Koester de ruimte.

De rust en ruimte van het Wad heb ik altijd gekoesterd. In al de jaren die ik daar zeilend heb doorgebracht heb ik de geultjes aardig leren kennen, ondanks dat ze steeds van plaats veranderen. De dynamiek van de Waddenzee, altijd in beweging, stroming, hoogwater, laagwater, het zwerk, de vogels, de geur en het geluid van het zilte nat, het blijft mij eindeloos boeien. Maar hoe prachtig ook, tegen de onmeetbare ruimte in het hart, die schrijfster en dichter Marieke Lucas Rijneveld (1991) zo mooi weet te verwoorden kan ze niet op. Zij schreef speciaal voor de Volkskrant onderstaand gedicht naar aanleiding van de Russische aanval op Oekraïne  

'Een krijgszuchtige tijd'. 

Steeds gedacht: één soldaat maakt nog geen oorlog. Maar nu met man en macht gezocht naar geruststelling, naar de winter in een zwaluw zien overgaan, of de boter 

op het aanrecht bestuderen en hoe snel zacht, dat iets nog zacht kán worden in deze wereld en we allemaal zo smeerbaar, maar de kou spat van beeldschermen, uit radiostemmen. 

Ze zeggen dat de veldslag is begonnen, dat anderhalve rus en een paardenkop dit wilden, terwijl wij toch weten dat vrede meer aanzien geeft dan geweld, dat alleen menslievendheid

je een stoel in de geschiedenis geeft. En ook: een vechtersjas of een ijzervreter is geen identiteit, het is een mal waar je jezelf in giet. Wie het zwaluwnest bevuilt, broedt uiteindelijk zijn eigen ei kapot. 

Het volgende moeten we onthouden: dat we allemaal als vluchteling geboren worden, op zoek naar de juiste plek, naar veiligheid en wat voorspoed, een liefkozende blik. 

Dus maak vrij baan in het hart, want daar is een onmeetbare ruimte. En bedenk dit: in ieder welkom zit een schuilkelder.

Mooi, vooral die laatste zin, zo zie je maar weer dat in poëzie één zin al genoeg kan zijn!