Medio oktober j.l. werd m'n moeder getroffen door een Cerebro Vasculair Accident (CVA) ofwel in gewoon dagelijks taalgebruik, een beroerte. De bloed toevoer naar haar hersenen was even verstoord geraakt. Volgens de artsen is de CVA bij haar veroorzaakt door een combinatie van hartfalen en een verstopt bloedvat in de hersenstam. Door te weinig zuurstof is daardoor het getroffen gedeelte in de hersenstam beschadigd geraakt, met een een evenwichts- en spraakstoornis als gevolg en een probleempje met het slikken.
Daar zat ze dan, zo hobbelde ze nog lekker mee met de meute, en van de één op de andere dag was ze rolstoel afhankelijk geworden, en dan heeft ze nog mazzel gehad ook. Ik las ergens dat in Nederland elk jaar 30.000 mensen door een beroerte worden getroffen. En dat zijn niet allemaal alleen maar oude mensen, ook jonge mensen worden getroffen. Kijk maar naar de 36 jarige Annemarie van der Sar, de vrouw van onze beroemde keeper, die vorige maand door een hersenbloeding werd getroffen. En een 35 jarige collega van vroeger, schiet me ineens te binnen, kwam op een morgen met een heel scheef gezicht de tekenkamer binnen lopen. Waar we toen trouwens ontzettend om gelachen hebben, wisten wij veel, jonge honden die we waren. Maar die jongen had, bleek achteraf onderweg naar z'n werk een z.g. Transient Ischaemic Attack (TIA) gekregen, een lichtere versie of voorloper van een CVA. Gelukkig hoeft er niet altijd blijvend letsel te ontstaan, zeker bij een TIA niet, maar toch!
Maar het letsel bij m'n moeder is wel blijvend! Gelukkig is het euvel na twee en een halve maand revalideren in het Verpleeg- en reactiveringscentrum 'Myosotis' (zie mijn stukje 'Myosotis' van 8/11/'09) voor haar zover hanteerbaar geworden, dat ze onlangs na naar haar eigen huis terug kon. Er moesten wel enkele aanpassingen worden verricht in haar huis, maar veel had dat niet om het lijf. En nu scharrelt ze, weliswaar met een rollator en enigszins onzeker, weer rond in haar eigen huisje. Ik ben erg benieuwd of en hoe haar dat zal bevallen, of ze de nieuwe situatie waarin ze verkeerd een beetje kan accepteren. Ze zal wel moeten is makkelijk gezegd, maar hoe gaat ze er mee om. De tijd zal het leren.
Net nou ze het geloof ik een beetje aardig en gezellig begon te vinden in Verpleeg- en reactiveringscentrum 'Myosotis', moet ze het min of meer alleen zien te redden met haar pas verworven tekortkomingen. Ze zal ongetwijfeld erg moeten wennen aan de nieuwe situatie, dat is wel zeker. 'Myosotis' betekent zoiets als 'vergeet me niet' en in dat opzicht had ze daarover de laatste maanden volgens haar niet te klagen. Maar misschien moeten we de naam 'Myosotis' ook maar op haar voordeur plakken. Want de kans dat ze zich, zeker de eerst komende tijd, door die vervelende beperkingen weleens knap alleen en afhankelijk zal voelen in haar huis, lijkt me haast voor de hand liggend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten