Een woud van windmolens

Onlangs reed ik vanuit Amsterdam door de Flevopolder naar huis, dat doe ik zo af en toe. Een vanaf de A1 via de A6, A27, Vogelweg enz. ietwat omslachtige, maar altijd prima route. Ook deze keer weer, ondanks het vaak beperkte zicht door de laag hangende bewolking en vele mistflarden. Maar gek genoeg kwamen er ook nogal wat gaten voor in het lage wolkendek, waar zonnestralen vrolijk en bijzonder sfeervol doorheen piepten. En zo kwam uit de mistflarden op de Vogelweg, ineens even een door de zon beschenen woud van windmolens naar voren! 

De Flevopolder, het grootste kunstmatige eiland ter wereld, kenmerkt zich volgens Bartjens door veel open ruimte.  De polder, die gemiddeld 5 meter onder de zeespiegel ligt, is met bruggen verbonden met het vasteland.  Behalve de kenmerkende open ruimte heeft de polder voor mij een eigen fascinerende schoonheid. Of het noodzakelijke kwaad van duizenden windmolens in de polder een positieve bijdrage aan de schoonheid levert durf ik te betwijfelen. Het is sowieso een aanslag op de beleving van de open ruimte. Dat neemt allemaal niet weg dat ik het plaatje dat op de Vogelweg even voor de dag kwam van een zo mooi door de zon beschenen windmolenwoud in het grijs prachtig vond.