Een verlangen naar mijmeringen.

De rust die in mij daalde door het uitzicht vanuit ons huisje nabij Farstad (zie mijn stukje 'rondreisje' van 5/10'12) aan de Noorse kust, zal ik denk ik nooit vergeten. Mijmerend over van alles en nogwat kon ik er niet genoeg van krijgen. De oceaan, de rust, de haast magische verstilling en verwachting, en op de voorgrond klippen, rotsen en sparren. Een waardevol belevingsmoment waaraan ik in de huidige stressvolle tijd nog wel eens aan terug denk. 

Want langzaam maar zeker begin ik door alle toestanden, de laatste tijd toch een beetje met een knoop in mijn maag rond te lopen. Coronapandemie, zware stormen, overstromingen, inflatie, lekkage tot een plas water in mijn plafonniere aan toe. En dan het aantal volslagen idioten in ons parlement, met de met pathalogische drang naar vervreemding vragende Thierry Baudet van Forum voor Democratie voorop. En of dat nog niet genoeg is ontketend de van alle realiteit losgezongen Russische president Poetin een misdadige oorlog in Oekraïne. Paulien Cornelisse vraagt zich vandaag in haar column volgens mij terecht af of Poetin een 'civilization ending event' is. De laatste treurige gebeurtenis heeft trouwens wel het cynische voordeel dat de berichtgeving over de coronapandemie eindelijk verdrongen lijkt. 

Als klap op de vuurpijl reed ik gisteren bij het uitparkeren ook nog een forse deuk in andermans auto. En ook dat gaf een hoop gedoe, maar vergeleken met het voorgaande natuurlijk maar zeer klein leed.