Prettige jaarwisseling.

Prettige afsluiting van het Faccinerende jaar 2021, met mooi fop- en schertsvuurwerk en hoop 
en vertrouwen op een snelle en effectieve knock-out van het vermaledijde Coronavirus in 2022!

Met fop- en schertsvuurwerk als bengaals vuur, fonteintjes, knalerwten, knetterballen, knetterlinten, sterretjes en trektouwtjes kan je tijdens de jaarwisseling weinig overkomen. Een zelfde lot als die arme oom Niels van tekstschrijver Ivo de Wijs (1945) zal je, wanneer je even iets te diep in het glaasje hebt gekeken, lijkt mij dan sowieso beschoren blijven. Oom Niels ging even na twaalven nogal lelijk het hoekje om. 

31 december 

Het feest van oudejaar, met drank en eten 

Met tranen, kussen - vuurwerk bovendien 

Het meest uitbundig vierde dat misschien 

Mijn ome Niels - ik zal hem nooit vergeten 

De laatste keer nog, na een glas of tien 

Was hij weer zo rumoerig en bezeten 

Alsof hij van tevoren scheen te weten 

Dat hij het nieuwe jaar maar kort zou zien 

't Werd twaalf uur, het vuurwerk spatte rond 

Oom joeg de brand in een van zijn sigaren 

En stak daarmee zijn rotjes aan, maar toen... 

Hij wierp iets weg, hij stak iets in z'n mond 

Om met een klap, een doodklap te ervaren 

Dat hij dat andersom had moeten doen

Jeugdsentiment.

Bovenste foto heb ik begin jaren 60 gemaakt, de onderste is van eind jaren 50. Ze geven beide een prachtig beeld weer van de omgeving rond het ouderlijk huis destijds. Nu, 60 jaar later, is van beide schilderachtige beelden weinig of niets overgebleven. Het enige wat nog rest zijn twee gebouwen waar ik destijds een gloeiende hekel aan had t.w. een kerk en alles wat daarmee te maken had, en een gebouw, nog net zichtbaar door de besneeuwde bomen, waar de tandarts zijn barbaarse praktijk botvierde en nota bene Jeugdvreugd heette. Beide, opzich fraaie gebouwen, zijn overigens vanuit boven genoemde positie allang niet zichtbaar meer. Een in de zeventigerjaren gebouwd kerkje omgeven door een suffig woonwijkje met veel kaarsrecht asfalt en parkeermogelijkheid domineert nu de omgeving.

Ik snap natuurlijk ook wel dat tijden veranderen, en dat niet alles kan blijven zoals het ooit was. Toch kan het wel anders, met meer respect voor het oude. In dorpen als bijvoorbeeld Orvelte, Laren of Bergen, om er maar enkele te noemen, is het aardig gelukt om oude structuren te respecteren.

Centre Georges Pompidou

Zaterdag 18/12 j.l. is Richard Rogers (1933-2021) overleden, de Engelse architect die in de jaren zeventig samen met de Italiaanse architect Renzo Piano (1937) Centre Georges Pompidou, het nieuwe Franse nationale museum voor kunst uit de 20e eeuw in Parijs heeft ontworpen. Een binnenstebuiten gekeerd gebouw, het structurele frame van het gebouw, alsmede de verwarmings- en airconditioningkanalen aan de buitenkant zijn geschilderd in felle kleuren. En de roltrap, gesitueerd in een transparante buis, kruist diagonaal de voorgevel van het gebouw. Destijds een verbazingwekkend en succesvol ontwerp, het maakte architect Richard Rogers en Renzo Piano in één klap wereldberoemd.

spectaculaire overwinning in Abu Dhabi

Ik ben niet bepaald een Formule 1 liefhebber, laat staan een kenner, toch heb ik gisteren met plezier naar de race in Abu Dhabi gekeken. Een spannende race die zich hoofdzakelijk tussen de twee koplopers t.w. regerend wereldkampioen Lewis Hamilton (1985) en Max Verstappen (1997) afspeelde, en na een krankzinnige slotfase in de laatste ronde op spectaculaire wijze door Max Verstappen werd gewonnen.

De Vaandeldrager.

Vandaag hoorde ik dat de Nederlandse Staat met steun van de Vereniging Rembrandt en het Rijksmuseum Fonds, De Vaandeldrager (1636) van Rembrandt wil kopen van de familie Rothschild, de huidige eigenaren. 

Vandaag is ook onze 18 jarige prinses Amalia, tijdens een z.g buitengewone vergadering in Paleis Kneuterdijk in Den Haag, officieel bij de Raad van State geïntroduceerd. De Raad van State (reeds door keizer Karel V in 1531 opgericht als adviseur van de landvoogd) is onafhankelijk adviseur van regering en parlement over wetgeving en bestuur en hoogste algemene bestuursrechter van het land. De Raad van State is een instituut dat in de Grondwet is geregeld. Het heeft een eigen taak in de democratische rechtsstaat, die het onafhankelijk van de regering uitvoert. De Raad van State was en is een belangrijke factor in de (wordings) geschiedenis van Nederland. 

En eigenlijk waren de moedige vaandeldragers, die in de 80-jarige oorlog (1568-1648) voor de troepen uit liepen, dat ook een beetje. Het één en ander heeft uiteindelijk geleid tot het Nederland van nu. In het grote zelfportret van Rembrandt schildert hij zichzelf in 1636 min of meer als een rebelse vaandeldrager vol bravoure. Het schilderij is eigenlijk onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van Nederland. Het kost een paar cent, maar ik hoop dat het lukt om het op korte termijn te kunnen bezichtigen in het Rijksmuseum in Amsterdam.

Loos alarm!

Onderstaande quote van onze bekende taalvirtuoos Wim Daniëls kwam ik onlangs ergens tegen in het  illustere social media circus:

Sinds iemand met de naam Van der Loo mij schreef dat ze bij hem thuis een alarm hebben aangebracht dat ze Loo's alarm noemen, moet ik bij elk alarm dat ik hoor aan Loo's alarm denken. 

Ooit heb ik op een vroege zondagochtend, bij het krieken van de dageraad, een loos alarm meegemaakt in een hotel in Glasgow. Nog heerlijk op één oor in dromenland vertoevend, drong het langzaam tot J en mij door dat het loeiharde weep, weep, weep van de gang kwam en geen droom was, maar een sein om in actie te komen. Nog lichtelijk verdwaasd vlogen we vanuit ons bed de gang op, waar enkele hotelgasten al even verdwaasd om zich heen stonden te kijken. Geen paniek, nergens rook, nergens de geur van rook, nergens vuur, alleen slaperige mensen en een hoogst irritante sirene boven één van de gangdeuren die maar bleef loeien. En vanuit ons kamerraam zagen we buiten ook al geen activiteiten, die je in verband kon brengen met dat indringende geloei bij ons op de gang, dat trouwens net was opgehouden. Loos alarm ging het gerucht, dat even later over de intercom werd bevestigd. 

Amper een half uurtje later, we lagen net weer te dommelen, herhaalde het hele circus zich voor de eerste keer, en weer een uurtje later voor de tweede keer. Beide keren gelukkig van korte duur, maar van uitslapen is het die zondagochtend uiteraard niet meer gekomen.

Het voorvalletje is wel blijven hangen in mijn hoofd, ook ik denk sindsdien bij elk alarm: Loos alarm!

dynamisch landschap

In het Waddenmagazine las ik dat gaswinning in het Waddengebied voor bodemdaling zorgt, en sommige zandplaten bij laagwater nu al minder lang droogvallen. En dan doet de zeespiegelstijging er ook nog eens een schepje bovenop. De Waddenzee wordt voor veel vogels te diep om te foerageren! Een plausibele gedachtengang lijkt mij. 

Ergens anders las ik echter het min of meer omgekeerde verhaal. Zeespiegelstijging zorgt volgens deskundigen van Rijkswaterstaat en TU Delft juist voor verzanding van de Waddenzee. Zand dat mede door veranderende zeestromingen vooral van de Noordzeekust komt. Daar moeten ze immers steeds meer zand aanvoeren om de kust te beschermen. Mede gezien het eeuwige gebagger in de Waddenzee om vaargeulen bevaarbaar te houden, lijkt mij dat ook een plausibele gedachtengang. 

Landschappen veranderen in de tijd, al of niet door activiteiten van de mens. Jarenlang hebben we op de Waddenzee rond gevaren in ons zeilbootje. Als we dan van Vlieland of Terschelling naar Texel wilden, gingen we vaak over de Waddenzee via de geulen Vliestroom, Inschot, Scheurrak en Texelstroom, dat vonden we vaak leuker dan over de Noordzee. Varend op het Inschot kwamen we dan altijd vrij dicht in de buurt van het z.g. Zuidwalplatvorm, een platvorm voor aardgaswinning op 53º13' NB 5º11' OL. Een lelijke puist, een dissonant van formaat in het mooie en weidse waddenpanorama. 

Later kwam ik er achter dat de z.g. Zuidwalvulkaan, een dode stratovulkaan, actief in het Jura tijdperk, 160-145 miljoen jaar geleden, op exact dezelfde locatie in de Waddenzee ligt als het Zuidwalplatvorm, alleen wel een heel stukje dieper, zo'n 2000 meter onder de zeespiegel! De kegelvormige Zuidwalvulkaan had volgens Bartjens een hoogte van ongeveer 1000 meter en was aan de basis ongeveer 15 kilometer in doorsnede. Allemaal verdwenen in een tijdperk dat de mens nog in de verste verte niet in beeld was.

Aan tafel!!

Gisteren hadden we weer ons twee maandelijkse huistafelfestijntje. Gezellig met vrienden rond een huistafel vol eten en drinken. Een betere plek voor sterke en minder sterke verhalen is nauwelijks denkbaar, hoewel, de toon was al reeds tijdens het aperitief in de zitkamer gezet. Vrienden zijn we al sinds de begin jaren zeventig. We zijn met z'n zessen en kennen na al die jaren elkaars hebbelijk- en onhebbelijkheden wel zo'n beetje. De sfeer is doorgaans heel ontspannen, zo ook deze keer.

De carpaccio van Herma en Roel, met pesto, basilicum, pijnboompitjes en Italiaanse kaas vooraf was heerlijk, evenals de kip pilav met rijst en het toetje met ijs, vruchten en slagroom. En met een kop koffie werd ook achter dit sfeervolle huistafelfestijntje uiteindelijk weer een punt gezet.  Ik kan mij nu al verheugen op de volgende keer, als ik samen met Joke, Roel en Herma over twee maanden kan aanschuiven bij Hillie en Albert.

opmars van de Japanse duizendknoop

In mijn stukje 'natuur als de transformeerder' van 30 maart 2017 had ik het over de potentie van het onbedwingbare karakter van de natuur, en hoe die kan worden ingezet om een z.g. gefaald bouwwerk langzaam maar zeker te laten transformeren naar een landschap. Zeg maar een langzame, natuurlijke transformatie als alternatief voor sloop. Het één en ander n.a.v. het afstudeerproject van landschapsarchitect Hannah Schubert in 2015. 

Dat de natuur langzaam maar zeker een gebouw overneemd als je het aan zijn lot overlaat, is een bekend verschijnsel. Uiteindelijk is het door de kleinste scheurtjes in steen, beton of asfalt een welig tieren van planten en bomen. Hannah Schubert is niet de eerste die daar een studieproject van heeft gemaakt, Louis G. Le Roy (1924-2012) was haar daarin al veel eerder voorgegaan. Zie o.a. mijn stukjes over bijvoorbeeld de Ecokathedraal, een land art-project bij het Friese dorp Mildam, in de gemeente Heerenveen. 

Maar goed, een gefaald bouwwerk dus langzaam maar zeker laten transformeren naar een landschap, dat was het item. Nou las ik vanmorgen een artikel in de krant over de opmars van de 'Fallopia japonica', ofwel in gewone mensentaal de 'Japanse duizendknoop', een z.g. invasieve exoot in ons land. Exoot, omdat ze niet op eigen kracht, maar door de mens in Nederland terecht gekomen zijn, en invasief vanwege hun explosieve verspreiding en de negatieve gevolgen daarvan voor natuur, volksgezondheid, veiligheid en economie. Zo dat weten we dan ook weer, een feit is dat als ze in en om een gebouw zo snel groeien, je in iedergeval eerder kan spreken van een explosie dan van een langzame transformatie. 

De 'Japanse duizendknoop' heeft één twijfelachtig voordeel: Je kan hem eten, het schijnt rabarberachtig te smaken. Mogelijk schuilt daarin een deel van de oplossing, om de plant hier onder de duim te krijgen.

'woke', maken of breken?

De samenleving wordt steeds meer 'woke' las ik ergens. Het is een actieterm die is komen overwaaien uit het Amerikaans/Engels die staat voor wakker zijn voor de maatschappij. Zeg maar, weten wat er allemaal speelt, bijvoorbeeld sociale ongelijkheid, racisme en het coronabeleid van de overheid. Factoren die het bewustwordingsproces van de huidige samenleving volgens Bartjens ruimschoots van brandstof voorzien, maar die vooral ook een bijdragen schijnen te leveren aan polarisatie en escalatie.

In verschillende steden, maar vooral in Rotterdam kunnen ze sinds afgelopen vrijdag meepraten over de gevolgen daarvan. Recht van vrijheid op demonstratie en vrije meningsuiting, is in ons land een groot goed. Maar dat rechtvaardigt natuurlijk niet de weerzinwekkende geweldsexplosie van de in razernij ontstoken meute. Vernielingen, brandstichtingen en geweld tegen brandweermensen, politiemensen en ambulancemedewerkers, de rede was totaal zoek, ongekend! 

De samenleving wordt steeds meer 'woke', prima natuurlijk! Maar laten we wel ons verstand erbij houden en bij onvrede met elkaar in discussie gaan. Laten we elkaar vinden in de schoonheid en veelzijdigheid van taal. Taal verbindt, verbeeldt, verwondert en verrast ons uiteindelijk. Laat in die zin het gedicht 'Maken of Breken' van Tanja Helderman (1974) maar goed tot je doordringen, ook dat is 'woke'.

mysterieuze super vulkaan

De recentelijke uitbarsting van de vulkaan 'Cumbre Vieja' op het Canarische eiland La Palma is al zo'n twee maanden aan de gang. En het einde is volgens Bartjens nog niet in zicht, ook al lijkt de actieviteit soms iets af te nemen. De twee, in de oceaan uitmondende, lavastromen hebben op hun pad al zo'n kleine 3000 gebouwen verwoest, terwijl ruim 7000 inwoners moesten worden geëvacueerd. Ruim 1000 ha land is met lava bedekt, terwijl as uit de vulkaan overal op het eiland schijnt te liggen. En aan de reusachtige tsunami, als gevolg van een in de oceaan stortende westelijke kraterwand willen we liever niet denken. 

Wel even wat anders dan de 'Zuidwalvulkaan' en de 'Mulciber', de twee vulkanen in het Nederlandse deel van resp. de Waddenzee en de Noordzee. Ze zijn allebei al 150 miljoen jaar zo dood als een pier, dus daar hebben we geen last meer van. 

Iets anders schijnt het gesteld te zijn met de mysterieuze 'Campi Flegrei' een slapende, maar volgens wetenschappers wakker wordende super vulkaan, deels onder de zeespiegel, maar verder onder een dicht bevolkt gebied nabij Napels. De 'Campi Flegrei' schijnt één van de weinige supervulkanen in de wereld te zijn. Anderen zijn o.m. Yellowstone, de Eifel, Tambora en Santorini. Aan de gevolgen van een (reeds voorspelde) uitbarsting van de 'Campi Flegrei' wil eigenlijk ook nog niemand denken.

déjà vu momentje langs de A27

Als ik, tot voor enige jaren terug, over de A27 langs het Utrechtse Science Park 'De Uithof' reed, werd mijn oog altijd getrokken door het Wentgebouw, de 50 meter hoge kubus met de z.g. ponskaart-gevel uit 1974. Het was het voormalige gebouw van de faculteit Tandheelkunde van de Utrechtse Universiteit, ontworpen door mijn voormalige werkgever architect Joost van der Grinten (1927-2017) met medewerking van architect Teun Koolhaas (1940-2007). Het was echter ook het gebouw waaraan ik destijds intensief heb meegeholpen aan de gedetailleerde uitwerking van het ontwerp. Ik zeg was, want het gebouw is reeds rond 2015 gesloopt.

Ruim 40 jaar lang domineerde de kubus, waar ik zo'n verleden mee had, het landschap van 'De Uithof' nabij de A27, en ineens was er niets meer, alsof er iets in het landschap was geamputeerd. Een situatie die overigens niet lang heeft geduurd, geleidelijk aan zag ik op dezelfde locatie 4 hoge betonnen torens verschijnen. Dat was wel even heel wat anders dan de oude kubusvorm, zeer benieuwd wat dat gaat worden, Lang liet het antwoordt echter niet op zich wachten, toen ik weer eens in de buurt was zag ik de verdere opbouw. De 4 betonnen torens waren de constructieve kernen, waar omheen het gebouw in combinatie met de vloerdragende betonnen gevelelementen laag voor laag verder werd opgebouwd. Voordeel van deze bouwmethode is kolomvrije werkgebieden.

Wat ik echter ook zag, was dat ik langzaam maar zeker ook weer een kubus zag verschijnen. Oké geen perfecte misschien, deze oogde iets hoger dan de basis breedte en diepte, maar toch had ik een déjà vu momentje. Het gebouw, dat bestemd is als nieuwe huisvesting van het ons, door het coronavirus zo langzamerhand zeer bekende RIVM en CBG, is ontworpen door Felix Claus Dick Van Wageningen Architecten uit Amsterdam. Het is een zeer duurzaam gebouw, waarmee mijn, op de kubusvorm gebaseerd déjà vu momentje eigenlijk nergens op slaat, want alles is verder anders aan dit gebouw. De regelgeving in de bouw van 1974, is alleen al door o.m. de Europese klimaateisen, ook bij lange na niet meer te vergelijken met de huidige!

Nogmaals Urk

In het in 2020 uitgekomen boek 'De ontdekking van Urk' van de Vlaamse schrijver en journalist Matthias M.R. Declercq (Gent, 1985) rekent hij af met de vooroordelen over Urk en laat hij een wereld zien die bijna niemand kent. Declercq heeft zich daarvoor uiteraard wel een tijd moeten laten onderdompelen in het reilen en zeilen vam de Urkse gemeenschap, die zich ondanks haar gesloten en veelal onbegrepen imago dag na dag steeds meer voor hem opende. 

Een fascinerend boek dat een nogal andere kijk geeft op dit voormalige eiland en haar bewoners, ik heb het in één ruk uitgelezen. Urk, in het verleden ook wel Orck genoemd, zoals op oude kaarten staat vermeld. Mogelijk dat de orka door deze oude spelling van Urk bij de dorpsingang is gekomen. Ook de vorm van het eiland destijds deed aan een orka denken. In de haven van Urk heb ik heel wat keertjes gelegen met m'n zeilbootje. (Zie ook in mijn blogarchief stukje Urk van 3-7-'09) Urk, een mooie plek, in het bijzonder vanaf het IJsselmeer gezien!

Een mysterieuze boswandeling.

Afgelopen maandag hebbeb we een wandelingetje gemaakt in het Leuvenumse Bos nabij het Roode Koper. Het was doodstil in het bos, wat wil je ook, maandag, geen mens te bekennen en geen zuchtje wind. Soms hoorde je even het gekabbel van de Leuvenumse Beek als we in de buurt kwamen, of een specht hameren ergens hoog in een boom, maar dat was het, het accentueerde de stilte als het ware. Dan te bedenken dat het bos hier volgens Bartjens wemelt van wilde zwijnen, herten, dassen, vossen en sinds enige tijd ook een stel wolven. Sporen genoeg, vooral van de wilde zwijnen, maar geen van deze dieren zijn we tijdens onze wandeling in het verstilde herfstbos tegengekomen, of hebben we zelfs ook maar gehoord. Maar goed ook misschien, temeer konden, en hebben we genoten van de stilte en de herfstkleuren van het mysterieuze Leuvenumse Bos!

Singer Laren versus Singel Blaricum.

De E-Ticket's voor ons bezoek aan Singer Laren waren j.l. vrijdag geldig vanaf 12.40 uur. De covid misére verhinderd nog immer een spontaan museumbezoek op willekeurig tijdstip. Het is niet anders! 

Gewoonlijk nemen we op de A27 de afslag Laren, en rijden we vervolgens via de Eemnesserweg naar het centrum en het Singer museum. Maar J had deze keer maar eens een alternatieve route bedacht, waar ik overigens van meet af aan mijn bedenkingen tegen had. Via de smalle en zeer lommerrijke Blaricummertollaan, die ons langs leuke optrekjes voerde, kwamen we uiteindelijk op de Singel in Blaricum terecht. Foutje, dat is nogeens uit koers raken! Maar via allerlei leuke kronkellaantjes, waar dit schilderachtige dorp om bekend staat, kwamen we gelukkig nog net op tijd in Singer Laren aan. 

In de tentoonstelling 'De ontdekking van het heden' zagen we een honderdtal werken uit een vrijwel onbekende particuliere kunstverzameling. Moderne en hedendaagse kunst, werken van o.a. Picasso, Dalí, Mondriaan, Klee, Miró, Léger en Daniëls. Vrijwel alle grote Europese kunststromingen uit de twintigste en eenentwintigste eeuw waren vertegenwoordigd! Een mooie tentoonstelling, we hebben genoten.

over een parallelle soloexpositie

Onlangs heb ik de parallelle soloexpositie 'Natasja Kensmil & Sadik Kwaish Alfraji' in de Amersfoortse Kunsthal KAdE bezocht. Alles bij elkaar genomen een interessante maar nogal treurig stemmende expositie. 

In de schilderijen en tekeningen van Natasja Kensmil (Amsterdam, 1973) zag ik haar fascinatie voor het verborgene, raadselachtige en duistere. De werken in haar expositie 'A Poison Tree' vonden hun oorsprong in de geschiedenis, religie, mystiek en mythologie van de mens. Een sombere en beladen expositie. 

In 'In Search of Lost Baghdad', de expositie van de sinds de jaren negentig in Nederland wonende Iraakse kunstenaar Sadik Kwaish Alfraji (Bagdad, 1960), zag ik veel werken die reflecteerden op zijn vlucht uit Irak. In een expressieve en beladen zwart-wit stijl toont hij middels tekeningen en animatie-video's zijn herinneringen en associaties aan Irak. En ook in deze expositie kwam naar mijn gevoel een weinig hoopvol mensbeeld naar voren.

Sinkholletje in de tuin?

Op onverklaarbare wijze was er zomaar een diep gat ontstaan in onze tuin. Een soort sinkhole zal ik maar zeggen. Ik heb er tot aan het maaiveld bijna 4 zakken zand van 25 kg per stuk in moeten mikken. Een sinkhole? Niet echt voor de hand liggend leek mij, maar wat dan wel zo ineens? Na enig graafwerk in mijn geheugen, schoot mij de oude Noorse Esdoorn te binnen die hier 25 jaar geleden is geveld. De stronk, die ik destijds nog enkele jaren in de tuin als een soort afzettableau heb laten staan, heb ik uiteindelijk toch maar weg laten fraisen. Dat hebben ze natuurlijk maar tot een bepaalde diepte gedaan, een substantieel deel van de ondergrondse wortelmassa is toen mogelijk blijven zitten. Zou de ruimte die door het rottingsproces moet zijn ontstaan, de oorzaak kunnen zijn dat de boel hier na al die jaren alsnog in één keer in elkaar is gezakt? Het lijkt mij stug, maar iets anders weet ik niet te bedenken!

Over donkere nachten.

Afgelopen nacht was de z.g. 'Nacht van de Nacht', een jaarlijks evenement georganiseerd door de Natuur- en Milieufederaties, een samenwerkingsdverband van particuliere natuur- en milieuorganisaties op provinciaal niveau in Naderland. Of de afgelopen nacht volgens de bedoeling, donkerder is geweest dan alle voorgaande nachten dit jaar kan ik niet zeggen, want ik lag te slapen. Maar de organisaties hebben er volgens Bartjens wel van alles aan gedaan om dat te bereiken. Want echt donkere nachten zijn namelijk heel goed voor mens, dier en milieu! Ze hadden daarom afgelopen nacht in dit 's nachts praktisch meest verlichte land van Europa, in alle provincies nachtactiviteiten georganiseerd en vele duizenden lichten gedoofd. 

Lees voor meer over donkere nachten o.a. de stukjes 'hemelse duisternis' van 10/7'14, 'het nachtelijk Waddenzwerk' van 30/6'15 en 'centrum in ander licht bezien' van 24/1'16 in mijn blogarchief.

Zuid-Limburg

In het prachtige Zuid-Limburgse heuvellandschap krijg ik vaak het gevoel of ik al een beetje in het buitenland ben. Het is zo anders dan het landschap dat ik gewend ben, het landschap van boven de grote rivieren zal ik maar zeggen, dat trouwens ook prachtige regio's kent. Maar volgens mij vindt je nergens in Nederland een gevarieerder landschap dan hier. De vele hoogteverschillen met vaak indrukwekkende steiltes en schitterende panorama's, de stromende beekjes, de diepe kalksteengroeves vol prehistorische sporen, de oude kilometerslange mijngangen, het zijn voor mij stuk voor stuk boeiende landschapselementen, die je verder niet of nauwelijks in Nederland aantreft.

 De in totaal 54 personen, jong en oud, waren in 

 Hoog Vaals gehuisvest in totaal 14 zes persoons

 bungalows. En als vanouds vermaakten ze zich ook

 in deze herfst weer prima met van alles en nog wat,

 maar bovenal ook met elkaar.

 En ook de oudste en jongste deelnemers konden het   goed met elkaar vinden.

 Bepaald warm was het niet op het terras, maar wel

 gezellig.

 

 De kleintjes gaan na het lange weekend weer naar

 huis in een hele smerige auto. De bestuurster heeft

 voor die gelegenheid maar een bijpassende jas

 aangetrokken.

 Schaaktoernooitje: De zinderende finale tussen de

 twee cracks Simon en Mink, waarbij uiteindelijk

 Simon met de  eer ging strijken.

 En op de hoek Maastrichterlaan-Seffenterstraat in

 Vaals, wisten ze ons op zondagavond gezellig te

 verrassen met een lekkere hap.

En dan hebben we ook nog met een select groepje het oudste stenen gebouw van Nederland bezocht. De ruines van een Romeins badhuis, vroeger Coriovallum, in Heerlen, gebouwd tussen 63 en 73 na Christus. Een imposante ontmoetingsplaats in die tijd. Maar ook nu nog was ons bezoek aan dit z.g. Thermen Museum meer dan de moeite waard.

Zeeweringen, altijd werk aan de winkel.

De kust houdt Rijkswaterstaat immer bezig. In 2011 hebben ze in Zuid-Holland nabij Ter Heijde de revolutionaire 'Zandmotor' aangelegd, (zie in mijn blogarchief stukje 'Zandmotor' van 19/1'11). De ontwikkeling daarvan loopt geheel volgens verwachting las ik ergens. Dat is mooi, haast nog mooier vind ik de aanleg van een nieuw duinlandschap in Noord-Holland nabij Camperduin en Petten. Daar hebben ze de Hondsbossche Zeewering veranderd in de Hondsbossche Duinen. Ze hebben daar zo ongeveer de hoogste zeedijk van Nederland totaal overbodig gemaakt, door er middels een paar jaar zandscheppen aan zeezijde, een brede zandmassa van formaat tegen aan te brengen. De wind heeft er vervolgens een imposant duinlandschap van gemaakt, dat hoog genoeg is om volgens onderzoekers een zeespiegelstijging van een meter op te vangen. Prachtig, de Hondsbossche Duinen dus, betreffende de Hondsbossche Zeewering kunnen de aardrijkskundeboekjes derhalve worden herschreven.

Figuurzagen

Aan reststukjes hout- en triplex hadden we geen gebrek in de werkplaats van mijn vader, (zie in mijn blogarchief stukje 'spelen en werken' van 2 maart 2014). Na schooltijd en in vakanties zat ik als 10 jarige veel te figuurzagen, vaak samen met mijn even oude neefje. We brachten eerst een leuke tekening, al of niet zelfgemaakt, middels een velletje carbonpapier over op een passend stukje triplex, waarna we m.b.v. een tafelbeugel en een plankje, een boortje en uiteraard een figuurzaag los gingen. Uren, soms dagen waren we aan het zagen, zo leuk vonden we het. Een dienblaadje, met een door het struikgewas stormend hert, op de huid gezeten door een stel jachthonden, heb ik destijds gemaakt voor mijn lieve jarige oma in Wapenveld. Ik heb het dienblaadje later terug gekregen, het ligt nu bij mij na bijna zeven decennia nog immer ergens in een laadje.

klim naar de hemel

Kunstwerk de 'Passage', een 13 meter hoge stalen fantasietrap van de Nederlandse kunstenares Gusta Kullberg (1958) nabij vliegveld Lelystad, werd in 1995 onthuld op de hoek van de Larserweg en de Eendenweg. Het kunstwerk bestaat uit een onregelmatig stijgende trap die zich om een regelmatig stijgende spiltrap omhoog draait. Staande op het hoogste platvorm kan de beklimmer genieten van het weidse polderlandschap, uit wiens ontstaansgeschiedenis Gusta Kullberg haar inspiratie voor de 'Passage' heeft gehaald. Na de drooglegging werden de polders ontgonnen en op grote schaal bebpuwd. Kullberg maakt met de 'Passage' een verwijzing naar de historie en zet deze groei door. De trappen lijken uit het vlakke polderlandschap ontsproten te zijn en willen hun klim naar boven in de oneindigheid doorzetten. Ze gaat als zodanig met haar werk een relatie aan met de plek waarvoor het kunstwerk bedoeld is. Samenhang, geschiedenis en problematiek van de plek worden zo bepalend voor vorm en inhoud van haar werk. Zo bezien vind ik de 'Passage', een fantasietrap ontsproten uit het vlakke polderlandschap, een leuk maar nogal gezocht kunstwerk.

'The Sky is The Limit', de loodrechte omhoog staande 24 meter hoge aluminium ladder met 32 treden, al sinds 1995 beeldmerk in beelden in Gees, van de Nederlandse kunstenaar Eugène Terwindt (1941) is weer een heel ander verhaal. Heeft bij Kullberg's 'Passage' de vlakke polder als inspiratiebron gewerkt, bij Terwindt's 'trap naar de hemel' was dat het oneindige zwerk. Trouwens ik las ergens dat veel bezoekers van beelden in Gees kunstwerk 'The Sky is The Limit' in relatie brengen met Jacobsladder, het bijbelverhaal uit Genesis. Of Eugène Terwindt dat ook zo heeft gezien is mij niet bekend. De Jakobsladder markeerde de verticale verbinding tussen de hemelse verblijfsplaats van God met de aardse heilige plaats, waar God aanwezig was. Lees het wonderlijke verhaal van Jacob maar eens in onderstaande passage uit de NBV21.

Jacobsladder

Genesis 28: 10 - 22.

Jakob verliet Berseba dus. Op zijn reis naar Haran kwam hij op een plek waar hij bleef overnachten omdat de zon al was ondergegaan. Hij pakte een van de stenen die hij er aantrof, legde die onder zijn hoofd en ging op die plaats liggen slapen. Toen kreeg hij een droom. Hij zag een ladder die op de aarde stond en helemaal tot de hemel reikte, en daarlangs zag hij Gods engelen omhoog gaan en afdalen. Ook zag hij de HEER bij zich staan, die zei: ‘ik ben de HEER, de God van je voorvader Abraham en de God van Isaak. Het land waarop je nu ligt te slapen zal ik aan jou en je nakomelingen geven. Je zult zoveel nakomelingen krijgen als er stof op de aarde is; je gebied zal zich uitbreiden naar het westen en het oosten, naar het noorden en het zuiden. Bij alle volken op aarde zal men elkaar toewensen net zo gezegend te worden als jij en je nakomelingen. Ikzelf sta je ter zijde, ik zal je overal beschermen, waar je ook heen gaat, en ik zal je naar dit land terugbrengen; ik zal je niet alleen laten tot ik gedaan heb wat ik je heb beloofd.Toen werd Jakob wakker. ‘Dit is zeker,’ zei hij, ‘op deze plaats is de HEER aanwezig. Dat besefte ik niet.’ Eerbied vervulde hem. ‘Wat een ontzagwekkende plaats is dit,’ zei hij, ‘dit is niets anders dan het huis van God, dit moet de poort van de hemel zijn!’ De volgende morgen vroeg zette Jakob de steen die hij als hoofdsteun had gebruikt rechtop, en wijdde hem door er olie over uit te gieten. Hij gaf die plaats de naam Betel, ‘Huis van God’: voordien heette het daar anders, namelijk Luz. Daarna legde hij een gelofte af: ‘Als God mij ter zijde staat en mij op deze reis beschermt, als hij mij brood te eten geeft en kleren aan mijn lichaam, en als ik veilig terugkom bij mijn verwanten, dan zal de HEER mijn God zijn. Deze steen die ik gewijd heb, zal dan een huis van God worden - en ik beloof dat ik u dan een tiende deel zal afstaan van alles wat u mij geeft.’

Mooi is, zeilen, lucht, water en aankomen!

Het is middernacht, en ik sta aan het roer van de 'Swing'. Vanaf die plek kijk ik uit over de nachtelijke zee met daarboven een majestueuze sterrenhemel in een onmetelijk zwerk. En door het luik zie ik de vertrouwde dingen in de kajuit, zacht aangelicht door de rode gloed van het navigatielicht boven de kaartentafel. In het vooronder floept plots een lichtje aan, mijn zoon komt uit zijn kooi om het roer over te nemen. Eenmaal buiten wisselen we informatie uit over weer, zeilvoering, positie en koers en probeert hij met nog onwennige ogen iets te zien op de donkere zee. Dat zal gauw genoeg lukken heeft de ervaring geleerd, ik ga in ieder geval lekker te kooi. 

Als ik 4 uurtjes later, bij het krieken van de dageraad weer aan dek kom om de wacht weer over te nemen, zie ik in de verte ons reisdoel liggen. Ik ken geen of weinig mooiere ervaringen, dan na 3 of 4, soms roerige dagen en nachten op zee, je einddoel in de verte te zien opdoemen. Mijn zoon deelde de vreugde en bakte daarom voor ons beiden alvast een eitje!

tel uit je winst

Standaard brievenbus voor firma's op de Britse Maagdeneilanden is een lust voor het oog. (Bron: Wim Daniëls).

Wie het laatst lacht, lacht het best!?

Van de belofte van Sigrid Kaag aan haar kiezers van een zo progressief mogelijk kabinet, is na ruim een halfjaar praten nog niets terechtgekomen. En het ziet er voorlopig ook niet naar uit, dat dat gaat gebeuren, al zegt ze nu wel de politiek in alle opzichten met een nieuw herwonnen elan aan te gaan pakken. Het moet en zal sowieso allemaal anders moeten. Maar hoe dan? Ik hoop voor haar, en niet alleen voor haar, dat het één en ander op korte termijn duidelijk wordt. Maar als ik haar benarde positie zo zie, is ze daar zelf voorlopig allesbehalve zeker van.

Oeververbindingen.

In mijn stukje 'de nieuwe brug in Amsterdam' van 14 januari 2017 had ik het over een brug die het Java-eiland zou verbinden met Amsterdam Noord. Een plan van de gemeente Amsterdam dat inmiddels, na ruim 4 jaar plannen maken en steggelen met o.m. Rijkswaterstaat, is gesneuveld door voornamelijk nautische bezwaren. Om een idee te krijgen wat men mogelijk met nautische bezwaren zou kunnen bedoelen, moet je voor de aardigheid op YouTube Timelapse Scheepvaartverkeer op het IJ in Amsterdam eens bekijken. Te zien is doorgaand scheepverkeer en bijzondere situaties op het IJ, achter het Centraal Station in Amsterdam. Jaarlijks varen er 160.000 schepen en steken er 70.000 mensen over met de pont. Opnames zijn gemaakt in juli 2016 vanaf het Mövenpick Hotel Amsterdam City Centre en het Havengebouw. Inmiddels is het alweer veel drukker geworden. 

In de krant las ik vanmorgen dat de gemeente Amsterdam nu, behalve een brug ten westen van het Houthavengebied (zie bijvoorbeeld de Tower Bridge van architect Cees Dam), ook de haalbaarheid van een kabelbaan in dat gebied serieus gaat onderzoeken. Stug doorgaan met plannen maken, ze zijn het gewend in Amsterdam, de eerste plannen voor een brug over het IJ dateren al uit de 19e eeuw. Maar goed, ze zullen ook wel moeten. Het snelgroeiende stadsdeel Amsterdam-Noord, waarin al meer dan honderdduizend mensen wonen, moet snel een goede verbinding krijgen met het centrum, en met het nog te realiseren stadsdeel Haven-Stad ten westen van het Houthavengebied, waar nogeens honderdduizend nieuwe bewoners worden verwacht.

sfeervol tafelen

De perfecte sfeer voor het delen van herinneringen en sterke verhalen, wordt naar mijn gevoel vaak samen met vrienden rondom een huistafel vol lekker eten en drinken bereikt. Zaterdagavond was dat in ieder geval zo, hoewel we met z'n zessen buiten op het terras al wel een paar slokjes vooraf hadden genomen. Ja, ja, de gedachte dat we hier meer voedsel hebben dan in de rest van de wereld, en meer diëten om te beletten dat we het opeten, was even ver weg. We hebben daarom in alle opzichten weer erg genoten van ons twee maandelijks huistafelfestijn, dat deze keer door Joke en ondergetekende was georganiseerd. We kunnen ons dan ook nu alweer verheugen op de volgende keer, als we samen met Hillie en Albert bij leven en welzijn mogen aanschuiven bij Roel en Herma.

over een oude getijdenrivier

In het Waddenmagazine van deze maand las ik een mooi artikel over de historie van het Lauwersmeer van ecoloog Henk Hut. In 'Sporen van de oude zee' laat hij ons zien, hoe hier de alles bepalende zee het landschap heeft vorm gegeven. Een prachtig gebied, vooral rondom de oude getijdenrivier het Reitdiep, die zoals ze dat daar noemen van 'Wad tot Stad' gaat. Varend vanaf Zoutkamp tot aan de Oosterhaven in de stad Groningen is ongeveer 30 km meanderen door een zeldzaam mooi en weids landschap. 

Het cultuurlandschap rondom het Reitdiep, dat tot één van de oudste van Europa schijnt te behoren, gaan ze nog mooier maken las ik ergens. Hoe precies is nog niet helemaal bekend, maar het streven is om in combinatie met nieuwe innovatieve landbouwmethoden, een aantrekkelijke groene strook te maken rondom het Reitdiep met meer ruimte voor biodiversiteit en waterberging. Ben benieuwd, we hebben in dit prachtige gebied vaak gevaren, veel mooier hoeft het van mij eigenlijk niet te worden!

Over betrekkelijkheid.

Dat de kerken in de jaren zestig aan het leeglopen waren, wisten we natuurlijk al een tijdje. Zelf waren we immers als architecten met ons bureau al enige jaren gevestigd in de Elleboogkerk, een leeggelopen Godshuis uit het begin van de 18de eeuw in het centrum van Amersfoort. Het wonderlijke was echter, dat ondanks de trent van voortschrijdende secularisering, ons bureau redelijk wat ontwerpopdrachten had voor de bouw van nieuwe kerken. Om er maar enkele te noemen: de Klaaskerk in Venlo, de Andrieskerk in Leersum, de kerk van St. Jan in Eindhoven, de Salvatorkerk in Amsterdam en de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen. 

Mede gezien de seculariserende samenleving, was één van de uitgangspunten in het ontwerp van de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen, om deze volledig publiek en multi-functioneel te laten zijn. Dat is na vele discussies redelijk gelukt, saillant detail: dwars door het kerkgebouw, die midden in een woonwijk en nabij een winkelcentrum was gesitueerd, liep zelfs een doorgaand trottoir. Het heeft allemaal niet mogen baten, de leegloop was niet te stuiten. In 2008, toch nog 40 jaar na de oplevering, is de kerk van 'Het Woord Gods' in Swalmen gesloopt!

Het kan verkeren, een jaar eerder was de Elleboogkerk, waar alle soms enigszins verhitte discussies over een nieuwe visie en aanpak van het kerkontwerp hebben plaats gevonden, ook al in vlammen opgegaan. (Zie in mijn blogarchief stukje 'Elleboogkerk' van 23/10'07). En daarbij constateer ik ook nog, dat enkele hoofdrolspelers in het ontwerpproces allang niet meer onder ons zijn. Over betrekkelijkheid gesproken!

zorgvuldig gesloopte architectuur

het bankgebouw in deplorabele toestand

  

  De Rabobank, qua architectuur één van de mooiere

  kantoorgebouwen in Harderwijk zijn ze momenteel

  aan het slopen. Jammer, textuur, en m.n. de 

  dominante luifel in de arcitectuur van het 

  kantoorgebouw, deed mij vaak denken aan een 

  ontwerp van de Zwitsers-Franse architect Le 

  Corbusier (1887-1965). Aan zijn in Ronchamp in 

  1955 gerealiseerde ontwerp, de Chapelle Notre 

  Dame du Haut. (Zie o.a. mijn stukje 'een 

  wonderschoon kapelletje' van 1/11'18).

  Wie de architect was van de Rabobank is mij even 

  niet bekend, maar het zal voor hem of haar vast 

  een schrale troost zijn, dat hun creatie volgens 

  Maurice van sloopbedrijf Dusseldorp zorgvuldig 

  wordt gesloopt. Op een bord staat: Slopen is 

  omgekeerd bouwen, beide doe je zorgvuldig. 

veerkracht en elan in New York

De strijd van Amerika tegen het terrorisme kan na 20 jaar aanwezigheid in m.n. Afghanistan dan wel weinig of niets hebben opgeleverd, van New York kan je dat niet zeggen. Daar is Al-Qaeda's dodelijke complot vooral mislukt door veerkracht en elan van de Newyorkers. De skyline van Lower Manhattan wordt sinds de aanslag op 11/9'01 dan wel niet meer gedomineert door de 'Twin Towers' van het World Trade Center, maar sinds 19/11'14 wel door het sierlijke 541 meter hoge 'One World Trade Center' gebouw. En dat geeft moed, daar kunnen ze, alle ellende ten spijt, weer trots op zijn! (zie ook in mijn blogarchief 'New York' d.d. 12/9'06).

Een nieuw Gemeentelijk Monument.

Gemaal Parksluizen (zie Blogarchief d.d. 7/12'06) is opgeleverd in 1967. Nu, 54 jaar later, is het Rotterdamse boezemgemaal sinds j.l. februari tot gemeentelijk monument verheven. Het gemaal is conform brutalistische uitgangspunten (een stroming in de moderne architectuur om het ruwe materiaal opzettelijk in de constructie te tonen) gebouwd, naar een ontwerp van mijn toenmalige werkgever t.w. architect Prof. Ir. Joost van der Grinten (1927-2017). Het was voor mij destijds het eerste project wat ik zelfstandig heb uitgewerkt!

'za zdarovje!'

'Kopstoot' was gisteren de titel van de column van Sylvia Witteman in de Volkskrant (1965). Een humoristisch stukje over een horecawelp die haar glazig aankeek toen ze een jonge jenever bestelde. Door zelf de fles aan te wijzen waaruit de jongeman het spul moest gieten, kreeg ze uiteindelijk een bodempje jenever met een berg ijsblokjes in een bierglas. Zo ga je natuurlijk niet met jenever om, het leek nergens op, die jongen moet nog veel leren. Het is maar goed dat je niet om een 'kopstoot' hebt gevraagd, was de reactie van haar partner, wie weet wat er dan was gebeurd. Maar goed, al nippend aan het verwaterde drankje moest ze met weemoed aan een echte borrel denken. Zo'n borrel in een tulpglaasje die ze voor je neus tot aan de rand toe vol schenken, zodat je je moet bukken om de eerste slok er voorzichtig en zonder vochtverlies vanaf te kunnen happen! 

Zelf moest ik, toen ik haar stukje las, met enige weemoed terugdenken aan de vele genoeglijke borreluurtjes vroeger in mijn Amsterdamse periode. Kletsend over van alles en nogwat met vrienden en studiegenoten in café's als De Eland, Hegeraad of de Doffer, waar ze behalve bier ook echte borrels schonken. 

Overigens had Sylvia Witteman het in haar stukje ook nog even over haar Moskouse periode. Hoe ze daar in de Nederlandse ambassade met ingevlogen haringen en jenever Leidens ontzet hebben gevierd. Die passage deed me op mijn beurt weer denken aan een café ervaring 's morgens vroeg in St. Petersburg, tijdens een excursie naar die stad. (zie in mijn blogarchief stukje 'Oktjabrskaja' van 8 september 2010) Tijdens een koffiestop rond halftien 's morgens, wij waren al vroeg aan de wandel gegaan, kwamen er twee keurige mannetjes binnen, colbert, stropdas, actetas, kennelijk opweg naar hun werk. Staand aan de bar bestelden ze een wodka, een dubbele aan de glasmaat te zien. En met een plechtig uitgeroepen 'za zdarovje!' werden beide wodka's in één teug achterover geslagen, waarna ze hun actetasjes weer oppakten en vertrokken. Gezondheid, ze konden er weer tegenaan zo te zien, de hele dag lag nog aan hun voeten!

kleine bijdrage aan schoner milieu

Na lang te hebben gewikt en gewogen de knoop toch eindelijk maar doorgehakt, alle kleine beetjes helpen! Volgens Bartjens bespaar ik nu totaal 1032,3 kg CO2 (9x114,7 kg) uitstoot per jaar op het milieu.

nachtelijke klapgijp op zee

Sinds 2016 is op de oude Marinewerf in hartje Amsterdam Brouwerij Homeland actief met het brouwen van exclusieve biertjes. Neem bijvoorbeeld de 'Klapgijp', een Barrel Aged (10.5%). Hoe langer de reis, hoe rijper het bier. De rijke lading van Bourbon vaten en onze Russian Imperial Stout leveren een ‘barrel aged’ huwelijk waar we de loper voor uitleggen. Sterk, vol en zacht tegelijk. Bier waar leeftijd het lekkerste vat op heeft! Een kratje voor € 77,49. 

Van 'Klapgijp' bier had ik nog nooit gehoord, maar als zeiler weet ik, zeker na die ultieme klapgijp op de Noordzee, maar al tegoed wat een klapgijp is. Het is middernacht, we hebben met z'n tweetjes net de wacht overgenomen. Het waait hard en de golven zijn enorm, een zware zeegang. We surfen met de 'Swing' voor de wind, zeer geconcentreerd sturend door berg en dal, de één na de andere golf op en af. Onze positie is om en nabij 59º34'N en 0º41'W, ca. 40 mijl ten zuiden van Lerwick op de Shetland's als het gebeurd. Een stuurfout, je moet op die golven constant anticiperen, en een bij nader inzien slordig bevestigde bulletalie waren de oorzaak, dat het grootzeil met daverend geweld van bakboord naar stuurboord werd geslingerd en we in die grote golven onder een helling van niveau kwamen te liggen. Gelukkig zwiepte de giek over ons hoofd heen, de gevolgen waren anders niet te overzien geweest! 

Door als de bliksem de motor te starten en de genua en het grootzeil te verkleinen kwamen we gelukkig weer vrij snel uit de penibele situatie. Met materiaalschade (kromme giek en beschadigd grootzeil) kwamen we er nog redelijk goed vanaf, maar het had met zo'n klapgijp heel wat beroerder kunnen aflopen.

Avondsfeer aan zee

Blootvoets dribbelend langs de vloedlijn genieten van de avondsfeer in St. Merrijn, Cornwall, Atlantic Ocean. De kinderen 10 en bijna 8 en 6 jaar oud gaan voor mij uit. De wind neemt alle geluiden mee, hun stemmen, het ruisen van de branding, een zeemeeuw. En ook mijn mijmeringen dwarrelen met de wind mee. Ik sta even stil en maak een foto en voel aan mijn voeten dat elke golf een beetje zand teruggeeft aan de zee. Prachtig, dat spel van zand en golven, om van het kleurenspel maar te zwijgen. Avondsfeer aan zee!

Aan alles komt een eind.

Voor mij staat 2021 gevoelsmatig a.h.w. voor het einde van een tijdperk. Welteverstaan het einde van een al sinds mijn eigen jaren twintig oud en vertrouwd muzikaal sounddesign. 

En niet alleen gevoelsmatig, Golden Earring, mijn geliefde nationale rockband en al sinds 1961 actief, heeft na het bekend worden van de progressieve spierziekte ALS van gitarist en oprichter George Kooymans (1948) te kennen gegeven er per direct daadwerkelijk mee te stoppen. Alles of niets volgens de andere bandleden, zonder George Kooymans is het dus over en uit met de 60 jarige band Golden Earring. 

De bijna 60 jarige rockband The Rolling Stones, pakken het na het overlijden afgelopen dinsdag van hun drummer Charlie Watts (1941-2021) anders aan. Voor mij voelt het overlijden van Charlie Watts aan als het einde van The Rolling Stones, ze waren immers danig met zijn specifieke manier van drummen vergroeid. Maar ik las dat ze toch doorgaan met hun voorgenomen Amerikaanse tournee, die op 26 september in St. Louis begint. Ze willen de concerten gebruiken als een eerbetoon aan Charlie Watts en zijn leven vieren. 

Een mooi eerbetoon, ik wens ze alle succes in Amerika. Maar toch blijf ik zeggen, zonder Charlie geen Stones!

Het huis op de heuvel.

Infrarood thermografische beelden tonen de
omvang van vocht- en waterschade.

  Lang geleden, om precies te zijn in april 1973 heb

  ik het huis op de heuvel in Helensburgh, circa 30 

  kilometer ten westen van Glasgow al eens bezocht,

  en iets minder lang geleden, in mei 2008 wederom

  (zie in mijn blogarchief stukje 'Schotland' van 7 mei

  2008). Zowel de beelden als de sfeer van deze 

  bezoekjes staan mij tot op de dag van heden nog 

  helder voor de geest. 

  'The Hill House', in 1902 ontworpen door de

  Schotse architect Charles Rennie Mackintosh (1868-

  1928) voor de Glasgow-uitgever Walter Blackie, 

  werd in 1904 opgeleverd. Het is het meest complete 

  voorbeeld van een woonhuis van Mackintosh. Hij

  had niet alleen de hand in het ontwerp van van het

  woonhuis, maar in nauwe samenwerking met zijn 

  vrouw ook in elk aspect van de inrichting. Een

  mooi, gedateerd maar waardevol monument daar 

  op die heuvel, dat door velen is en wordt bezocht. 

  Tegenwoordig wordt het huis bedreigd door verval als gevolg van waterschade. Daarom werd een groot conserveringsproject opgezet om het te drogen en te redden met naar schatting 15 jaar renovatiewerkzaamheden. Het huis werd 117 jaar geleden gebouwd als 'een huis voor de toekomst', een min of meer experimenteel ontwerp dus met nieuwe materialen als Portland-cement. Na ruim een eeuw waren de zandsteen muren zo verzadigd dat het voortbestaan van het huis werd bedreigd. Het hele huis is inmiddels ingepakt in een soort doos van gaas, dat het huis moet beschermen tegen ongeveer 87% van de regen, terwijl het toch kan ademen tijdens het langdurige droog- en renovatieproces.

Have a nice day son!

Verjaardag!  22 augustus 1968 viel op de 4e donderdag van de maand. Deze dag was de 235e dag van het schrikkeljaar 1968. Ben je op deze dag geboren dan is je sterrenbeeld Leeuw. In de Chinese astrologie valt deze dag in het jaar van de Aarde Aap. De zon kwam op om 6:36 en ging onder om 20:47. De maan was voor 4% zichtbaar. Op deze dag had Nederland een bevolking van ongeveer 12.748.590, waarvan 50,12% vrouwen. De populatie groeide rondom deze datum met gemiddeld 374 per dag. Ben je op deze dag geboren dan ben je 53 jaar, 0 maanden en 0 dagen oud. Dat zijn 19.358 dagen, ofwel 464.604 uren, oftewel 27.876.269 minuten, danwel 1.672.576.157 seconden.

Zo kom je op je 53e geboortedag nog eens wat te weten. Wat je er mee moet? Tja, dat weet ik ook niet. 

Have a nice day son!