Zevenblad, eigen teelt

Zevenblad van eigen teelt, niet dat ik er iets aan hoef te doen, het groeit vanzelf, erger nog het woekert zelfs! De hele tuin is ermee vergeven. De Latijnse naam voor het z.g. onkruid zevenblad, hanenpoten of tuindersverdriet is Aegopodium podagraria. Ik las ergens dat het hier ooit bewust is aangeplant om Romeinse soldaten onderweg van voedzame groente te voorzien. Of het waar is weet ik niet, 't zou goed kunnen. Want zevenblad was vroeger een bekende en belangrijke groente, hoewel ik me niet kan herinneren het ooit te hebben gegeten. Het zit boordevol vitamine C, provitamine A, kalium, calcium, magnesium en kiezelzuur. Gedroogd smaakt het als peterselie, rauw smaken de jonge verse blaadjes het beste. Het is geschikt voor soepen, salades en stoofschotels, het is feitelijk in alle recepten bruikbaar waar je ook spinazie voor zou gebruiken. En medicinaal werd het vroeger ingezet bij gewrichts aandoeningen.

Eén van de jongens van m'n muziekgroepje heeft bij tijd en wijle wel eens last van zo'n aandoening. Ik heb hem aangeboden om zo af en toe eens in mijn tuintje te komen grazen. Maar daar wilde hij niks van weten, ondankbaar schepsel! Jammer, dan moet ik het zelf maar opeten, het schijnt trouwens ook een probaat middel tegen jicht te zijn. Afgelopen week heeft Jo. daarom maar eens een stoofschotel gemaakt van zevenblad en pasta met spekjes, ui, appel, kerrie, creme fraiche en een snufje zout en peper. Heerlijk, al laten we de volgende keer het zevenblad wel iets langer stoven. Wie weet krijgen we de smaak wel te pakken van alle eetbare onkruiden die ons tuintje te bieden heeft. Want van behalve zevenblad, is ons tuintje ook nog eens vergeven van o.a. paardebloem, brandnetel, vogelmuur, weegbree en zuring.