'Johannes Passion'

Nog twee weken tot aan Palmzondag, het begin van de laatste zeven dagen van de Vasten- of Veertigdagentijd. In de Goede- of Stilleweek en Pasen worden alle gebeurtenissen herdacht, die de kern van het christelijk geloof uitmaken. Met name het lijden, sterven en verrijzen van Jezus Christus. Traditiegetrouw is de Vasten- of Veertigdagentijd, ook wel Passietijd genoemd, in het christelijk deel van de wereld de tijd van de Passies, waarin het proces en het lijden, sterven en verrijzen van Jezus Christus wordt opgevoerd en bezongen. De bekendste Passies zijn de 'Johannes Passion' uit ca. 1724 en de 'Matthäus Passion' uit ca. 1728 van Johann Sebastian Bach (1685-1750).

Zaterdagavond zijn we naar de 'Johannes Passion' geweest. Een prachtige uitvoering van de Christelijke Oratorium Vereniging Putten. Het koor waarin vriend Roel O. bij mijn weten al sinds jaar en dag, samen met enkele donkerstemmige mede vocalisten, de bassectie succesvol overeind weet te houden. De uitvoering in Putten o.l.v. de jonge dirigent Gerben Budding (1987) m.m.v. het begeleidingsorkest Cappella Maria Barbara en de solisten Titia van Heyst, sopraan; Wouter van den Braak, countertenor; Frank Fritschy, tenor; Robert Brouwer, bas en Daniël Hermán Mostert, bas speelde zich af in de stampvolle Gereformeerde Kerk aan de Achterstraat.

De 'Johannes Passion' en de later door J.S. Bach geschreven 'Matthäus Passion' zijn beide muzikale vertellingen van de procesgang en het lijden, sterven en verrijzen van Jezus Christus. Echter de 'Johannes Passion' is alleen wat feller maar tegelijkertijd toch ook weer wat ingetogener, de J.P. volstaat met een veel kleinere bezetting. En al is het lot wat Jezus in beide passion's beschoren is even dramatisch, toch ligt het accent in de J.P. minder op het slachtofferschap van Jezus. In de J.P. komt hij in het proces van zijn veroordeling meer over als een revolutionair, een persoonlijkheid die ondanks het leed dat hem wordt aangedaan krachtig van zich laat horen.

Nevenstaande tekst (Duits-Nederlands) betreft bovenstaand, met m'n telefoontje opgenomen videofragment over het proces bij Pilatus.
De collage waarmee dit stukje begint, bestaat uit behalve een paar foto's van de COV Putten en de titel, uit het schilderij de 'Gele Kruisiging' van Marc Chagall (1887-1985) dat hij in 1943 heeft geschilderd. In het pittoreske eilandkerkje van Vlieland hebben we een paar jaar geleden een muzikale raamvertelling bijgewoond, genaamd 'Chagall, de schilder en de liefde' (zie m'n stukje 'Chagall' van 7 juli 2010). Ondanks de ellende die de gelovige Joods-Russische kunstschilder in zijn leven heeft meegemaakt, heeft hij de liefde voor de medemens die in hem besloten lag nooit opgegeven. Je ziet het in het kleurenpalet van zijn schilderijen, hoe verschrikkelijk ook de taferelen waren die hij schilderde, de kleuren bleven zingen! De kleuren van de 'Gele Kruisiging' getuigen daarvan. Jezus aan het kruis, een Russisch stadje in vlammen, bange mensen op de vlucht, dreiging en geweld overal. Maar ook een ladder die niet wordt neergehaald, maar naar men aanneemt wordt opgericht, een verbindend element met het bovenste deel van het schilderij dat hoop uitstraalt. Chagall hield in zijn werk altijd staande, dat er hoop is te midden van chaos, ellende en verdriet. Hij had de Paasboodschap denk ik goed begrepen!