Onze 21e zondag post meridiem viel deze keer op een vrijdag, maar dat maakte ons uiteraard geen bal uit. Goed gemutst melden we ons met z'n achten rond twee uur in het museumrestaurant op de Middelbuurt, één van de oude woonterpen op het voormalige Zuiderzee-eiland Schokland. Het eiland dat sinds de drooglegging van de Noordoostpolder deel uitmaakt van het vasteland, staat sinds 1995 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het staat symbool voor Nederland en zijn relatie met en strijd tegen water, maar dat terzijde.
Want allereerst was daar in het museumrestaurant natuurlijk het weerzien met z'n allen, en werden we door Geke getrakteerd op thee, koffie en een niet te versmaden Schokkerbrok met slagroom. Vervolgens maakte rond drie uur de door Geke georganiseerde gids zijn opwachting. Ondanks dat een ieder van ons al wel het één en ander van Schokland af weet, zijn we in deze toch altijd weer nieuwsgierig naar de verhalen van een ander. Ik moest denken aan die keer dat we hier ene Jannetje(Janny) Rieff tegen het lijf liepen. Een Schokker nazaat en begenadigd verhalen vertelster in klederdracht, die a.h.w. in de huid van haar grootmoeder kroop. In de tijd dat de Schokkers nog op het eiland leefden en ze keer op keer werden belaagd door een woeste Zuiderzee. Prachtig, een verhaal over het wel en wee van de Schokkers, in een tijd die reeds ver achter ons ligt. Ze was in het kerkje hier zo'n klein uurtje onafgebroken aan het woord maar heeft ons geen moment verveeld!
Deze gids deed het weer anders. Hij leidde ons hoofdzakelijk rond op het buitenterrein van de Middelbuurt, en wist ons over elk object wel het één en ander te vertellen. Van hoogwaterkanon, keldertrap vroeger woonhuis, grafsteenfragmenten en restant houten zeewering tot diverse ankers, netverzwaarders, waterniveau's, Schokkerdans, het pittoreske waterstaatskerkje uit 1834 en nog veel meer. Tenslotte hebben we in het museum de gids na de leerzame rondgang bedankt en afscheidt van hem genomen.
Een halfuurtje later zaten we in Kampen bij Geke in de serre aan de lekkere hapjes en de spiritualiën. Uiteraard als vanouds genoeglijk te kwebbelen over van alles en nog wat, om ons daarna tegen een uur of zeven rond de eettafel te scharen voor een uitgebreid en heerlijk diner. Rond een uur of negen namen we afscheid van elkaar. Het zat er weer op, de volgende zondag p.m. de 22e dus, zal over circa 3 à 4 maanden wederom in Kampen worden georganiseerd, maar dan door zus Janny.
1 opmerking:
Prima samenvatting Evert, behalve dan dat je een denderende "stille" slappe lach niet hebt benoemd in het schooltje/onderkomen?
Ik weet het niet meer. Dat is me volledig ontgaan door de vraag/opmerking van onze zus Janny, die zich zeer realistisch kon voorstellen hoe groot de afmetingen waren van iets. Ik weet niet meer wat, maar jij en ik schoten in de lach en kwamen daar niet meer uit. Dir info zal ik dan een volgende keer moeten halen.
Mooie dag gehad, maar wel een ernstige snotverkoudenheid aan overgehouden met een vriendelijke lach naar ons jongste broertje.
We hebben wederom mooie foto's van elkaars kunnen terug kijken op een leuke dag
Jan
Een reactie posten