over vocalisten en rietblazers

Kleinkoor 'Vol-Luid', ruim twee decennia geleden door Jeanette van Doggenaar opgericht, heeft in de laatste twee jaar twee keer een naamsverandering ondergaan. En wel van kleinkoor 'Pavane' tot kleinkoor 'Contiamo'. De naam 'Pavane' bleek op problemen te stuiten, een koor uit Wezep had namelijk dezelfde naam al eerder en maakte bezwaar, het zij zo. Tot zover wetenswaardigheden over het prachtige kleinkoor uit Putten die er nu niet meer toe doen. What's in a name? En repertoire en klankkleur hebben er niet onder geleden.
Kleinkoor 'Contiamo' dus, gaf zaterdagmorgen o.l.v. dirigent Hetty van Beek in de Catharinakapel tijdens het bekende koffieconcert weer een mooi staaltje zangkunst weg. Dat het in de smaak viel was aan het publiek, dat in volle getale was komen opdraven, goed te merken. En ook de intermezzo's van het klarinet kwintet 'Con Penta', waar Hetty van Beek ook deel van uit maakt, viel erg in de smaak. Ach ja wat doet het er ook toe hoe de wonderschone klanken tot stand komen. Zowel bij de vocalisten als bij de rietblazers komen ze tot stand door de lucht met wisselende spanning zijn of haar stembanden dan wel riet te laten passeren. Koffieconcerten in de Catharinakapel, een gratis inloopfenomeen tijdens de drukke zaterdagmarkt op het Kloosterplein, heel mooi!

Een meeslepende verhaallijn.

'Artvark Saxophone Quartet' speelde gisteravond in de Catharinakapel TRANCE, een meeslepend en kleurrijk verhaal in zeven delen dat in ongeveer drie kwartier a.h.w. in één adem werd gebracht. TRANCE is 'A symphonic poem for hogs and a truffle'. Een symfonisch gedicht voor varkens en een truffel, dat feitelijk een symbolische verhaal van vier varkens op ontdekkingstocht is, die zich bij thuiskomst min of meer afvragen of ze er ook wijzer en gelukkiger op zijn geworden.

De langgerekte toon, waar altsaxofonisten Bart Wirtz en Rolf Delfos, tenorsaxofonist Mete Erker en baritonsaxofonist Peter Broekhuizen mee begonnen in het eerste deel 'As all is now', was feitelijk het startschot voor allerlei uiteenlopende sferen. Van helder en sprankelend naar melancholisch en sereen en van rustige ritmes naar kakofonische uitbarstingen van klanken. Maar een samenspel dat hoe dan ook altijd in balans bleef, prachtig!

Na de pauze werden de gerenommeerde rietblazers vergezeld door de Nederlands/Kameroense zangeres Ntjam Rosie (Kameroen, 1983) met hoogtepunten uit Homelands, een gezamenlijk project. Ntjam Rosie was a.h.w. het vijfde instrument in het geheel. Ze zong, droeg teksten voor en deed aan stempercussie, al dan niet begeleidt door het kwartet, of haar eigen gitaar, prachtig. Ook hier zat wat mij betreft een meeslepende verhaallijn in. Het was een lust voor oog en oor!

...heerste grote watersnood!?

Die grote stad Zaltbommel.

Zondag waren we weer eens in die grote stad Zaltbommel bij W en A. Dat mooie stadje aan de Waal waarover ze in het bekende Bommelse liedje zo vrolijk en enthousiast gewag maken van de meest dramatische gebeurtenissen. In die grote stad Zaltbommel, bommel; Heerste grote watersnood; En zo menig arme drommel, drommel; Die niet zwemmen kon ging dood. En dan het refrein: En te midden van die rommel, rommel; Dreef de torenspits van Bi-Ba-Bommel; En te midden van die rommel, rommel; Dreef de torenspits in 't rond. En zo gaat dit geinige onzinliedje nog 10 coupletten met refrein door. Gezien het schamele spitsje op de huidige toren, drijft de echte torenspits kennelijk nog ergens rond.

Maar goed, even serieus, toen ik afgelopen zondag in Zaltbommel de Waal zag stromen, kwam er van alles in mij op, behalve een grote watersnood. De beelden van de Nederlandse beeldhouwer Marcel Smink (1957) die sinds 2000 op en aan de Waalkade staan nabij Grand Café Restaurant 'De Verdraagzaamheid', stonden er hoog en droog bij. Ze geven met hun linkerhand een hoogte aan van 8,87+ NAP, de hoogte waarop de waterkering van Zaltbommel is ontworpen. Echter de huidige waterstand van de Waal bij Zaltbommel is slechts 0,37+ NAP. In 1995, het jaar van hoogwater en overstromingen, was dat op 31 januari maar liefst 7,43+ NAP.

Bizar eigenlijk, want het is toch algemeen bekend dat Nederland steeds meer water te verwerken krijgt. Door regen en smeltende gletsjers moeten de rivieren steeds meer water afvoeren, en dat terwijl de zeespiegel stijgt. Diverse maatregelen zijn her en der in Nederland al getroffen om overstromingen te voorkomen, en we zijn er nog lang niet klaar mee. Echter alle maatregelen lijken momenteel wel in schril contrast te staan met de huidige realiteit!

voorbij romantiek & esthetiek

Gezien in Museum de Fundatie in Zwolle expositie 'Facing Fear'. Met de kunstenaars Alberto Giacometti (1901-1966) en Lynn Chadwick (1914-2003) nam de Europese beeldhouwkunst definitief afscheid van de vooroorlogse romantiek en esthetiek las ik. Ze maakten beiden in geheel eigen stijl indringende beelden om de Tweede Wereldoorlog te verwerken, waarbij het lijden van de mens centraal stond. Terwijl Chadwick daarbij krachtige oerbeelden creëerde van mens en dier, bracht Giacometti de mens zonder enige opsmuk terug tot zijn meest kernachtige verschijning. Ruimte voor schoonheid en ideaalbeelden was er niet meer, want na de Tweede Wereldoorlog met al zijn vernietigingskampen, (kern)bommen en miljoenen doden, stonden de Amerikanen en Russen immers lijnrecht tegenover elkaar. De Koude Oorlog heette dat, een angstige tijd, want gezien de recente ervaringen zou de mens zichzelf zomaar kunnen vernietigen. Een rauwe realiteit, boeiend verbeeld in de praktisch tegenover elkaar staande mensbeelden van de van oorsprong Zwitserse Alberto Giacometti en de Engelse Lynn Chadwick. 'Facing Fear' is niet enkel een confrontatie met angst maar bovenal met een dijk van een expositie!

....ludiek gelegenheidsbandje

De muzikale prestaties van 'The Red Copper Wedding Band' waren vanwege de hardnekkige valse nootjes van dien aard, dat we er geen volle zalen mee zouden trekken, daar waren wij het wel over eens. Het zevenkoppige gelegenheidsbandje bestond uit twee zangeressen, een accordeon, een gitaar, een contrabas, een wasbord en een tenorsax die ik bespeelde. Een beetje typische bezetting, maar dat maakte ons geen bal uit. Het initiatief was in ons vriendenkringetje ontstaan, om het roodkoperen-bruiloft feestje van H en M in de (woon)boot van één van ons aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam luister bij te zetten. En dat is aardig gelukt! Hadden we tijdens de repetities al de grootste lol met elkaar, op het moment suprême vlogen de luiken bijna van het schip. De stemming zat er goed in, lekker dansen en iedereen enthousiast meeblèren natuurlijk met de evergreens die we hadden ingestudeerd. En zo hoorden wij in ons ludieke gelegenheidsbandje ook geen valse nootjes meer, prachtig!

Over epische zwemprestaties.

Maarten van der Weijden (1981) heeft afgelopen zomer met zijn epische zwemtocht van 163 km door Friesland, maar liefst rond 5 miljoen euro weten op te halen voor kankeronderzoek. De bedoeling was dat hij de Friese elf stedentocht zou zwemmen, een afstand zoals bekend van 200 km. Maar op slechts 8 km voor Dokkum, ofwel 37 km voor de meet in Leeuwarden, moest hij na 55 uur zwemmen zonder te rusten de pijp noodgedwongen aan Maarten geven. Met de voorlopige diagnose van een verstoorde zoutbalans en een systeem dat totaal in de war was, werd Maarten van der Weijden afgevoerd naar het ziekenhuis voor een grondige check. Finish net niet gehaald, trouwens het was van meet af aan al onzeker of hij die zou halen, maar Maarten zou alles geven. Het was geen idiote poging om in het Guinness Book of Records te komen, hij wist waarvoor hij het deed. Iedereen leefde dan ook bijna 3 dagen volop met hem mee. En ook al bleef het natuurlijk een beetje gekke en ongezonde actie, het was een prestatie van wereldniveau!

Maar het kan nog gekker, want tot mijn verbazing las ik onlangs in de krant dat de Britse Ross Edgley (1985) in de afgelopen vijf maanden heel Groot-Brittannië is rondgezwommen. Een afstand van 3200 km zonder flippers of snorkel door soms woeste zeeën maar wel altijd met de getijdestroom mee. Hij zwom 12 uur per etmaal d.w.z. twee keer 6 uur met stroom mee, en tijdens de twee maal 6 uur tegenstroom ruste hij uit in een bootje dat met hem meevoer. Hij schijnt tijdens zijn slopende tocht meer dan vijfhonderd bananen te hebben gegeten, niet verwonderlijk als je bedenkt dat hij dagelijks tussen de 10.000 en 15.000 calorieën moest eten. Het was niet de eerste extreme uitdaging voor de Brit. Eerder liep hij een marathon terwijl hij een mini trok en zwom hij 100 kilometer met een boomstam achter zich aan. Nogal krankzinnige acties allemaal, met de Great British Swim wilde hij enkel aandacht trekken voor zijn boek: The Worlds Fittest Book. Maar evengoed een prestatie van wereldniveau!

Zang, jazz en meer uit Leiden

De verrassende symbiose tussen het Vogelwijkse koor 'Vogel Vocaal' uit Leiden, en de eveneens uit Leiden afkomstige 'Old Rhine Jazz Band' was wat mij betreft een lust voor oor en oog. Natuurlijk was de locatie daaraan ook debet. De in 2007 tot 'Cultuurhuis De Paulus' omgedoopte Pauluskerk in Oegstgeest, gebouwd in 1931 naar een karakteristiek ontwerp van architect Ferdinand Jantzen (1895-1987), is eveneens niet enkel een lust voor het oog (o.a. prachtige gebrandschilderde ramen), maar vanwege zijn ruimtelijke akoestiek ook voor het oor.
Het door een aantal bewoners van de Leidse Vogelwijk (Jan/Inge van D. e.a.) in 2011 opgerichte 'Vogel Vocaal', gaf gisteravond een jaarconcert in samenwerking met de 'Old Rhine Jazz Band'. Voor het intermezzo stonden de gezongen liederen in het thema van de vier elementen aarde, lucht, water en vuur. De vertolking van liederen van componisten en tekstschrijvers als o.m. Mozart, Fauré, Beethoven, Gershwin, Dirk Witte en Karl Jenkins viel qua gevoelsstemming treffend binnen genoemde thema's.
Na het intermezzo was er een gezamenlijk optreden met de 35 jaar geleden opgerichte zevenkoppige 'Old Rhine Jazzband'. Met elan en een aanstekend enthousiasme van zowel koor als jazzband, werden nummers gebracht als Sentimental journey, Summertime, Somebody Loves me en 's Avonds bij het licht der sterren van resp. B. Green, L. Brown, B. Homer, E, Fitzgerald, G. Gershwin en The Ramblers.
Prachtig allemaal, wat mij betreft hadden ze nog veel meer van dat soort nummers mogen brengen. Echter voor we het goed en wel beseften was het voorbij, en werden we met z'n allen uitgenodigd voor een hapje, drankje en dansje op de immer aanstekelijke muziek van 'Old Rhine Jazzband'.

Vogel Vocaal & Old Rhine Jazz Band from E Veldkamp on Vimeo.

aan het rustige Merwedeplein

Onze vrienden H en M wonen al sinds begin jaren zeventig met veel plezier aan het rustige Merwedeplein. Het plein waar Anne Frank (1929-1945) met haar ouders, voordat ze onderdoken aan de Prinsengracht, tussen 1933 en 1942 ook heeft gewoond op nummer 37/2. Ik moet daar altijd aan denken als ik bij H en M kom, ze waren immers, als ze ook in die tijd hadden geleefd praktisch buren geweest onder hetzelfde dak en in een dito woning. Het spreekt erg tot mijn verbeelding. Bovendien staat er sinds 2005 ook nog een standbeeld van Anne Frank op het Merwedeplein, gemaakt door de Nederlandse kunstenaar Jet Schepp (1940). Frappant, maar met de z.g. wolkenkrabber als referentie is te zien, dat de foto uit 1936 van Anne Frank (links) met haar vriendinnetjes Eva Goldberg en Sanne Ledermann, praktisch op dezelfde plek is genomen als de foto van het standbeeld. Maar goed, tot zover een klein stukje historie.
Gisteren waren we samen met andere vrienden weer eens uitgenodigd voor een etentje bij H en M in hun mooie woonpareltje van architect Jan Frederik Staal (1879-1940). Met z'n elfen waren we, allemaal liefhebbers van Bacchus, een hele klus. Maar H en M draaien er hun hand niet voor om, er was meer dan voldoende en bijzonder lekker, en bovenal weer heel gezellig!

Gouda, waterstad bij uitstek!

Het laagste punt van Nederland ligt iets te zuidwesten van Gouda t.p.v. de voormalige Zuidplas op een niveau van 6,76 meter onder NAP. In Gouda, ook wel de waterstad van Nederland genoemd, ligt het niveau van het maaiveld tussen de 1,50 à 2,00 meter onder NAP. Daar houden ze het dus ook niet droog bij een overstroming, bovendien zakt Gouda jaarlijks 2 à 3 mm verder de prut in. Een proces dat ze tot op heden nog niet hebben weten te stuiten, ondanks veel kunst en vliegwerk met diverse gemalen, (zie o.m. mijn stukje herenleed mini-excursie! van 14/12'15.). Gouda ken ik niet zo goed, ja in het verleden lagen we bij Gouda in de Hollandsche IJssel nog wel eens voor de spoorbrug te wachten, als we met ons zeilbootje binnendoor van of naar Zeeland wilden. En soms bleven we dan een nachtje liggen om Gouda een beetje te verkennen, dat was het. Maar nu een tijdje geleden een vriend in Gouda aan de Swadenburg is gaan wonen kom ik daar wat vaker. Swadenburg, een intrigerende naam, waar komt zo'n naam toch vandaan?

Ik kwam in Zwammerdam terecht, een klein plaatsje aan de Oude Rijn, hemelsbreed ongeveer 11 km ten noorden van Gouda. Reeds in de middeleeuwen was daar al sprake van een illegaal aangelegde dam in de Oude Rijn, de z.g. Swadenburgerdam. De dam hield het water buiten Holland, maar de bewoners aan de oostelijke kant, de Utrechtse kant dus, kwamen met wateroverlast te zitten en klaagden steen en been. Begrijpelijk, de Swadenburgerdam is later dan ook weer afgebroken. De naam Swadenburgerdam is van Swadenburgdam uiteindelijk verbasterd tot Zwammerdam. In tegenstelling tot Gouda houden ze op veel plekken in Zwammerdam wel droge voeten bij een overstroming. Water stroomt naar het laagste punt, ik mag dan ook aannemen dat Gouda in het verre verleden ook veel last van de Swadenburgerdam heeft ondervonden. En dat mag denk ik in waterstad Gouda niet vergeten worden, vandaar de straatnaam Swadenburg!

blootgewoon na Hemingway's

Onlangs in Museum Kranenburgh in Bergen twee exposities gezien t.w. BLOOT - het kwetsbare lichaam, van schok tot gewenning, van taboe tot openheid – en soms weer terug. En in aansluiting daarop staat in de expositie van de kunstenaars van de Bergense School de menselijke figuur centraal. Nu eens ontkleed en schijnbaar onbespied, dan weer in ingetogen alledaagsheid óf juist zelfbewust poserend en 'dressed to impress'.
Werk dat we hier overigens eerder gezien hadden, de kunstenaars van de Bergense School zijn per slot van rekening thuis in Museum Kranenburgh.

De expositie BLOOT, waarin ruim 50 hedendaagse kunstenaars hun blik op bloot laten zien, is van een andere orde. In de expositie BLOOT neemt beeldmaker en gastcurator Thomas Widdershoven (1960) van het Amsterdamse designbureau Thonik, ons lichaamsbeeld en onze kijk op bloot onder de loep. We laten op social media vaak ziel en zaligheid zien, maar blote tepels zijn taboe. En de perfect gefotoshopte lichamen op tv, in bladen en online maken ons vaak knap onzeker over het eigen lijf. Thomas Widdershoven gaat in BLOOT op zoek naar het grijze gebied waar het vrijwel onmogelijk wordt om voorbeelden in te delen in goed of slecht, seksueel of niet-seksueel, shockerend of niet. Hij hanteert daarbij als motto een citaat van de Britse schrijver en kunstenaar John Berger (1926-2017): 'To be naked is to be oneself. To be nude is to be seen naked by others'. Bloot zijn is jezelf zijn, naakt is zo gezien worden door anderen.

Eind jaren zeventig hebben we in Amsterdam, samen met vrienden en onze gezamenlijke kinderen, een keer op een zondagmiddag een voorstelling in het Shaffy Theater bijgewoond die 'Blootgewoon' heette. De poedel naakte acteurs hadden zeker wat onze kinderen betrof, de lachers op de hand, en maar gniffelen. Het motto was: bloot is gewoon. Maar dat pakte anders uit, het was meer van bloot moet gewoon zijn. Gelijk hebben ze natuurlijk, maar je kan het niet forceren, niets moet! De expositie BLOOT laat in dit opzicht andere vormen van kunst zien, maar evengoed ervoer ik een déjà vu moment!

'n heet wandelingetje in Parijs

De hitte tijdens ons wandelingetje lang geleden vanaf hotel De L'Europe aan de Magenta door Rue Saint-Denis, een van de oudste straten van Parijs, was niet zozeer van meteorologische aard, dat viel mee. Ze werd ook niet zozeer veroorzaakt door de vele prostituees die we in deze, daardoor vanaf de middeleeuwen tot nu toe zo beruchte straat tegenkwamen, ook dat viel mee. Wat echter niet meeviel, was het zeer pittig gekruide pitabroodje dat mijn zoon en ik daar in een stalletje hadden gekocht. Het zag er zo lekker uit, en dat was het in eerste instantie ook. Maar toen na een paar happen de brand zich langzaam maar zeker aandiende, sloeg de vertwijfeling toe. Mijn zoon had al snel een vuilnisbak gevonden, maar ik nam nog een hapje, ik wilde nog niet van opgeven weten. Echter snel daarna verdween ook het grootste deel van mijn pitabroodje in de kliko. Ik hou van pittig maar dit was te erg, zelden zoiets heets in mijn mond gehad. Tot hilariteit van mijn jongste dochter en mijn liefhebbende eega, hebben mijn zoon en ik op een terrasje een tijdje aangeslagen en met wijd open mond in afwachting van snelle blusmiddelen zitten bijkomen.

een wonderschoon kapelletje

In Ronchamp, een plaatsje van amper 3000 inwoners in de zuidelijke Vogezen, staat hoog in de heuvels sinds 1955 een wonderschoon kapelletje. Het kapelletje, ofwel de 'Notre Dame du Haut', gebouwd naar een ontwerp van sterarchitect Le Corbusier (1887-1965), heb ik lang geleden eens bezocht tijdens een architectuurexcursie. Behalve de bijzondere vormgeving is de prachtige lichtval en verstilde sfeer in de kapel, maar ook daar buiten op die heuveltop mij altijd bijgebleven, prachtig!

Maar Le Corbusier heeft niet alleen mooie dingen gedaan, want hij heeft met zijn achterhaalde ideeën uit de periode van het interbellum ook aardig wat ondeugdelijke plannen afgeleverd. De autoritaire Le Corbusier begreep de mens niet bepaald. Hij was een man uit een tijdperk dat voorbij was, een man van het machinetijdperk die enkel geloofde in ratio. Het individu moest opgaan in een goed georganiseerde massa. Maar die vlieger ging niet op. Dankzij de naoorlogse welvaart werd het individu mondiger, en manifesteerde die zich op een heel andere wijze dan Le Corbusier voor ogen stond. Hij wilde zijn eigen plek kunnen creëren, en nam niet zonder slag of stoot genoegen met een woonunitje in een van de enorme woongebouwen van Le Corbusier in de Franse banlieues.

Desalniettemin bleef de Picasso van de architectuur, de man die a.h.w. met beton kon schilderen bekend staan als de architect die mooie dingen maakte. En daar is de 'Notre Dame du Haut' er sowieso één van!