Vanmorgen achter mijn bureau bekroop me het gevoel dat ik werd bespied. Waar kwam dat gevoel zo ineens vandaan? Om me heen kijkend kon ik in eerste instantie niets ontdekken dat m'n gevoel rechtvaardigden kon, totdat ik op de buitenkant van mijn vensterraam het nachtuiltje zag zitten. Dat zal het zijn, vast een vrouwelijk nachtuiltje met die prachtige wollen stola om! Onbeweeglijk zat ze me stoïcijns op te nemen met haar grote donkere ogen. Wat ik ook ondernam, ze bleef zitten waar ze zat, en verroerde zich niet. De zuignapjes onder haar pootjes hielden haar moeiteloos in positie op het gladde glas. Van mij mocht ze blijven zitten tot ze een ons woog, hoewel ze dat uiteraard nooit zal wegen. Eenmaal gerustgesteld nu ik wist wie mij zo ongegeneerd zat te bekijken, keerde ik, nadat ik haar eerst nog op de foto had gezet, terug naar mijn plekje achter het bureau. Toen ik echter even later weer opkeek was ze toch ineens verdwenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten