Er zijn legio trendy café's in Amsterdam, maar er gaat niets boven een traditionele bruine kroeg. Café Hegeraad in de Jordaan is zo'n kroeg, een echt ouderwets stadscafé met Perzische tapijtjes op de tafel, een genoeglijke bar en een amicale bediening. Al sinds de jaren tachtig beginnen we daar aan de Noordermarkt, vertrouwd mee-leuterend met een paar stamgasten, ons Heerenleed-avondje met een fluitje of een vaasje en een portie bitterballen met mosterd. En zo ging het er ook onlangs weer aan toe. Echter na deze Hegeraadse opkikker van relaxen en onthaasten waren we evengoed toe aan iets anders. In restaurant Noordwest, een paar deuren verderop, hebben we onszelf daarom verwend met o.m. wilde duif. Hoewel, wilde duif, het zou zomaar zo'n vliegend misbaksel van de Dam kunnen zijn. Maar als dat al zo was smaakte het er niet minder om!
Februari, sprokkelmaand en wintermaand, maar desalniettemin voel je het voorjaar naderen. Licht en geuren zijn al anders en de zon voelt warmer aan. Het begint te kriebelen en niet alleen bij ons, ook de vogels in de tuin zijn druk met elkaar. Een heerlijk gevoel maakte zich in de toenemende dynamiek van ons meester. Wandelschoenen werden aangetrokken en banden opgepompt, samen zijn we eropuit getrokken, de winter had lang genoeg geduurd!
Volgens vergevorderde plannen moet Holwerd over dik vijf jaar aan zee liggen. Middels het doorsteken van de dijk en het graven van een geul dat tegen het dorp overgaat in een z.g. beleefmeer dat tevens een getijdenmeer is, wordt daar bovenin de kop van Friesland 'Holwerd aan Zee' gecreëerd. Een mooi en ambitieus plan, maar ik ben benieuwd of en hoe Holwerd en de regio er van gaat profiteren. De verwachtingen zijn hoog gespannen, maar ik ben bang dat je daar de forse aanzuiging van het nabij gelegen aantrekkelijke waddeneiland Ameland weinig mee veranderd.
Gisteren zat ik met mijn oude vriend Ab, we kennen elkaar al sinds midden jaren zestig, in Weesp te lunchen in café restaurant De Eendracht. Sinds medio november 2018 gevestigd in het oude bankgebouw van ABN Amro aan het Grote Plein aldaar. Het pand heeft met name intern een indrukwekkende metamorfose ondergaan. Met natuurlijke materialen, veel steen en hout, hebben ze een ruim en licht interieur gecreëerd met een grote, uitnodigende bar en Chesterfield-achtige zitjes. Ben benieuwd of De Eendracht Weesp ook een buitenterras krijgt aan het Grote Plein of de Oudegracht, want daar valt of staat het succes denk ik wel mee. De Eendracht heeft namelijk ook al vestigingen met terrassen die volgens mij vaak vol zitten in Abcoude, (zie o.m. mijn stukje 'de old boys A'dam in Abcoude' van 19 februari 2017) en Maarssen.
Er komt in deze tijd veel op ons af. Om als eenvoudige sterveling duurzamer te leven, komen er van links en rechts zoveel adviezen en regels, dat je vaak door de bomen het bos niet meer ziet. Wat trouwens door de toenemende, vaak illegale, ontbossing wereldwijd sowieso al een probleem is.
Een tijd geleden las ik dat insecten als voedselbron kunnen bijdragen aan de toenemende vraag van de groeiende wereldbevolking. De traditionele vleesproductie legt een veel te grote claim op de ruimte en de natuurlijke hulpbronnen. Alternatieve en duurzame eiwitbronnen als insecten, die zich snel kunnen vermenigvuldigen, zouden daarom kunnen bijdragen aan een oplossing. Op de wereld schijnen circa 2100 verschillende soorten insecten te zijn die voor de mens eetbaar zijn. De voedingswaarde van insectenvlees is vergelijkbaar met die van gewoon vlees, terwijl de uitstoot van broeikasgassen wel honderd keer lager is dan bij een varken of rund. Insecten vormen dus een duurzame en economisch interessante oplossing voor het wereldvoedselvraagstuk.
Maar gisteren las ik in de krant, dat volgens een studie van een internationaal onderzoeksteam, insecten juist uitsterven. En wel zo snel dat er over 50 jaar nog maar de helft van de aantallen van nu over is, en over een eeuw alle insecten zijn uitgestorven, met een totale ineenstorting van onze ecosystemen tot gevolg. Een ecologisch armageddon dus. De studie is door het onderzoeksteam in het wetenschappelijke tijdschrift Biological Conservation gepubliceerd. Dat is allemaal nogal wat, ik kan en wil het vooralsnog niet geloven!
Piep, piep ging mijn mobiele telefoon vanmorgen. Een NL-Alert, ofwel alarm, hevige stankoverlast. In een te warm geworden tankwagen vol petrolatum ofwel versnellingsbakolie bij een tanktransportbedrijf in Alblasserdam, ontstond gas dat vervolgens ontsnapte. Mede door de harde zuidwestelijke wind schijnt de stankgolf zich over een fors deel van Nederland te hebben verspreidt, zelfs tot Groningen aan toe. Ik heb rond een uur of drie een poosje buiten staan snuffelen maar nog niets geroken, terwijl ik toch ongeveer halverwege de lijn Alblasserdam-Groningen zit. Hopelijk blijft dat zo, maar wat ze in Groningen dan wel hebben mogen ruiken is mij een raadsel.
Zo'n NL-Alert is uiteraard een goede zaak, je schrikt wel even, maar als je dan leest dat het gezondheidsrisico nihil is ben je toch weer gerustgesteld. Of toch niet? Ik niet dus, wat mij vaak irriteert bij de melding van branden en ongelukken als dit, is juist het snelle bericht dat het gezondheidsrisico nihil is. Ik hoop natuurlijk dat dat ook het geval is, maar de snelheid waarmee de instanties deze uitspraken altijd brengen geeft mij te denken!
Het bovenzaaltje in de Catharinakapel zat stampvol filmliefhebbers. Aan de orde was 'Bohemian Rhapsody', de film uit 2018 van Queen, of beter gezegd een ode aan de muziek van Queen en zijn uitzonderlijke zanger Freddie Mercury. Een zanger die weinig ophad met conventionele stereotypes en uitgroeide tot één van de populairste entertainers ter wereld. De film gaf de snelle opkomst van Queen te zien middels de bekende sound waarmee ze hun liedjes doorgaans brachten. Maar ook zagen we in de film Mercury's ondergang aankomen door zijn levensstijl en ziekte. Dat weerhield de filmmaker echter niet om 'Bohemian Rhapsody' af te sluiten met een spetterend optreden van Queen op Live Aid. Eén van de meest legendarische optredens in de geschiedenis van de rockmuziek. Een prachtige film, we hebben genoten!
Toen een paar jaar geleden de Merwedebrug in de A27 wegens bij toeval ontdekte haarscheurtjes voor het vrachtverkeer een tijdlang werd gesloten, krabden we achter onze oren. Het scheelde achteraf gezien zelfs maar een haar of de brug was ingestort. Een vergelijkbare ramp als de ramp j.l. augustus met de Ponte Morandi, de tuibrug in de Italiaanse havenstad Genua, had dus ook zomaar hier kunnen gebeuren. Ik moet hier tegenwoordig vaak aan denken als ik ergens over een brug rijdt. Bij toeval ontdekt! Hoe is het mogelijk, altijd gedacht dat Rijkswaterstaat zijn periodieke controles serieus uitvoert, kennelijk niet dus.
De IJsselbrug (Katerveerbrug II) in de A28 bij Zwolle houdt mij ook vaak bezig. Toen die in 1970 werd opengesteld, ging men nog uit van een toename van de verkeersintensiteit tot 37.000 voertuigen per dag in 1980. Het zijn er inmiddels rond de 120.000 per dag, en de vluchtstroken zijn tijdens een noodzakelijke renovatie beginjaren negentig al opgeofferd. De renovatie was destijds, goed 20 jaar na de oplevering, nodig omdat er door de verzakte brugpijlers een grote knik in het wegdek was ontstaan. En dat niet alleen, ook het voorgespannen staal in de brugconstructie moest worden vervangen vanwege roest. Bruggen, boeiende kunstwerken in het wegennet, maar hou ze in de gaten!
Vanaf de Compagnieshaven, waar we de auto geparkeerd hadden, liepen we gisteren via het bekende Staverse Poortje in de zeemuur, praktisch zo het binnenmuseum van het Zuiderzeemuseum in. We kwamen voor de tentoonstelling 'Mooi samen', die een beeld geeft van de diversiteit aan verenigingen en persoonlijke verhalen rond de voormalige Zuiderzee anno nu. Een samenstelling van de fotografen Koos Breukel (1962) en Sander Troelstra (1976), die daar de afgelopen tijd samen rond de voormalige Zuiderzee reisden om hun visies vast te leggen. Daarbij beschrijft journalist Thijs Broer (1970) de soms heel persoonlijke verhalen achter de (groeps)portretten. Waarom worden mensen lid van een vereniging en zetten ze zich hiervoor soms jarenlang in? Hoe verhouden hun persoonlijke verhalen zich tot die van hun vereniging? En wat verbindt de leden van al die oude en nieuwe clubs langs de kusten van de vroegere Zuiderzee? Een leuke expositie van wat mensen bezig houdt in deze regio, en niet hier alleen natuurlijk, van muziekverenigingen en koren tot sport- en visclubs.
Buiten zag ik op de ons zo vertrouwde Compagnieshaven een Waarschip 1010 liggen en aan de andere kant in de Oosterhaven lag een zeiljacht te dobberen dat veel gelijkenis had met de Jaguar 30. Mijn gedachten gingen even een poos in de tijd terug. De 1010 had ik vroeger bijna aangeschaft, lekker racen leek mij wel wat. Echter het gemis aan comfort en vooral de grote diepgang gaf de doorslag om er uiteindelijk toch van af te zien. Maar aan de Jaguar 30, ofwel de 'Felis Onca', heb ik goeie herinneringen. Tien jaar van mooie zeiltochten op het IJsselmeer en de Wadden, maar ook naar de Engelse oost- en zuidkust. Ik dwaalde even helemaal af, je moet in een museum ook niet uit het raam kijken! Met een lekker visje hebben we uiteindelijk een punt gezet achter alle opgedane gedachtenroerselen van ons museumbezoekje.
De zon vertoeft nog op zuiderbreedte, en het duurt nog ruim zes weken voordat ze boven de evenaar staat en aan de driemaandelijkse lente-tocht naar de kreeftskeerkring op ca. 23,5º noorderbreedte kan beginnen, maar gisteren leek het tijdens onze wandeling in Hulshorst even of ze daar nu alvast aan begonnen was. Want terwijl ze nog amper 38º boven de zuidelijke horizon uitkomt, werden we eenmaal uit de schaduw van het lommer blij verrast door de weldadige warmte waarmee ze ons al even overgoot. Heerlijk, de winter heeft soms meer in petto dan je denkt.
Vele honderdduizenden tonnen basaltzuilen zijn tijdens de aanleg van de Afsluitdijk, tussen de jaren 1927 en 1933, in het talud verwerkt. Steenzetters verwerkten de zware basaltzuilen, met een gewicht tussen de 27 en 132 kg, met de hand, ze konden zo 15 à 20 m2 per dag aanleggen. Zwaar werk, totaal ondenkbaar met de huidige arbowetgeving, en terecht. Het talud van bijna 33 km dijk is destijds op deze manier voorzien van basaltzuilen met een s.g. van ca. 2.800 tot 3.050 kg/m3. Je zou dus kunnen zeggen dat de Afsluitdijk al aardig gewend is aan een zwaar jasje.
Dwarsdoorsnede van de oorspronkelijke Afsluitdijk.
Maar na ca. 86 jaar trouwe dienst wordt deze jas nu toch te licht bevonden. Ze mag of moet hem zelfs aanhouden, maar in het kader van de nodige dijkversterking krijgt ze er in de komende vier jaar nog een jas overheen. De jas is opgebouwd uit 75.000 betonblokken van maar liefst 6.500 kg per stuk, die in elkaar grijpen als dakpannen. De betonblokken die in Harlingen worden gemaakt, zijn maar liefst 1,13 m hoog, 2,30 m breed en 2,80 m diep. De handmatige steenzetter heeft hier dus niets meer te zoeken. De blokken worden vanaf het water aangebracht middels een grote kraan.
Betonblok, waar ze er voor de nieuwe overjas maar liefst 75.000 van nodig hebben.
Maar behalve deze dijkversterking gebeurt er in en op de Afsluitdijk de komende vier jaar nog meer. Aan de kant van Den Oever worden de spuisluizen vernieuwd en wordt er een pompgebouw gebouwd. Aan de kant van Kornwerderzand wordt nabij de schutsluizen aan de Waddenkant een nieuwe keersluis gebouwd en komt er verder een z.g. vismigratierivier in de dijk. Genoeg te beleven en te zien dus, ga gauw eens kijken.
