Kauwboyfilm

Gisteren in filmtheater Fraterhuis in Zwolle 'Kauwboy' gezien, het speelfilmdebuut van regisseur Boudewijn Koole, die we vanwege een volle zaal tijdens de première in EYE jammer genoeg hadden gemist toen we het gloednieuwe filmmuseum bezochten op 7 april j.l. (zie m'n stukje 'Filmmuseum EYE' van j.l. 10 april).
Kauwboy ging medio februari j.l. op het Internationaal Film Festival van Berlijn in première, en won daar, behalve de prijs voor beste kinderfilm, ook meteen de prijs voor het beste debuut, een onderscheiding die dwars door alle programma's heen werd uitgereikt.

Kauwboy, met de 10-jarige Rick Lens als hoofdrolspeler Jojo, Loek Peters als Ronald, de vader van Jojo, Cahit Ölmez als Deniz, de trainer van de waterpoloclub waar Jojo opzit en Susan Radder als Yenthe, het vriendinnetje dat Jojo van waterpolo kent. En dan is er nog Ricky Koole als July, de afwezige moeder van Jojo.
De film van Boudewijn Koole is eigenlijk geen kinderfilm, maar meer een film over een kind. Een indrukwekkend portret van een tienjarige jongen en zijn vader die beiden op hun eigen manier de overleden July proberen te verwerken. Waarbij de muziek van July, ze was zangeres/muzikant, in de film een factor van belang speelt. Ze vinden elkaar pas aan het eind van de film in dit gedeelde verdriet.

Het scenario is rauw en lyrisch tegelijk. Rauw zijn de confrontaties tussen vader en zoon en van grote schoonheid is de buitenwereld, waar Jojo een jonge kauw vindt die uit zijn nest is getuimeld. Het zijn onvergetelijke momenten die Jojo vervolgens deelt met zijn kauw. Stiekum bouwt hij een nestje in de oefenschuur van zijn moeder. De aandacht die hij niet van zijn vader krijgt geeft hij dubbel zoveel aan z'n kauwtje. Toch neemt Kauwboy niet de voorspelbare weg van de helende vriendschap tussen jongen en dier, want ook in deze relatie zit weer een harde les. Het leven is een voortdurend gevecht, of het nu bij een waterpolotraining is of bij een ruzie met je vader die vindt dat een kauw geen huisdier kan zijn. Maar zoals gezegd komt het aan het eind van de film tussen Jojo en z'n vader toch nog goed.
Een ontroerend mooie film!