.h.w. wilden accentueren. Maar buiten dat trokken de talloze gezellige terrassen aan het Vrijthof natuurlijk ook onze aandacht. We hebben van daaraf tenminste lang zitten genieten van het uitzicht op, en de dynamiek van het Vrijthof.

gastvrij Vanenburg en muziek

Wie het 17-eeuwse landgoed van Kasteel De Vanenburg betreedt, waant zich al snel in een romantische omgeving. Het kasteel, dat in de loop der eeuwen vaak is verbouwd en uitgebreid, heeft een exclusieve uitstraling maar is tegelijkertijd eigentijds, praktisch en multifunctioneel. Het één en ander heb ik gisteren weer eens met eigen ogen kunnen aanschouwen. De sfeervolle ambiance die al voor zich zelf sprak, kreeg echter nog een behoorlijke boost door het prachtige optreden van het Puttense Kleinkoor Cantiamo in het Koetshuis. Dat, tezamen met het aperitief na afloop in de kasteeltuin met een aantal koorleden, maakte het bezoek tot een onvergetelijke ervaring!

weer en wind in een museum

De tentoonstelling 'Weer en Wind - Avercamp tot Willink' in Singer Laren begint met de eerste strofe van 'Boutade' op de muur, een gedicht uit 1851 van P.A. de Génestet. O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp, Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen, Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp! ’Boutade’ wordt wel als hét weergedicht beschouwd van de Nederlandse literatuur.

De Génestet windt er dan ook bepaald geen doekjes om wat betreft de periodieke gesteldheid van het Hollandse klimaat. De versregels van de negentiende-eeuwse dichter en theoloog maken dan ook onderdeel uit van de tentoonstelling. Binnen de museummuren dondert het, lopen schepen op de klippen, zien we dijkdoorbraken, geselt slagregen natuur en mens, maar schijnt ook de zon, zinderend en dan weer aangenaam koesterend. 'Weer en Wind' brengt met honderd kunstwerken - schilderijen, tekeningen en in andere technieken - vier eeuwen (extreem)weer in beeld, dat getuige de tentoonstelling in vroegere tijden niet zoveel anders was dan tegenwoordig.

In de gang van het museum zagen we ook nog een fotoreportage van een onderzoek van wetenschapper en weerman Dr. Peter Kuipers Munneke. In dat onderzoek steld hij de vraag centraal, hoe het smelten van de ijskappen op Groenland en Antarctica bijdraagt aan het tempo van de stijging van de zeespiegel. Kunstenaar Suzette Bousema maakte aan de hand van dat onderzoek een tentoonstelling waarin ze de schoonheid van de wetenschap laat zien, het is een viering van de nieuwsgierigheid en van de wetenschap.

over een prachtig fietstochtje

Rond elf uur kwam de één na de andere gezellig aanschuiven op het terras van VADESTO in Hattem, dat mooie Hanzestadje aan de rand van de Veluwe en de oever van de IJssel. De pedaalridders van onze familiefietsclub hadden elkaar al een poosje niet gezien, dus moest er eerst wel worden bijgepraat. En dat ging uiteraard niet zonder een kopje koffie met appelgebak en slagroom. Maar rond halfeen was het dan toch zover, tijd voor de start van onze jaarlijkse fietstocht!

Het was nog steeds droog, maar het met donkere regenwolken bezwangerde zwerk beloofde weinig goeds. En toen we in de verte ook nog enig gedonder hoorde, raakten we met z'n allen even behoorlijk in vertwijfeling van gaan of niet gaan. Maar al starend naar het zwerk, wisten een paar amateur meteorologen onder ons te vertellen dat de bui voor ons uit zou gaan. Met andere woorden, we konden rustig vertrekken. En aldus geschiedde, met z'n veertienen bestegen we afgelopen zaterdag het stalen ros, en werd Ossi, onze vriendelijke Rottweiler, in een comfortabel karretje door Ewout op sleeptouw genomen.

We waren begonnen aan onze 25e familiefietstocht, de z.g. Leemculeroute, een mooie fietsknooppuntenroute van ca. 40 km, die ons door de uiterwaarden van de IJssel en oneindig laagland via het pittoreske dorpje Veessen en het uitgestrekte bosgebied van de Veluwe terug zou leiden naar het Hanzestadje. De bui bleef inderdaad mooi voor ons uit drijven, als een gids loodste zij ons a.h.w. naar Veessen, waar ze het terras van 'De IJsselhoeve' nog net voor onze komst grondig had schoongespoeld voor de geplande lunch aldaar. Geen spatje hebben we van haar meegekregen, gelukkig maar. Na de lunch vervolgden we onze fietstocht via Heerde, het Zwolse Bos en de historische bossen rond Molecaten terug naar Hattem. Midden in het bos kreeg Hans jammergenoeg nog wel pech met zijn huurfiets, maar gelukkig wisten we onze positie te duiden en kon hij door de verhuurder met een auto worden opgehaald. Met een gezellig aperatief en een etentje in een zeer lawaaiig restaurant 'De Ridderhof' hebben we een punt gezet achter deze geslaagde 25e familiefietstocht. Volgend jaar organiseert Ewout de fietstocht en gaan we bij leven en welzijn in de buurt van Eindhoven fietsen.

Mijmeringen uit het verleden.

Herman Finkers zei ooit: 'Het stoplicht springt op rood, en dan weer op groen, in Almelo is altijd wat te doen'. Maar dat kon ik van Wezep niet zeggen, want daar hadden ze destijds zelfs nog geen stoplichten. Voor een tiener was er in de jaren vijftig weinig te beleven in het esdorp. En het school- en kerkleven was een bloedserieuze zaak, het diende uitsluitend om te leren, en niet voor de aardigheid. Daarbij was het leren er niet alleen op gericht om kennis voor dit aardse bestaan op te doen, maar ook om te leren wat voor de eeuwigheid waarde heeft. Ik moest alles leren over de bijbelse geschiedenis, geen hoofdstuk werd overgeslagen. Psalmversjes en catechismus, ik leerde alles uit het hoofd, ook al begreep ik de reikwijdte lang niet altijd. Maar dat deed niet ter zake werd je voorgehouden, want met het hart werd soms veel meer gevat dan met het verstand. De benepen manier van leven, waar ik als tiener in toenemende mate de pest aan kreeg, heeft bij mij reeds in een vrij vroeg stadium geleid tot een afscheid van welke vorm van religie dan ook.

'Ik kom uut Zwolle, vette pech' zei Herman Brood ooit, nou ik kom uut Wezep, dat is dus vette pech in het kwadraat. Maar dat wil niet zeggen dat ik in het Veluwse esdorp helemaal geen plezier heb beleefd in de benepen jaren vijftig. Integendeel zou ik haast zeggen, geluk, spanning, angst en vreugde, alle facetten van een tienerleven heb ik daar denk ik wel aan de lijve ondervonden. Liefde, uitgelatenheid, treurigheid, mooi en lelijk zijn van alle tijden, de jaren vijftig niet uitgezonderd. Bovendien wat je niet wist, miste je ook niet. Wat voor de beleving van toen telde, was wat er toen speelde aan verandering, vernieuwing en spanning. Kortom, ook al hadden ze destijds zelfs geen stoplichten in Wezep, toch denk ik er vaak met genegenheid aan terug.