In eerste instantie vond ik de tentoonstelling 'The Future is Female - Love Letters' in het CODA Museum in Apeldoorn maar een rommelig geheel. Een vertwijfelde zoektocht naar de zin van deze min of meer conceptuele tentoonstelling. Veel leeswerk en een ratjetoe aan werken aan de wand. Echter bij nader inzien ging ik de tentoonstelling van 41 vrouwelijke kunstenaars die allemaal op hun unieke, eigenzinnige, krachtige of liefdevolle manier een verhaal vertellen toch anders bekijken. Behalve een ode aan materiaal, techniek, stijl en gedachtegoed komen in 'The Future is Female - Love Letters' liefde en een hang naar balans en vastigheid samen met lef en dromen die werkelijkheid worden, en een scherpe blik op wat gelijkheid behelst en begrenst. Het blijft voor mij zo bezien evengoed een lastige tentoonstelling, maar zo kon ik het wel beter waarderen.
De tentoonstelling 'Het huis dat nooit af is' is weer van een heel andere orde. Bijzondere sculpturen van kunstenaar Tirzo Martha (Curaçao, 1965) gemaakt tussen eind 2018 – begin 2020, uitdagingen van een nieuwe poëzie in zijn beeldhouwkunst. Wars van de geschiedenis en voorspelbare aanpak van wat een beeld of sculptuur moet zijn, creëert hij directe en ruwe reacties en reflecties op zowel werkelijke bouwsels als op de omstandigheden op bouwterreinen. De materialen variëren van betonnen blokken, beton, betonconstructies, lampen en elektriciteitspijpen tot hout, glas, autobanden, ingeblikt eten, speciebakken etc. De rituelen, decadenties en afval, een opstapelingen van chaos, structuur en de verbanning van de tradities. 'Het huis dat nooit af is', beelden in de vorm van bijeen geharkt overtollig en willekeurig opgestapeld afval en bouwmateriaal dat van het bouwterrein moet worden afgevoerd, wanneer het eigenlijke bouwproject is opgeleverd. Ik geef er ook maar een draai aan, iets anders kan ik er moeilijk van maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten