De natuur verdwijnt als herkenbaar element steeds meer uit de schilderijen van Paul Dikker (1959), las ik ergens. Dat wil ik graag geloven, zijn meest recente werkstukken zijn tenminste behoorlijk non-figuratief opgezet. Ze zijn volgens Bartjens te beschouwen als innerlijke landschappen waarvan de betekenis in de schilderijen zelf besloten ligt. Zeg maar zoals muziek een eigen taal is zonder woorden, spreken ook de schilderijen van Paul Dikker hun eigen taal. Een beeldtaal die zonder woorden de menselijke ziel beroert. En dat klopt wel een beetje, want ook al deden de tentoongestelde schilderijen van Paul Dikker in het waterstaatskerkje op Schokland mij in eerste instantie weinig, bij nadere bestudering pakte dat in positieve zin toch enigszins anders uit.
Zo goed als zeker speelde bij mij daarbij de wetenschap mee, dat de overweldigende natuur en landschappen van o.m. Noorwegen min of meer de basis vormden voor de getoonde serie avontuurlijke schilderijen.
Paul Dikker viert dit jaar zijn 35 jarig jubileum als professioneel beeldend kunstenaar. Werk van hem is onder andere in bezit van het Teylers Museum en het Oslo Museum. De expositie in Museum Schokland omvat recent werk, maar ook een aantal oudere schilderijen uit zijn Noorse periode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten