Congo

Op tafels langs de muur lagen zelfgemaakte tasjes, sieraden en andere kleine snuisterijen te koop. Aan de overkant van de zaal hadden ze in het midden een klein podiumpje opgesteld. Een drietal dames en een mannetje met gitaar waren daar iets onduidelijks aan het doen met geluidsapparatuur e.d. Het gros van de Puttense zanggroep Vol-luid, (waar ik eigenlijk voor kwam) zat in die grote ruimte wat onwennig in een kringetje met een kopje koffie in de hand rond te kijken. Vreemd, ze zouden toch om halfacht optreden? In een hoek een groepje allochtone kinderen, en verder stonden of zaten hier en daar nog wat mensen van diverse pluimage te kletsen en koffie te leuten. Voor de rest lege stoelen, veel lege stoelen.
Dat was het zo'n beetje wat ik zag, toen ik zaterdagavond rond half acht de oude gymzaal binnenstapte aan de Jacob Catsstraat in Putten. Ik had net €. 5,00 entree betaald, maar iets in me wilde gelijk alweer rechtsomkeert maken, terug naar huis. Maar dat kon ik natuurlijk niet maken, bovendien had J me al gezien.

De muzikale avond was georganiseerd door de 'Stichting Christine' in Putten. Een Stichting die zich inzet voor de vrouwen in Kinshasa, de hoofdstad van de Democratische Republiek Congo, het voormalige Belgisch Congo. Met o.a. de opbrengst van dit soort avondjes helpt ze daar vrouwen met het opzetten en/of uitbouwen van een eigen bedrijfje. Zodat ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en hun kinderen onderwijs kunnen volgen, in het onder de dictatuur van Mobutu, en de jarenlange onlusten nadiens val zo getroffen land. De enorme armoedespiraal daar, kan met deze doelgerichte en kleinschalige hulpverleningsprojectjes toch langzaam maar zeker worden doorbroken. Een prima initiatief lijkt mij, en goed werk!

Op het podiumpje waren de drie dames en het mannetje met de gitaar eindelijk uitgepield met de geluidsapparatuur, het feest kon beginnen. Tot m'n verbazing begonnen ze zich echter bij voorbaat alvast te verontschuldigen. Ze hadden op een piano gerekend, maar die was er niet, nu hadden ze op de valreep iemand bereid gevonden hun met een gitaar te begeleiden. Maar ja, ze waren natuurlijk niet goed op elkaar ingespeeld. Nou dat was te horen ook, nog los van hun repertoire van Here Jesus Christus liedjes, waar ik sowiso al allergisch voor ben, was het muzikaal van een hemeltergend en tenenkrullend niveau. Kennelijk vonden ze na drie liedjes te hebben gekweeld, zelf ook dat het niet om aan te horen was. Het einde kwam vrij abrupt, we werden bedankt voor de aandacht, en enigszins gegeneerd dropen ze nog snel af ook. Ze moesten kennelijk de trein nog halen.

Vervolgens kregen we van een medewerkster van de 'Stichting Christine' tekst en uitleg over hun werk in Kinshasa, dat met lichtbeelden werd verduidelijkt. Ze deed het naar mijn mening erg goed, een helder verhaal!
En toen was het pauze, en werden we uitgenodigd om de tentoongestelde spulletjes te bekijken en te kopen natuurlijk voor het goede doel. Wel jammer van de lage opkomst.

Na de pauze kwam eindelijk kleinkoor 'Vol-luid' in het geweer. Een absolute verademing vergeleken met het muzikale avontuurtje van vóór de pauze. Applaus was hun deel, en terecht! Na het blokje 'Vol-luid' kwam er nog een optreden, ik meen van de band 'Desperate Attempt', maar dat heb ik niet meer meegemaakt. Ik had genoeg gezien en gehoord daar in dat gymzaaltje, gauw naar huis!