Pittig klauter- en glijpartijtje.

In Schruns namen we de Hochjochbahn, destijds nog een stoeltjeslift, die ons in twee etappes naar het bergstation op ca. 1850 meter zou brengen. Van daaraf zou ik dan samen met enkele reisvrienden te voet verder gaan naar de top van de Hochjoch op 2520 meter. 't Was prachtig weer dus dat moest wel lukken. Vredig schommelend in m'n stoeltje nam ik het landschap al zwevend in mij op, alpenweiden, koeien, sparren, een berghut, van die dingen. Het ene moment zat je amper een meter of drie boven de helling, het andere moment het tienvoudige, heerlijk zoals dat ging. Echter op een gegeven moment hoor ik mijn vriend, die in zijn stoeltje achter mij aan kwam zweven roepen, dat hij waarschijnlijk m'n portemonnee had zien vallen. Gelijk voelen natuurlijk, en ja hoor inderdaad, weg, uit m'n broekzak gegleden! Shit, wat nu, erg veel zat er wel niet in, zeker niet volgens huidige maatstaven, maar het was wel het restant van m'n gehele vakantiebudget. Van bankpasjes, betaalautomaten en pinnen had ik als ruim 17 jarige adolescent nog nooit gehoord, dat kon ook niet want het bestond nog niet. Kortom ik moest die portemonnee met inhoud weer terug zien te vinden!

Vanaf het moment dat ik op het verlies geattendeerd werd, had ik de masten van de stoeltjeslift geteld. Dus ik wist ongeveer waar ik moest zoeken toen ik vanaf de eerste stopplaats te voet aan de afdaling begon. Het ene moment was het een makkie en zorgde ik op de bergweide hooguit voor enig tumult onder de koeien met al die bellen, het andere moment was de helling zo ruig en steil, dat wilde ik enige controle houden op mijn situatie, mij min of meer van rotsblok naar rotsblok of van boom naar boom moest laten glijden, al leek het soms meer op vallen. Af en toe hoorde ik commentaar van de boven mijn hoofd voorbij zwevende mensen. Ik zag ze denken, wat heeft zo'n jongen daar onder de kabelbaan in zijn eentje te zoeken op die ruige helling. Allemaal best spannend soms, maar het ging goed en langzaam maar zeker naderde ik de gelukkig niet al te steile plek, waar ik moest gaan speuren. Lang hoefde ik echter niet te zoeken, na hooguit tien minuten rond scharrelen had ik mijn eigendom terug gevonden!

De klim weer terug naar de eerste stopplaats zag ik echt niet zitten, ik had de steile gedeelten inmiddels wel leren kennen. Blijmoedig besloot ik daarom dan ook mijn afdaling onder de kabelbaan tot aan Schruns te vervolgen. Bovendien zouden volgens mijn inschatting de reisvrienden, die de Hochjochwandeling uiteraard wel hadden doorgezet, en ik zo'n beetje gelijktijdig beneden aan kunnen komen bij het vertrekpunt van de Hochjochbahn in Schruns. Aldus geschiedde, en toen op een gegeven moment een in mijn ogen vrij riant bergpaadje mijn weg omlaag kruiste, ben ik dat gaan volgen. Een beetje sneller dan verwacht was ik terug in Schruns, weliswaar niet precies bij het eindstation van de Hochjochbahn, maar dat mocht geen naam hebben. Wachtend op de terugkomst van mijn reisvrienden heb ik de tijd met een paar lekkere Oostenrijkse biertjes doorgebracht op een mooi en zonnig terras. 'Beid uw tijd' noemen ze dat wel.