Dat ik ooit naar de bioscoop zou gaan om de de film 'Mamma Mia' te zien, had ik natuurlijk nooit kunnen denken van mezelf. En toch is dat afgelopen week wel gebeurd, al was het niet mijn persoonlijke keuzefilm. Mama Mia! een verhaal over een meisje (Amanda Seyfried) dat met haar moeder (Meryl Streep) op een zonnig Grieks eiland woont en wil gaan trouwen met haar jeugdliefde, maar voor het zover is wil ze eerst graag antwoord op een vraag die haar al lang bezig houd namelijk, wie is haar vader? Maar van haar moeder die nogal een heftig amoureus verleden schijnt te hebben wordt ze in deze niet veel wijzer. Daarom beraamd ze zelf maar een plannetje om er achter te komen. Het verhaal is om de liedjes van de zweedse popgroep ABBA, één van de succesvolste popformaties uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, heen gesponnen.
Eind jaren 70 begin jaren 80 werd de muziek van ABBA, bestaande uit de vier vocalisten Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Benny Andersson en Anni-Frid Lyngstad, door met name mijn oudste dochter grijs gedraaid bij ons thuis. Als Frank Zappa liefhebber moest ik daar natuurlijk niet veel van hebben. De muziek van ABBA was perfekt en gelikt, dat wel, maar dat vond ik ook gelijk het grote probleem. Ik vond het emotieloze muziek, alsof het door een machine werd geproduceerd. Maar goed je moet wat voor de lieve vrede in huis over hebben, dus heb ik destijds ongewild heel wat keertjes naar ABBA moeten luisteren.
Omgekeerd was mijn dochter natuurlijk vaak de klos als ik mij weer eens liet gaan in de de muziek van Zappa.
Decennia later luister ik heel anders naar ABBA. Gek, maar ik vind het helemaal niet zo vreselijk meer. Hoe zou dat toch komen? Zou het komen door gewenning, want vergeleken bij de hedendaagse computer gestuurde popsound die ik om mij heen vaak hoor, en waar ik op enkele uitzonderingen na ook geen bal aan vind, is de ABBA sound van weleer haast warm, sfeervol en gevoelig te noemen. Ik weet het niet!
Maar goed hoe dan ook terug naar de film. 'Mama Mia', eerst was er al de musical, die ik nooit gezien heb maar waar ik wel veel goeds van gehoord heb, en nu is er onder regie van Phyllida Lloyd ook nogeens een film van gemaakt met in de hoofdrollen Meryl Streep, Amanda Seyfried, Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgård, Christine Baranski en Julie Walters.
Mogelijk kwam het nog door mijn innerlijk tegenstribbelen, dat weet ik niet, maar het begin van de film vond ik dramatisch slecht. Ik dacht als dit nog vijf minuten zo doorgaat ben ik weg. Maar naar mate de film vorderde ging het gelukkig beter, en kreeg ik zelfs zin om gewoon mee te zingen. Ik vond het op een bepaald moment zelfs moeilijk om bij dit energieke zang- en dansfestijn rustig op mijn stoel te blijven zitten.
Het avondje in bioscoop Atlantic j.l. 2 september was daarom zo gek nog niet, al moet ik eerlijkheidshalve wel zeggen dat het bij mij wel niet beklijven zal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten