Af en toe kom ik nog wel eens in het 'Grand Théâtre' aan de Snouckaertlaan in Amersfoort. En dan denk ik nog weleens aan mijn allereerste bezoek aan dit, in de loop der jaren totaal veranderde theater. Afgelopen zaterdagavond hebben we daar in zaal 5 de film 'First Mission' gezien. Na de brand, naar ik meen in de jaren tachtig, is het theater naar de eisen des tijds verbouwd. Nu is het een bioscoop met meerdere zalen, zoals je ze overal ziet in het land. Maar dat was in de jaren zestig wel anders. 'Grand Théâtre' zomer 1961, samen met een vriendje van toen naar de film 'The Girl on the Boat', een komedie met Norman Wisdom in de hoofdrol. We kwamen daarvoor uit Austerlitz gefietst, waar mijn ouders destijds een vakantiehuisje hadden gehuurd. Het 'Grand Théâtre' had toen één grote zaal, op de vloer een dik tapijt waarin je in wegzakte, en riante (genummerde) fauteuils waar je door iemand met een zaklamp naar toe werd gebracht. Het voorprogramma met het Polygoon-bioscoopjournaal in zwart-wit, ingesproken door Philip Bloemendaal met die typische stem. En halverwege de hoofdfilm pauze waarin iemand met ijs langs kwam, en een ander met een collectezak voor het Bio-Vakantieoord. Een bioscoop beleefde je door de chique ambiance van de zaal sowieso heel anders dan tegenwoordig. Het 'Grand Théâtre' vond ik destijds heel chique. Maar we hebben er toen met die halve gare Norman Wisdom geen seconde minder om gelachen!
Maar om de film 'First Mission' viel weinig te lachen. Hoogstens een beetje om de romance tussen twee van de drie hoofdrolspelers, de jonge dokter Marina (Anniek Pheifer) en de vlotte techneut van de basis (Tygo Gernandt). De film is gemaakt om het werk van 'Artsen Zonder Grenzen' onder de aandacht te brengen. De makers hadden verder geen ander verhaal te vertellen, en dat voelde je eigenlijk de hele film door. Om het geheel toch nog een beetje op een speelfilm te doen lijken, speelde het verhaal zich in hoofdzaak af rond genoemde romance, en een indianenjongetje in de Latijns-Amerikaanse rimboe, wiens droom over een voetbalcarrière door een landmijn in rook opging.
In de beklemmende documentaire 'Living in Emergency' kan je echt zien wat 'Artsen Zonder Grenzen' meemaken. Ik heb de documentaire (nog) niet gezien, maar het is behoorlijk heftig las ik! Om in die ellende te werken en overeind te blijven, moeten die gasten daar wel zo ongeveer de mentaliteit van een beroepsmilitair hebben. Dat is dus nogal wat, weinig ruimte lijkt mij voor sentiment!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten