De geluiden van de MRI scan zijn vaak erg hard zeiden ze, dus kreeg ik een koptelefoon op. Of ik muziek wilde vroegen ze me, hoewel ik er weinig van zou horen zeiden ze er gelijk bij. Doe toch maar, wat hebben jullie allemaal? Praktisch alles meneer, noemt u maar iets! De 'Great Symphony' van Schubert was het eerste wat in me opkwam. En zo geschiedde, even later werd ik de tunnel in geschoven en drongen de eerste tonen van Schubert's 9e symphony tot me door.
Maar lang heb ik er niet van kunnen genieten. Ze hadden me gewaarschuwd en inderdaad, het bij kant oorverdovende geknerp en gehamer van de MRI scan reduceerde de prachtige muziek van Schubert tot een vage ruis op de achtergrond, en vaak dat zelfs niet. Balen natuurlijk, en het lulligste is dat je er niets aan kan veranderen. Verzet in welke vorm dan ook is op geen enkele manier mogelijk. Doodstil lig je in je kokertje te luisteren naar een kakofonie die z'n weerga niet kent.
Met m'n ogen dicht probeerde ik mijn zinnen enigszins te verzetten door aan mooie dingen te denken. Ineens bedacht ik dat ik ook kon proberen, of er een zeker ritme te ontdekken viel in de harde magnetische geluiden van de scan. Een kakofonie aan geluiden, zeker, maar met een beetje fantasie moest er toch ook een vorm van muziek te maken zijn van de geluiden die in klankkleur, dynamiek en toonhoogte zo verschillend tot me doordrongen. Boeiend, vanaf dat moment was voor mij de MRI scan min of meer een muzikaal project geworden. Verschillende (computer)muziekvormen kwamen in mij op, van psychedelisch tot de piep-piep-knor muziek van de moderne jazz. Maar toen de scan na circa twintig minuten werd afgerond, was ik in mijn fantasie uiteindelijk blijven steken in de psytrance muziek van de jaren negentig in de vorige eeuw. Muziek uit de partyscene, een eindeloze herhalingen van muzikale thema's, waarvan het publiek geleidelijk aan en masse in trance kan raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten