Een gedenkwaardig afscheid.

Afgelopen woensdag kwamen we met z'n allen bijeen in de Grote of Sint-Maartenskerk in Zaltbommel voor de afscheidsdienst, voorafgaand aan de begrafenis van Will, mijn lieve schoonzus sinds bijna 60 jaar. De indrukwekkende maar sfeervolle kerk, gebouwd in de veertiende en vijftiende eeuw, zat vol met familie, vrienden en andere genodigden. Het was koud in de kerk, erg koud zelfs, maar de warme woorden en mooie gedichten van kinderen, kleinkinderen en broer en zus van Will deden mij dat praktisch vergeten. En natuurlijk hielpen daar ook de woorden van de voorganger en het prachtige orgelspel aan mee. Evengoed was het wel lekker dat we na de afscheidsdienst in een afgesloten en verwarmd deel van de immense basiliek konden bijkomen met een kopje koffie en een broodje. 

Onder het indrukwekkende luiden van de grote zware Trierklok hoog in de toren, hebben we met z'n allen na afloop onze auto's weer opgezocht, om vervolgens naar Natuurbegraafplaats De Maashorst in Schaijk te rijden. En daar, in dat mooie verstilde landschap hebben we haar lichaam begraven. Ik moest daar even denken aan een gedichtje van Toon Hermans dat 'al wat sterft zal bloeien' heet en gaat als volgt: 

de bomen komen uit de grond 

en uit hun stam de twijgen 

en iedereen vindt het heel gewoon 

dat zij weer bladeren krijgen 

we zien ze vallen op de grond 

en dan opnieuw weer groeien 

zo heeft de aarde ons geleerd 

dat ál wat sterft zal bloeien. 

In pannenkoekenrestaurant De Tol in Velp hebben we daarna met zijn allen wat nagepraat. Over hoe een triest afscheid toch ook nog weer heel mooi kan zijn. En dat was het!