Koolmees dakloos.

Het was zondagmorgen op ons terras met een bakje koffie, lekker uit de wind goed uit te houden. Vogelenzang alom, muzikaal accent op een haast sacraal zondagochtendsfeertje. Toen ik in deze prachtige ochtend serenade ook het bekende 'ti-tu-ti-tu-ti-tu' van de koolmees herkende, keek ik onwillekeurig even naar ons druk bezette nestkastje in de tuin, en zag ik tot mijn schrik dat het dakje eraf was. Waarschijnlijk afgewaaid, het lag op de grond eronder. 

Mevrouw Koolmees, die daarbij ongetwijfeld de schrik van haar leven zal hebben gehad, was nergens meer te bekennen. Of ze nog terug komt waag ik te betwijfelen, koolmezen staan erom bekend dat ze om minder een voltooid nest soms verlaten, om elders weer opnieuw te beginnen. Jammer van zo'n prachtig nestje, alles voor niets gebouwd. Tien eitjes had ze reeds gelegd, wit met rode vlekken. Waarschijnlijk was ze net met broeden begonnen, toen die vreselijke rukwind het dakje van haar woning blies!