De tijd schrijdt voort en is onverbiddelijk. Dat de ooit parallelle paden van mij en mijn dierbare kinderen in de loop der jaren langzaam maar zeker uiteen gelopen zijn, was en is een onontkoombaar en natuurlijk proces. Jammer? Ik weet het niet, het voelt voor ons allemaal ook weer als een inspirerend gegeven, is mijn indruk. Maar goed, terugblikkend is het allemaal wel bijzonder snel gegaan. Met mijn dierbare kleinkinderen gaat het proces al net zo, een déjà vu. Oppassen is al lang niet meer aan de orde, en logeerpartijtjes idem zo. Ze zitten alle zes op middelbare scholen, van vmbo tot havo en atheneum, en hebben vriendjes en vriendinnen. Van mijzelf weet ik nog al te goed dat in die periode mijn grootouders nog amper in beeld waren, ook al waren ze me lief.
Gedachten die gisteren in Amsterdam bij de diploma uitreiking aan mijn kleinzoon Thijs even door mijn hoofd doolden. Maar natuurlijk was ik bovenal blij, in het bijzonder voor Thijs. Verder was het een gezellige boel daar op het Sweelinck College in Oud-Zuid. Eerst in de aula met lachsalvo's door toespraakjes van de conrector en een paar docenten, en later nog even buiten in het zonnetje met hapjes en drankjes. Weer later zijn we naar 'Nam Kee' aan het Heinekenplein gewandeld, waar we heerlijk hebben gedinsumd. Kleine hapjes die in de zuidelijke Chinese keuken vaak voorkomen. Om de spijsvertering een handje te helpen, zijn we later in de zwoele zomeravond weer naar de omgeving van het concertgebouw gewandeld, waar we ook de auto hadden geparkeerd. En zo kwam een einde aan een feestelijk middagje in Amsterdam, nu eerst maar eens op vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten