FémininMasculin

Onlangs las ik in een artikel van Volkskrantredacteur Malou van Hintum een reactie op de briefwisselingen in de Volkskrant van schrijfster Naema Tahir en rechtsfilosoof Andreas Kinneging. Ze betoogden daarin dat mannen en vrouwen fundamenteel van elkaar verschillen, verschillen die zijn verankerd in hun biologie, een begrip dat ze beiden zeer statisch handteren. Het negeren van de verschillen heeft voor veel frustraties gezorgd, zowel binnen feministische kringen als daarbuiten. Het moet dus anders, emancipatiebeleid moet gebaseerd zijn op de verschillen tussen mannen en vrouwen. Mannetje Kinneging gaat zover dat hij vindt, dat in het 'nieuwe feminisme' vrouwen op de eerste plaats thuishoren in hun gezin!

Zonder te beweren dat mensen in alle opzichten maakbaar zijn, aldus van Hintum, gaan de beide briefschrijvers met hun statische gedachtengang aangaande de biologische verschillen wel voorbij aan allerlei onderzoeken, waaruit allesbehalve blijkt dat de biologische verschillen statisch zijn. Verschillen zijn er natuurlijk, maar door daar een etiket op te plakken, creëer je wel twee nooit bestaande archetypen, en dat kan niet de bedoeling zijn, dan ben je volgens van Hintum weer terug bij af. Verschil erkennen in het 'nieuwe feminisme' betekent volgens van Hintum, diversiteit aanmoedigen, en mannen en vrouwen faciliteren om te kunnen kiezen.

Dat met name de vrouwen niet op de eerste plaats thuishoren in hun gezin, is een conclusie die ook viel op te maken uit de reportage 'Vrouwelijk tegenwicht' in de Volkskrantbijlage 'Kredietcrisis Zegen of vloek' van Elsbeth Stoker en Carlijne Vos , prachtig geïllustreerd door Yvonne Kroese (zie ook collage).
Ze spreken in hun reportage de hoop uit, dat Wouter Bos in zijn bijdragen tot oplossingen van de financiële ellende, nu eens een keer verder kijkt dan het 'Old Boys Network'. Een recycling van bekende mannen ten koste van de capabele vrouwen, waarvan er ook genoeg zijn, zou wel eens een grote vergissing kunnen zijn. Hebben al die hijgerige top-bonus mannetjes immers niet voor een belangrijk deel bijgedragen aan de huidige problemen in de financiële sector? In dit opzicht lijkt mij zijn keuze voor oud-minister van Financiën Gerrit Zalm, om als bestuursvoorzitter ABN Amro/Fortis opnieuw op te tuigen een gemiste kans. Al ben ik ook weer niet van mening dat hij de verkeerde man is voor deze klus, maar toch!

Ik kan mij wel vinden in de gedachtengang van beide dames, dat de misère van de kredietcrisis voor vrouwen mogelijk uitgelezen kansen creëert, om het gewraakte glazen plafond nou eens voorgoed aan diggelen te slaan!