Afgelopen zaterdag hebben we het nieuwe filmmuseum bezocht, de geweldige Eyecatcher aan het IJ, ontworpen door het Oostenrijkse architectenbureau 'Delugan Meissl Associated Architects' (zie ook mijn stukje 'Eyecatcher' van j.l. 31 maart). Een bezoek dat we in alle opzichten meer dan de moeite waard hebben gevonden. En te horen aan de vele opmerkingen om ons heen, vonden wij dat niet alleen. Het eigenstandig, door de Weense architecten ontworpen universum, is nergens mee te vergelijken. Al probeert iedereen dat wel, de één ziet er een grote witte vogel in die neerstrijkt, de ander een schelp en weer een ander een dicht geknepen oog, een Stealth of een haaienbek. Maar over één ding zijn de meesten het wel eens, en dat is dat het in 2,5 jaar tijd verrezen bouwwerk, een markante aanwinst is voor de noordelijke IJoever en de stad Amsterdam.
Het gebouw dijt naar boven toe sterk uit. Die uitkragingen zijn het handelsmerk van Eye. Alles zweeft, alles steekt uit. De grootste oversteek is dertig meter lang en wijst richting de voormalige Shelltoren (architect Arthur Staal, 1966). In die dertig meter bevindt zich de grote filmzaal. Als de zaal maximaal is gevuld (300 man), buigt de constructie zo’n vijf centimeter door, boven de IJpromenade.
Echter over de toegankelijkheid voor de invalide medemens van het nieuwe 'Eye' in Amsterdam is niet iedereen te spreken, las ik. Zelf is het me niet opgevallen, ik heb er eerlijk gezegd ook niet opgelet, maar als valide kan ik me er met al die niveauverschillen wel iets bij voorstellen. En dat de valide medemens ook uit moet kijken om het gebouw niet invalide te verlaten ondervond Jo., toen ze tijdens de afdaling haar enkel verzwikte op de flauwe houten buitentrap naar de hoofdentree. Oorzaak volgens haar, door de wind belemmerden de feestballonnen aan de trapleuning even het zicht op de trap. Kan gebeuren natuurlijk, pijnlijk, maar achteraf bleek het gelukkig enigszins mee te vallen, alhoewel ik uit ervaring weet dat ze er toch best een tijdje last van zal houden. Met deze omissies heb ik denk ik de negatieve aspecten van ons bezoek wel belicht. Voor de rest hebben we erg genoten van de tentoonstelling 'Found Footage Cinema Exposed'
En van het restaurant met dat fenomenale uitzicht op de stad, en de film 'Mijn avonturen door V. Swchwrm', onder regie van Froukje Tan naar het gelijknamige jeugdboek uit 1998 van Toon Tellegen. Met Georgina Verbaan, Hans Dagelet, Dennis Reinsma, René van 't Hof en Marjan Luif.
Een aardige Nederlandstalige familiefilm waarin de negenjarige jongen V. Swchwrm de stiekeme droom heeft om een groots schrijver te worden. Hij wil schrijver worden. Niet 'zomaar' een schrijver, maar een Schrijver van Ongewone Boeken. Boeken Waar Mensen van Omvallen. Dat doet hij in het geheim, alleen zijn grootvader weet het. Want als je zoiets hardop zegt, word je het juist niet. Met zijn schrijfsels wil hij in de gunst raken van niemand minder dan de Koningin, die qua leed toch wel wat gewend is. Alleen de eerste zin, die alles zegt, die heeft hij nog niet gevonden. Na afloop van de film konden kinderen in de zaal vragen stellen aan cast & crew die lijfelijk aanwezig was.
Toen ik de grote filmzaal zo vol zag lopen, moest ik wel even denken aan de doorbuigende constructie zo hoog boven het maaiveld. Ze zullen het toch wel goed berekend hebben? En ja, verder hebben we in en om de prachtige filmtempel aan het IJ natuurlijk erg genoten van de sprankelende architectuur van zowel het in- als exterieur.
Rond een uur of vijf zaten we in Weesp gezellig te borrelen bij onze vrienden A en C, die ons voor een etentje hadden uitgenodigd. Tot onze verrassing hadden ze een tafel gereserveerd in restaurant 'Acquavite' in Naarden-Vesting. Een eetgelegenheid gevestigd in het unieke oude Promers Bastion aan het Adriaan Dortsmanplein. We hebben daar lekker gegeten en over van alles en nogwat zitten kletsen. Een betere afsluiting van de dag hadden we zelf niet kunnen bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten