Kawah Ijen

'Vuurblauwe gloed' las ik zaterdag in een artikel van Martijn van Calmthout in Wetenschap, een bijlage van de Volkskrant. De fascinerende kleurenfoto van de Kawah Ijen vulkaan op Oost-Java, Indonesië, die was toegevoegd, maakte duidelijk wat Calmthout met de titel van zijn stukje bedoelde. De overkokende krater van de Kawah Ijen niet in het min of meer bekende geel en/of rood van vloeibaar lava, maar in een mysterieus diep intens blauw, prachtig!



Echte lava komt op de min of meer inactieve vulkaan niet voor. De blauwe vlammen zijn afkomstig van zwavel, een mineraal dat onder invloed van stoom uit de berg al bij 115 graden celsius over de kraterrand vloeit, waar het in de buitenlucht al snel weer tot vaste stof overgaat. Om het stollingsproces echter te vertragen wordt het zwavel dicht bij de kraterrand in brand gestoken, waardoor het langer vloeibaar blijft en naar de lagere regionen op de berghelling kan druipen om daar, een beetje uit de buurt van de verstikkende zwaveldampen in gestolde toestand gewonnen te worden.

Het is daar geografisch gezien een bizar gebied, een soort van maanlandschap. We hebben eens op een vroege ochtend, nog voor zonsopkomst, op de kraterrand van de Bromo gestaan. Een in activiteit onvoorspelbare vulkaan op ca. 200 km ten westen van de Kawah Ijen. (zie mijn stukje 'Bromo' van 16 augustus 2007) We waanden ons daar inderdaad min of meer op de maan. Indonesië, onderdeel van de z.g. 'Ring van Vuur' rond de Stille Oceaan kent veel van dat soort landschappen. De Indonesische archipel telt zo'n 400 vulkanen, waarvan er 129 nog actief zijn. Onlangs hebben we in de krant nog kunnen lezen dat de 'Sinabung' op Sumatra na 400 jaar rust weer tot leven is gekomen. Sinds september vorig jaar spuwt de berg bij tijd en wijle grote hoeveelheden lava, as en verderf over de omgeving.

Behoorlijk link allemaal! Alhoewel, een groot deel van ons kleine kikkerlandje ligt ver beneden zeeniveau, daar staan we gelukkig niet altijd bij stil maar dat is eigenlijk ook behoorlijk link!