Lang geleden woonden we in Putten vlak bij het bos, amper vijf minuten lopen. We kenden het bos dan ook praktisch als onze broekzak. Maar niet in het donker, want dan was het heel anders in het bos, het kreeg een andere dimensie en de zintuiglijke waarneming werkte anders. De bomen werden schimmen, en je zag en voelde a.h.w. dingen die er niet waren. Met mijn kinderen maakte ik vaak een boswandelingetje in het donker. Schoorvoetend bijna, bang dat we tegen een boom zouden lopen en heel dicht naast elkaar, het liefst zouden ze op mijn rug willen zitten. En onze fantasie sloeg af en toe op hol, heel spannend allemaal! Maar als we dan weer thuis bij de open haard zaten, hadden we weer van alles en nog wat te vertellen. Leuke herinneringen die mij gisteren even te binnen schoten tijdens een bekend boswandelingetje in Putten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten