Een Schoemrakker bij De Walvis.

Met de verleidelijke welvingen van een verkoelend glas Terschellinger Schoemrakker voor mijn neus, volop genietend van het achterliggende weidse landschap van Noordsvaarder en Waddenzee, mijmerde ik op het terras van paviljoen 'De Walvis' nog even na over het stukje, in zouthout gekaderd proza aan het plafond van ene Marleen, dat ik zonet toen ik even binnen was gelezen had. 

Al lopend over het Wad, 

verander ik langzaam in mijn omgeving. 

Ziltig ruikt de lucht, zout proeft mijn huid. 

Zand kriebelt zich een weg naar overal, 

mijn gedachten worden weggevoerd door de wind, 

zodat ik zweef tussen hemel en aarde. 

Wat rest is stilte en tevredenheid. 

Mooi of niet, wel raak getypeerd! Ik kan mij er tenminste tijdens mijn aanwezigheid op Terschelling helemaal in vinden. En zeker op deze plek, met dat fantastische uitzicht!