paspoortgedoe

Het ging wel lekker gistermorgen, ik had me tot taak gesteld om naar het gemeentehuis te gaan voor een nieuw paspoort. Aansluitend kwam Jo. gezien het mooie weer op het idee, dat te combineren met een fietstochtje in de omgeving. Mooi, goed idee, alleen stond wel m'n voorband praktisch plat. En een fietsbandje oppompen middels zo'n rottig Frans ventieltje is vaak een knap irritante bezigheid. Maar goed, op een gegeven moment zat de wind er in, en fietsten we richting gemeentehuis.

Na een nummertje te hebben getrokken, wachten we in de grote hal op m'n beurt. Belletjes gerinkel alom, oplichtende balienummers, mensen met het passende nummertje erop af. Eenmaal aan de beurt bij balie 8, was de ambtenaar snel met me klaar. Verkeerde pasfoto meneer! Hoezo verkeerde pasfoto, u ziet toch wel dat ik het ben. Ja, ja, maar met alle respect meneer, deze foto lijkt me niet recent, en belangrijker nog is, dat de foto niet recht van voren genomen is, en dat is wel een vereiste. Komt u s.v.p. terug met een goede en recente pasfoto!

Chagrijn diende zich aan, maar evengoed toch maar naar de fotograaf. Moet u uw haar nog kammen meneer, nee het is goed zo, zo loop ik er altijd bij. Oké, neemt u daar maar plaats, hoofd iets naar rechts, ietsjes terug en lippen op elkaar houden. Kunt u iets vriendelijker kijken, ja goed zo, daar komt ie, flits! Dat is twaalf euro meneer. Wat, twaalf euro voor m'n kop op zo'n klein stukje papier! U verdient ze ook gemakkelijk zeg, tjonge, niet te geloven.

Terug in het gemeentehuis, nummertje trekken en wachten maar weer. Deze keer wat langer, het was drukker geworden. Wederom balie 8 met dezelfde ambtenaar. Ha, ha, dat ziet er beter uit meneer. Ja zeg, dat mag ook wel voor twaalf euro. Ja het leven is duur, wilt u hier even tekenen, graag binnen de lijnen, mooi zo. Nu nog een vingerafdruk, wilt u de wijsvinger van uw linkerhand op dat apparaatje leggen, ja zo. Ambtenaar zucht hoorbaar na twee pogingen, dat gaat niet lukken meneer, probeer het eens met de middelvinger, ook niet, de duim, ook niet. Lekker apparaat zeg, gooi weg dat ding! Nee, nee, veegt u eens met de wijsvinger van uw rechterhand langs uw neus, ja, zo ja. Leg uw vinger nu nog eens op het apparaat. Bingo, een beetje neusvet doet wonderen! Herhaald u deze handeling nog een keer met de middelvinger van uw rechterhand, prima, goed zo. Dat is dan €. 48,70, na vrijdag a.s. kunt u uw paspoort komen afhalen.

De lust tot een eindje fietsen was bij Jo. die alsmaar had zitten wachten tot ik klaar was, kennelijk een beetje bekoeld, want ze kwam ineens met het plan om maar wat plantjes te gaan kopen voor op het terras. Ook goed, maar ja we zijn wel op de fiets, dus veel kunnen we niet meenemen. Geen punt, volgens haar nog meer dan genoeg. En zo liepen we ons even later te vergapen aan de bloemetjes in het tuincentrum. Met een paar dozen vol viooltjes en een zak potaarde achterop fietsten we een halfuurtje later huiswaarts.

Thuis aangekomen kwam ik er achter dat ik m'n sleutels kwijt was. Potverdorie, verloren dat kan niet anders, ik wist zeker dat ik ze bij me had toen we vanmorgen vertrokken. Jo. had haar sleutels thuis gelaten, dus daar stonden we dan voor een gesloten deur. Bloemetjes en potaarde achter het huis gezet, en terug maar weer over dezelfde route naar waar we overal geweest waren. In de buurt van onze oudste dochter haakte Jo. af, bij voorbaat zou ze daar de sleutel van ons huis maar even gaan lenen. Ik ben overal weer geweest, bij de fotograaf, in het gemeentehuis en in het tuincentrum. En allemaal waren ze behulpzaam en keken ze met me mee onder stoelen en banken, maar nergens een sleutelbos te bekennen.

Net toen ik op het punt stond om Jo. te bellen of ze geslaagd was met haar sleutelactie, belde zij mij. De sleutels waren terecht! Bij onze oudste dochter had ze niemand aangetroffen, dus bellen maar, ze zal haar telefoontje wel bij zich hebben. Was ze met hondje Teun aan de wandel en heel toevallig naar ons onderweg voor een kopje koffie. In de garage vond Jo. m'n sleutels naast de fietspomp, in gedachten neergelegd toen ik vanochtend met dat platte voorbandje werd geconfronteerd.
Ja, ja, wat kan een mens toch lekker bezig zijn, klein geld allemaal maar toch, voor je er erg in hebt ben je weer een ochtend verder, ik verveel me nooit, de dagen vliegen voorbij!