Het sacrale van de Elleboogkerk, een neoclassicistische hallenkerk uit 1820 aan de Langegracht in het centrum van Amersfoort, was er in 1963 al af toen het gebouw aan de eredienst werd onttrokken, en een architectenbureau zich er vervolgens in vestigde. Een inspirerende werkruimte, waarin ik destijds met veel plezier een aantal jaren heb gewerkt.
Toen na vele jaren het architectenbureau vertrokken was, vond eind vorige eeuw uiteindelijk het Armandomuseum onderdak in het voormalige kerkgebouw. Maar toen het gebouw en een groot gedeelte van de kunstvoorwerpen op 22 oktober 2007 in vlammen opging, was het einde Armandomuseum. Omdat o.m. de muren waren blijven staan, is het kerkgebouw inclusief toren toch weer herbouwd. Maar om allerlei reden wel op een heel eigentijdse manier. Aan het exterieur is niets veranderd, die is gebleven zoals het altijd al was, maar binnen is het andere koek. Vooral door de nieuwe draag- en kapconstructie en de lichtstraat heeft de belevingswereld een metamorfose ondergaan. Prachtig en bevreemdend, een totaal andere beleving dan in het interieur van de vroegere neoclassicistische hallenkerk.
Toen we gisteren over de Langegracht wandelden, ontdekten we dat de Elleboog momenteel als tweede locatie in gebruik genomen is door Kunsthal KAdE in Amersfoort. Een kijkje binnen deed mijn mond van verbazing open vallen. Zoals gezegd had ik de ruimte al als bevreemdend ervaren, maar nu was ze bevreemdend in het kwadraat. Als onderdeel van de tentoonstelling 'Schurend Paradijs' waren nu alle muren van top tot teen beschilderd door muralist Gijs Frieling en een groep assistenten. De wandschilderingen verbeelden de zoektocht van de menselijke natuur in een toenemend technologische samenleving. Waarbij kunstenaarsduo Sander Breure en Witte van Hulzen op vloerniveau een installatie hadden gemaakt, die de figuren middels geluiden met elkaar in verbinding bracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten