architectengroep op de Prinsengracht

Het was weer gezellig druk op de Prinsengracht. Vele duizenden mensen hebben in Amsterdam de 'Canal Parade' bezocht. Na twee jaar afwezigheid door corona kon de wereldberoemde botenparade dit jaar voor de 25ste keer op de grachten worden gehouden. Er deden tachtig boten mee aan het evenement. Voor zover bekend was er tijdens de botenparade nergens sprake van incidenten, en dat is mooi. Een feestje, waar de vrijheid om te mogen zijn wie je bent en te houden van wie je wilt het leidend motto is, verdiend immers niets dan lof. 

Bij de sfeervolle drukte op de Prinsengracht, stonden mijn gedachten weer eens even stil bij de ruim tien jaar die ik op de Prinsengracht in het verleden heb doorgebracht bij een architectengroep. Als een soort familie voelde het, er werd niet alleen hard gewerkt, maar lief en leed werd vaak ook gedeeld, er werd geleerd en er werd gezamenlijk op excursie gegaan en gefeest. Je werd daar in het diepe gegooid, waardoor er juist kansen werden gecreëerd, waarin je zo nodig begripvol werd ondersteund. Je leerde het vak al doende, het was het ultieme voorbeeld van 'learning by doing', uitgangspunt van mijn studie destijds aan de Academie van Bouwkunst. 

Na gedane arbeid nam ik met een paar collega's nog weleens even in café 'de Eland', schuin tegenover ons bureau aan de overkant van de gracht, met een pikketanisje de dag door. De kastelein schonk daar in één gracieuze beweging een borrel met een kop erop, en dat zonder te morsen. Lukte hem dat niet, dan hoefde je van hem niet te betalen. Maar dat voordeel heb ik daar nooit genoten, het lukte hem keer op keer om in één gracieuze beweging een pikketanisje te schenken met een mooie bolle kop!