Het is gewoon een feest om het voormalige justitiepaleis, een streng neoclassicistisch pand uit 1838, dat enkele jaren geleden zo prachtig is uitgebreid met twee nieuwe verdiepingen onder een bol op het dak, al in onze aanlooproute te zien liggen. Architect Hubert-Jan Henket heeft de bol laten bedekken met keramische tegels die in kleur verlopen van wit naar lichtblauw, zodat de uitbreiding bijna opgaat in de lucht. En dat werkt hebben we ook nu weer ervaren, prachtig!
Maar goed, we kwamen natuurlijk primair voor de getoonde kunst in het museum. Enwel voor een tweetal exposities t.w. DWARS DOOR DE FUNDATIE - FUNDATIE COLLECTIE en ANNEKE WILBRINK - LOFOTEN. Het eerste was een fraaie en uitgebreide keuze uit de collecties van het museum. Tijdreizen, zoals ze dat zelf noemen met Turner, Rauch, Canova, Van Gogh, Picabia, Mondriaan, Van Pallandt, Sticks en vele anderen. Veel stukken daarvan kenden we wel, maar op deze manier getoond was het toch weer een andere ervaring.
Anders was het met de Lofoten, het recente werk van Anneke Wilbrink (1973) onder de bol op de bovenste verdieping. Dat kende ik nog niet, kleurrijke schilderijen van een omgebouwde wereld die balanceerde tussen sciencefiction en het hier en nu. Heel bijzonder, stedelijke architectuur ging hand in hand met ongerepte landschappelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten