gelukkige huisvrouw

Het moest er natuurlijk van komen he, de film 'De gelukkige huisvrouw'. Dat ik nou krom gelegen heb van het lachen kan ik niet zeggen, ondanks het voortdurende gegniffel van alle dames om mij heen. Want dat was het wel he, een vrouwenfilm gezien de geaardheid van de bezoekers. Onzin natuurlijk, maar toch, ongeveer 95% dames schat ik en een handje vol mannetjes, waaronder ik de gek.

Het boek van Heleen van Royen heb ik niet gelezen, en om de één of andere reden zal dat er denk ik ook niet van komen. Maar de film, ja dat is andere koek. Een huilfilm las ik ergens, nou verdomd het is zo, maar wel een mooie huilfilm! Wat kunnen die gasten acteren zeg, met het grootste gemak sleepten ze ons mee in hun emoties. Alhoewel ik ook toe moet geven, dat het huilen me naar mate ik ouder wordt op de één of andere manier steeds beter afgaat, heel bijzonder.

Als het yuppenstel Lea (Carice van Houten) en Harry (Waldemar Torenstra) een baby krijgt gaat het mis met het mooie leventje. Na de zware bevalling die in details wordt gefilmd, raakt Lea totaal de weg kwijt en belandt ze voor een tijdje in een psychiatrische inrichting. Middels psychiater Beau (Marcel Hensema) komt ze er achter dat haar misère hoofdzakelijk te wijten is aan een jeugdtrauma. Onverwerkt verdriet om het verlies van haar vader, die toen ze nog een jong meisje was zelfmoord heeft gepleegd. Tegelijk komt ze er achter, dat de dubieuze rol die haar moeder in haar leven heeft gespeeld, haar ook niet veel goeds heeft gebracht.

Uiteindelijk komt ze gesterkt de hele misère te boven. Middels een mede patiënt heeft ze leren rouwen om verlies van geliefden. Haar moeder stuurt ze dan min of meer naar huis, en ze neemt de opvoeding van haar kind weer zelf ter hand, samen met haar man. Ik vond het filmdebuut van regisseur Antoinette Beumer, naar het gelijknamige boek van Heleen van Royen prachtig. Maar toch ook wel een beetje vreemd, thrillerachtig soms, een merkwaardige mengeling van drama en komedie.