Fietstocht over boerendreven

Kasteel het Nijenhuis, de prachtig bewaard gebleven havezate en tevens één van de locaties van Museum de Fundatie uit Zwolle, hebben we menigmaal bezocht. Altijd weer opnieuw de moeite waard, de fraaie ambiance van het kasteel te midden van een al even fraaie beeldentuin, geeft elke vorm van kunst die daar wordt geëxposeerd a.h.w. een meerwaarde mee. Onlangs waren we daar weer, maar nu niet om naar binnen te gaan, maar om de wijde omgeving rond Kasteel het Nijenhuis eens een keer op de fiets te verkennen. Dat mooie, karakteristieke Sallandse landschap met zijn oude boerderijen en landhuizen, zijn eeuwenoude eiken tussen de weilanden en zijn verstilde waterlopen.

Fietsend over een smal pad langs een rimpeloze Soestwetering, een belangrijke watergang in Salland, vroeg ik mij even af wat zich daar onder dat verstilde wateroppervlak allemaal zou afspelen, wat zwemt er allemaal rond en hoe diep zou het zijn? Het is in ieder geval een watergang met een zeer lange geschiedenis. Ik heb ergens gelezen dat de eerste beschrijvingen van de ooit gegraven Soestwetering, die ergens begint aan de voet van de Holterberg in de Sallandse Heuvelrug en via de Stadsgracht, Thorbeckegracht en Zwarte Water uiteindelijk in het Zwarte Meer uitmondt, reeds dateren uit de 13e en 14e eeuw.

En dan die vergezichten daar, prachtig, boerenweggetjes, akkers, weilanden en een enkele boom soms, zover het oog reikt. Maar heel in de verte zag ik soms ook nieuwbouw als een gletsjer het landschap inschuiven! Uitkijken geblazen, voor je er erg in hebt is het karakteristieke landschap hier versnipperd ofwel naar de ratsmodee. De oude boerderijen hier zijn ook prachtig, vaak zie je nog allerlei details uit het verleden. Bijvoorbeeld een gave gevel met siermetselwerk en een mooie sluitsteen of nog een originele deel- of niendeur.

Ergens zagen we in een weiland nabij Heino een groot bloemstuk op een hoge paal staan. Ik las dat het een kunstwerk is van Linda Nieuwstad uit 2014 genaamd 'Bloemstuk De Breedenhorst'. Het is tot stand gekomen naar aanleiding van een Overijssel breed thema t.w. het historisch kleurgebruik in Overijssel. Een lang verhaal over kleurstellingen die een stevig stempel in het Sallandse landschap hebben gezet. Bijvoorbeeld middels de kleuren die zijn gebruikt voor de luiken van de vele pachtboerderijen. Kleuren die ontleend zijn aan de kleurstellingen in het familiewapen van de adellijke eigenaren. Zo, dat weten we dan ook weer. Alvorens huiswaarts te keren, hebben we in Heino op het terras van proeflokaal Buuffie's eerst de inwendige mens nog een beetje versterkt.

in Scheveningen en Den Haag

De prachtig gekleurde sculpturen in de tentoonstelling 'Naked Roots/Naakte Wortels' van de Vlaamse beeldhouwer Johan Creten (1963) in museum Beelden aan Zee vond ik af en toe behoorlijk controversieel. Niets is alleen maar wat het lijkt, in zoverre is het wel duidelijk. Als beschouwer moet je in grote mate zelf maar bepalen wat je in zijn werk ziet, of waar je het mee wil of kan associëren. Kennelijk beïnvloed door van alles en nog wat in ons bestaan, wie is dat trouwens niet, heeft Creten een wonderbaarlijke wereld vol fantasiedieren, bloemen en mensfiguren gecreëerd.

Na een wandelingetje over de boulevard en het strand hebben we de auto weer opgezocht en zijn we richting Scheveningen Haven gereden. We wilden nu we hier toch waren natuurlijk wel even langs de steiger lopen om de zeven Volvo Ocean boten te bekijken. Maar er was geen doorkomen aan, alle wegen nabij Scheveningen Haven waren afgezet. Eigenlijk wisten we van tevoren wel dat de haven deze week per auto niet of nauwelijks te bereiken zou zijn, maar we hebben het desalniettemin toch gewoon geprobeerd. Vanuit de verte hebben we de boten echter toch nog zien liggen d.w.z. de masten! We vonden het uiteindelijk wel prima zo, in een roteind lopen hadden we even geen zin.

Maar alvorens huiswaarts te keren, hebben we ons vervolgens in Gemeentemuseum Den Haag aan de Stadhouderskade nog een paar uurtjes goed weten te vermaken.

...indrukwekkende apotheose

Jammer, maar de Volvo Ocean Race zit er weer op. Vanaf de start in Alicante op 14 oktober 2017 heb ik ze gevolgd. Zie o.m. in mijn blogarchief de stukjes 'Volvo Ocean '17/'18: Alicante' van 16/10'17; 'Volvo Ocean '17/'18: posities' van 11/1'18; 'zware etappe en een tragedie' van 2/4'18 en 'een nipte etappeoverwinning' van 29/5'18.

Afgelopen zondag 24 juni ging Dongfeng Race Team, na ruim 46.000 nm over de wereldzeeën te hebben gezeild, om 15.22.32 UTC als eerste over de finish voor de kust bij Scheveningen na een zinderende slotkoers in de Volvo Ocean Race 2017-2018. Team Brunel, die het de laatste tijd zo goed deed, finishte in de elfde en laatste etappe als vierde, 23 minuten later. Een bijzondere etappe vergeleken met alle voorgaande etappes. Een kustetappe eigenlijk die begon in Götenburg, waarbij de boten westelijk voorbij de eilandjes die de ingang naar Göteborg markeren voeren. Om vervolgens in noordelijke richting te racen tot aan een keerboei net voor de Noorse kust. Van daaruit zeilden ze weer terug het Skagerak over richting Aärhus, om daar een boei te ronden. Vervolgens zeilden ze wederom noordwaarts, maar nu om de kop van Denemarken te ronden, waarna de koers naar de finish in Den Haag kon worden ingezet. Daarbij hebben de teams met diverse tactische opties te maken gehad, waarbij in tegenstelling tot bijvoorbeeld Team Brunel, die verder zeewaarts voer, Dongfeng Race Team min of meer de kustroute in de Duitse Bocht volgde. Lang leek dit verkeerd uit te pakken, maar uiteindelijk bleek het de snelste route te zijn!

Volvo Ocean Race 2017 - 2018 from E Veldkamp on Vimeo.

Op mijn pc heb ik het laatste deel van de slotkoers en de finish van Dongfeng Race Team voor de kust van Scheveningen gevolgd.

Dagje Amsterdam Overhoeks

In de tentoonstelling L’histoire kaputt van Alex van Warmerdam in filmmuseum Eye worden zo'n beetje alle facetten van zijn kunstenaarsschap belicht. Film, theater, vormgeving, schilderkunst noem maar op, in elk onderdeel toont de eigenzinnige en nuchtere verbeeldingskracht van van Warmerdam zich in de meest bizarre en raadselachtige uitingen. Een wonderlijke maar vooral ook vermakelijke wereld die me, ondanks het feit dat veel materiaal mij bekend voorkwam, bleef verbazen, en mij niet alleen denk ik. Alex van Warmerdam L’histoire kaputt, een boeiende expositie, maar op een gegeven moment hadden we het uiteraard gezien. We hadden trouwens ook trek gekregen, voor de lunch zijn we daarom met z'n viertjes maar neergestreken in het amfitheaterachtige Eye restaurant met dat prachtige uitzicht over het dynamische IJ.



De beklimming van de A'dam Toren (architect Claus van Wageningen), de voormalige Shell-toren uit 1971, destijds gebouwd naar een ontwerp van architect A. Staal, was ons volgende doel. Een lift die je a.h.w. lanceerd naar het z.g. observatieplatform 'A'dam Lookout' op een hoogte van ca. 85 meter boven straatniveau heeft uiteraard weinig met een fysieke beklimming te maken, maar dat terzijde. De lift was trouwens uniek, onder begeleiding van muzikale klanken tijdens de tocht omhoog, zag je door het glazen plafond van de liftkooi de van Led-verlichting voorziene wanden van de liftschacht in wisselende kleuren voorbij flitsen, om een aantal seconden later onder het prachtige, eveneens middels Led-strips vormgegeven plafond van de liftschacht, tot stilstand te komen. Een kaleidoscopische ervaring zal ik maar zeggen.



Vanaf het observatieplatform hadden we rondom een magnefiek uitzicht over de stad en de verre omgeving. Richting Noordzee kijkend kon ik in de verte zelfs de duinenrij waarnemen, en de andere kant opkijkend zag je de bebouwing van Almere goed. Prachtig allemaal, en dan was daar ook nog de schommel, 'Over The Edge' genaamd, samen met mijn zus J, de animator in deze, hebben we ons stevig gezekerd in een veiligheidsbeugel, hoog in het zwerk een aantal minuten buiten het gebouw laten slingeren. Een bijzondere ervaring!

Terug op straatniveau wilden we foto-expositie 'Wasteland' van World Press Photo-winnaar Kadir van Lohuizen bekijken. In deze expositie, te zien in een aantal zeecontainers, opgesteld tegenover de A'dam Toren, laat hij de impact van wereldwijde afvalstromen zien. Van vijf wereldsteden heeft hij daartoe de belangrijkste afvalstromen in beeld gebracht t.w. Tokio, New York, Jakarta, Sao Paolo, Lagos en Amsterdam. Een visueel verhaal dus over de afval-industrie. De foto-expositie zou volgens Bartjens open moeten zijn, maar aan welke deur we ook rukten, alles zat op slot!

Jammer, dan maar voor een aperitief naar het even verderop gelegen café De Pont, ook leuk. Daarna hebben we in parkeergarage Amsterdam Toren de auto maar weer eens opgezocht. Even nog hebben we het plan opgevat om aan de overkant van het IJ, in het REM Eiland Restaurant te gaan eten, maar de drukte speelde ons zoveel parten onderweg, dat we uiteindelijk maar de eerste de beste afslag naar de A10 hebben genomen. In restaurant 'Monopole' in Harderwijk hebben we tenslotte ons dagje Amsterdam Overhoeks met een eenvoudig doch voedzaam hapje bezegeld.

..maandagochtend wandeling

Op de vroege maandagochtend loop je in het bos weinig kans iemand tegen te komen. Wij liepen vanmorgen op landgoed 'Schovenhorst' in iedergeval niemand tegen het lijf. Heerlijk, we werden op ons pad enkel begeleidt door het gezang van de vogels en het ruisen van de wind in de bomen. Landgoed 'Schovenhorst' is vooral bekend om zijn bomentuinen die in de 19e en 20e eeuw zijn ontstaan uit bosbouwexperimenten met voornamelijk naaldbomen. Er zijn op het landgoed in totaal vijf bomentuinen ofwel arboreta's t.w. Kleine Pinetum (1852), Grote Pinetum (1901), Josinapark (1906), Arboretum (1938) en Driecontinentenbos (1967).

Sinds het ruim 150 jaar oude landgoed, dat ca. 180 hectare groot is, halverwege de jaren 90 van de vorige eeuw is opengesteld voor publiek hebben we daar menig wandelingetje gemaakt. (Zie o.m. in mijn blogarchief de stukjes 'Bostoren' van 8-4-'09 en 'Bostoren (2)' van 27-9-'11). In genoemde stukjes heb ik het weliswaar in het bijzonder over de bostoren in het gebied, maar dat is slechts een detail. Dat landgoed 'Schovenhorst' in alle opzichten een bijzonder mooi wandelgebied is en blijft, bleek ook vanmorgen maar weer eens!

voor research en ontwikkeling

Mensen die diabetes type 1 hebben moeten zichzelf met een spuit insuline toedienen om hun bloedsuiker onder controle te houden. Bij de meeste mensen met diabetes type 1, in Nederland ruim 100.000, werkt dat goed. Echter in een aantal gevallen werkt deze manier van insuline toedienen niet of nauwelijks. Zeventig mensen las ik, zijn derhalve afhankelijk van een z.g. geïmplanteerde insulinepomp die de insuline direct in de bloedbaan brengt. Een goede en beproefde oplossing voor deze mensen is gebleken, het alternatief is een haast permanente ziekenhuisopname.

Maar nu stopt Medtronic, de huidige fabrikant van de inwendige pomp, medio 2019 met de productie, terwijl er nog geen geschikt alternatief is.
Onder druk van Diabetesvereniging Nederland, die juridische stappen overwoog tegen Medtronic, heeft de fabrikant medewerking belooft middels beschikbaar stellen van technologie e.d. aan het Nederlandse bedrijf IPaDic, dat werkt aan de ontwikkeling van de z.g. DiaLin insulinepomp, die kleiner, lichter en vooral betrouwbaarder moet worden. Voor de ontwikkeling van de nieuwe inwendige pomp is op korte termijn veel geld nodig!

Op initiatief van de 34 jarige Sytske Oosthoek, zelf diabetes 1 patient en afhankelijk van een geïmplanteerde insulinepomp, is daartoe in Blaricum begin 2018 de Stichting Sytske Foundation opgericht, die zich tot doel heeft gesteld om een half miljoen euro op te halen voor ontwikkeling en verbetering van de inwendige insulinepomp. Middels donaties en allerlei evenementen en ludieke acties wordt het doelbedrag hopelijk tijdig bij elkaar gebracht. De totaalstand is op de dag van vandaag €. 330.103,-, 66% van het doelbedrag is dus al binnen. Het gaat goed tot nu toe hoorde ik gisteravond ook zeggen, toen we voor een bijdrage aan de Sytske Foundation met een grote groep mensen meededen aan een genoeglijk fietstochtje in het mooie Speulderbos. Een leuk initiatief, wat de opbrengst is geweest weet ik niet, maar alle beetjes helpen!

zonnig dagje in de Achterhoek

Het Muldershuis, een van oorsprong Saksische boerderij uit 1753, ligt aan het riviertje de Berkel nabij de oude Mallumse Molen. Het terras van deze prachtige plek in het buitengebied van Eibergen, was gisteren de locatie waar we met z'n vijftienen waren neerstreken, om te vieren dat we allemaal weer een jaartje ouder geworden zijn. Een soort mega verjaardagendag dus, die we vieren met veel geklets en koffie met gebak, en daarna iets anders, iets sterkers zal ik maar zeggen. Toen we deze fase achter de rug hadden, zijn we met z'n allen naar de Kruidenhof te Mallum gewandeld, ook alweer zo'n prachtig gebiedje nabij de oude Mallumse Molen, waar we met gemak een uurtje hebben doorgebracht. Na de lunch, die we weer op ons oude stekje bij het Muldershuis hebben genoten, bleven we, nadat een aantal van ons om allerlei reden afscheid had genomen, nog met z'n negenen over. De koele biertjes en wijntjes smaakten er niet minder om. Uiteindelijk hebben we daar zolang gezeten, dat we op een gegeven moment besloten daar ook het avondeten maar te nuttigen. Heerlijke asperges, zalm en nog veel meer lekkers, dus dat ging prima. Maar rond een uur of halfnegen was het dan toch voorbij, en ging een ieder weer zijns weegs. Einde van een bijzonder geslaagd dagje in de Achterhoek!

Over een leuke avond in Goes

De oudst aangetroffen vermelding van de 's Heer Hendrikskinderenstraat in het centrum van Goes is van 1661 las ik ergens. En de oorsprong van deze poëtische benaming gaat naar alle waarschijnlijkheid nog verder terug. Naar 's-Heer Hendrikskinderen, het dorpje dat op dezelfde uitloper lag van een kreekrug waarop ook Goes is ontstaan. Enfin, de 's Heer Hendrikskinderenstraat in het centrum van Goes is dus best een oud straatje. Een straatje met een lang verhaal, waar zolang er leven is in de brouwerij uiteraard nooit een eind aan komt. En nu J & M er binnenkort gaan wonen, kan je wel stellen dat er leven in de brouwerij is. Niet in de laatste plaats door de ingrijpende verbouwing van hun riante stulpje aldaar, dat ze grotendeels samen met vrienden op enkele haren na hebben gefikst. Eergisteren hebben we het resultaat kunnen bekijken, petje af! Ze wonen er nog niet, maar desondanks is middels de afwerking van details de warme ambiance van het huis al voelbaar. Een heuglijk feit dat J & M samen met hun vrienden en ons aan het eind van de middag hebben gevierd met een hapje en een drankje in hun toekomstge zithoek.

Maar J & M hadden daarna nog meer verrassingen in petto. In Hotel & Brasserie Katoen aan het Bleekveld werden we ook nog eens getrakteerd op een lekker etentje. Ik las dat op het Bleekveld de vrouwen van Goes vroeger samen kwamen om lakens en witte kleding te bleken in de zon. De naam Katoen is dus met een knipoog naar het verleden gekozen. Na afloop zijn we naar B & B Den Frisschen Romer, ons overnachtingsadres aan de J.Antonides van de Goeskade, dat wordt gerund door vrienden van J & M, gewandeld. Na nog een afzakkertje in onze luxe studio aldaar, gingen J & M naar huis en wij naar bed. Einde van een hele leuke achternamiddag en avond in Goes. J & M bedankt voor alles, en nog veel sterkte en succes met de afwerking van jullie riante stulpje aan de 's Heer Hendrikskinderenstraat. We komen graag terug om samen met jullie en je vrienden de finale afwerking te vieren!

museum De Pont kunst van nu

Het is een eindje rijden maar dan zie je ook wat. Elk bezoek beleven we weer opnieuw als een verrassing, niet in de laatste plaats door de prachtige ruimtebeleving en lichtval. Museum 'De Pont' in Tilburg, sinds 1992 gevestigd in een voormalige wolspnnerij, is door het Amsterdamse bureau Benthem Crouwel Architecten omgetoverd tot één van de mooiste musea in Nederland voor hedendaagse kunst. Deze keer hebben we onze tijd daar hoofdzakelijk besteed aan werken van de Ierse kunstschilder Sean Scully (1945), de Nederlandse kunstenaar/fotograaf Rineke Dijkstra (1959) en de wereldberoemde Britse beeldhouwer Anish Kapoor (1954).

over de Gaasperplas en meer

De Gaasperplas is ontstaan in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw t.b.v. zandwinning voor de bouw van stadswijk Gaasperdam aan de rand van Amsterdam Zuidoost. De Gaasperplas wordt aan de noordzijde begrenst door het Gaasperpark, restant van de Floriade van 1982, en aan de overige zijden door de Gaasperdammer stadsbuurten Gein, Holendrecht, Reigersbos en Nellestein. Historische namen van vóór de jaren 60, toen dit hele gebied nog uit polders bestond. In de loop der jaren is het gebied rond de Gaasperplas een aardig natuur- en recreatiegebiedje geworden.

Feest op de sounds van de allerbesten.

Afgelopen zondag begonnen we onze wandeling rond de Gaasperplas, een kleine 5 km, nabij het overdekte kinderspeelparadijs Ballorig Gaasperplas. Ons verwachtingspatroon van een leuke wandeling door de rustige natuur moesten we gelijk al bijstellen. Vanuit het Gaasperpark rolde een alle natuurgeluiden overtreffende stroom van machtige decibellen aanhoudend over ons heen. 'Amsterdam Open Air' een elektronische muziek-, visual arts en culinair festival in het Gaasperpark. Er werd zo te horen voortvarend gewerkt aan het creëren van unieke ervaringen en sferen in werkelijk alle muziekgenres, waarbij voor ons als wandelaar de ophoping van lage frequenties domineerde. We hebben de wandeling maar afgebroken, het menselijk oor kent grenzen.

Op het terras van café restaurant 'de Eendracht' in het nabij gelegen Abcoude, hebben we een uurtje lekker zitten bijkomen van het decibellen bombardement. Aan het eind van de middag hebben we ons vervolgens voor een hapje en een drankje naar E op de Terletstraat in het Reigersbos begeven. En dat was samen met de boys T en M ook weer gezellig, bovendien was de muziek die daar werd gemaakt wel mooi om aan te horen!

nieuw museum in Harderwijk

De humoristische voorstellingen van Marius van Dokkum (1957) zijn befaamd. In Stadsmuseum Harderwijk heb ik een aantal jaren geleden al eens een expositie van zijn werk gezien (zie 'Humoristische voorstellingen' van 9 oktober 2015), maar nu kan je sinds 26 mei j.l. zijn werk in een geheel eigen museum bekijken. Het 'Marius van Dokkum Museum' dus, en wel in de snijkamer van de voormalige Universiteit van Harderwijk. De plek waar ooit tijdens de anatomische lessen lichamen werden ontleed, is vanaf heden dus geheel gewijd aan het werk van een springlevende kunstenaar. Een mooi museumpje op een mooie plek in de historische binnenstad van Harderwijk, dat op verzoek van van Dokkum door André van Duin is geopend. Qua humor hebben André van Duin en Marius van Dokkum ook wel het één en ander met elkaar gemeen, de één speelt typetjes, de ander zet ze op het doek!

..over sculpturen en bouwsels

Onlangs hebben we kunstproject 'De Nollen' van kunstenaar R. W. van de Wint (1942-2006) bezocht. Bij aankomst kregen we van de oudste zoon van de kunstenaar te horen, dat er net een groepje onder begeleiding van een gids was vertrokken. Als we wilden kon hij er ons nog naar toebrengen, anders moesten we 2 uur wachten op de volgende rondleiding. De keus was gauw gemaakt, in looppas vonden we aansluiting, veel hadden we nog niet gemist. Van de Wint, o.m. bekend door zijn schilderingen in de vergaderzaal van de Tweede Kamer, die bijna elke avond wel in het journaal te zien zijn, heeft vanaf 1980 tot aan zijn plotselinge dood in 2006 aan kunstproject 'De Nollen' gewerkt. Een 'landschap van de verbeelding' in een zeldzaam mooi binnenduin gebied van zo'n 14 hectare aan de zuidrand van Den Helder. De markante sculpturen en bouwsels die van de Wint heeft gerealiseerd, liggen soms evenals de aanwezige bunkers, half ondergronds in het landschap verborgen. Een poëtisch landschap dat je blik op de werkelijkheid verscherpt. Basale ervaringen van donker en licht, van kleur en ruimte, van schaal en maat. 'De Nollen', een wereld van schoonheid, maar ook van verbazing en ontregeling!

...afsluitdijk wadden centrum

Het op 22 maart j.l. geopende 'Afsluitdijk Wadden Center' in Kornwerderzand is ontworpen door TWA architecten uit Burdaard, een dorp aan de Dokkumer Ee tussen Bartlehiem en Dokkum. De vormgeving van de gevels is duidelijk geïnspireerd op de vele basaltblokken die in de Afsluitdijk zijn verwerkt. Met basaltblokken, die van nature zeshoekig zijn, kan je een oppervlak van bijvoorbeeld een dijklichaam maximaal benutten. De zeshoek of hexagon komt in de natuur zeer veel voor, bijvoorbeeld sneeuw-, water- en ijskristallen vormen doorgaans een perfecte zeshoek, evenals het bekende bijenraat. Het hexagonpatroon wordt als breuklijnen zichtbaar in een afgekoeld en gestold lavaveld, waaruit de basaltblokken dus worden gewonnen. Behalve dat de gevels op basaltblokken zijn geïnspireerd, zou je met een beetje fantasie ook nog kunnen zeggen dat het gebouw als een witte schuimkraag van waterkristallen op de dijk ligt. Maar genoeg gefilosofeerd over de vormgeving van de gevels, er is immers ook nog een binnenkant.
In het 'Afsluitdijk Wadden Center' zijn nu al verhalen te zien over o.a. de Waddenzee, over de Vismigratierivier, over het IJsselmeergebied en alle ontwikkelingen op en rond de Afsluitdijk. En er zullen in onze permanente strijd tegen het water in de toekomst alleen maar meer verhalen bijkomen. Een bezoek aan 'Afsluitdijk Wadden Center' is een z.g. interactieve beleefexpositie las ik ergens. Interessant, we zullen zien hoe het zich verder ontwikkelt, dit bezoekje vonden we in ieder geval al zeer de moeite waard.