wolkenstaarders

Wolkenstaarders, verenigt u! las ik j.l. zaterdag in de wetenschappelijke bijlage van de Volkskrant. Een interview van Maarten Keulemans met de Brit Gavin Pretor-Pinney (1968), oprichter van Cloud Appreciation Society n.a.v. zijn nieuwste boek 'Clouds that look like things'.

Enkele stellingen uit het manifest van de Cloud Appreciation Society:
1.
Ze vinden dat wolken ten onrechte worden gedemoniseerd, en dat het leven onnoemlijk veel armer zou zijn zonder hen.
2.
Ze zijn van mening dat ze de poëzie zijn van de natuur en de meest rechtvaardige van haar uitingsvormen, omdat iedereen fantastisch uitzicht op hen kan hebben.
3.
Ze beloven het 'geen wolkje aan de lucht'-denken te bestrijden waar ze het aantreffen. Het leven zou saai zijn als we dag na dag omhoog moesten kijken naar monotone onbewolktheid.
4.
Daarom zeggen ze tegen iedereen die het horen wil: Kijk omhoog, verwonder je om de hemelse schoonheid en leef je leven met het hoofd in de wolken!

Koren op m'n molentje, de Cloud Appreciation Society heeft al 29335 leden in 94 landen, maar ik denk dat ik ook maar lid wordt. Middels internet kan iedereen makkelijk meedoen, het enige wat leden met elkaar gemeen hebben is hun interesse in de lucht. En afgezien daarvan: Naar wolken kijken is tijdverdrijf zonder doel, een belangrijke activiteit vandaag de dag. Het werkt als meditatie, het legen van je geest, het vertragen van je tempo, goed voor lichaam en ziel. Aristofanes, een Griekse dichter, noemde de wolken eens de beschermgodinnen van de nietsende mens.

Naar wolken kijken heb ik altijd al fascinerend gevonden. Samen met vriendjes lagen we vroeger best vaak op onze rug in het gras naar het zwerk te kijken. Van alles en nog wat herkenden we dan in de vele formaties die voorbij kwamen drijven. Olifanten, honden (zie ook het hondje in bovenstaande collage), paarden, fruitmanden, maar ook hele legers in schaapjeswolken. Trouwens een heel bijzondere herinnering heb ik aan die keer met al die vliegtuigstrepen. Ik was een jaar of tien en lag met een vriendje weer eens omhoog te turen en te fantaseren, toen er op een gegeven moment aan de oostelijke horizon vliegtuigstrepen opdoemden. Niet zo maar een paar, nee vele tientallen strepen trokken in westelijke richting over ons heen. Achteraf denk ik dat we destijds een aantal squadron's van de Amerikaanse luchtmacht of NAVO hebben gezien. We vonden het behoorlijk spannend toen. Eenmaal voorbij verwaaierden de vele strepen langzaam maar zeker tot een hoge veerachtige cirrus bewolking.

Later, op navigatiecursussen kreeg ik les in meteorologie, zij het beknopt. Dat had dan wel wat minder met de nietsende mens te maken, integendeel, door goed op de wolkenvorming te letten leerde je het één en ander over de weersverwachting. Heel nuttig als je met een zeilbootje de zee opgaat! Je leerde over het onstaan en de betekenis van hoge-, middelhoge- en lage wolken en over Cumulus en Cumulonimbus, wolken dus die zich meer in verticale zin ontwikkelen. Allemaal prachtig, maar heb je eenmaal je plan getrokken en ben je op zee met je bootje, dan blijft bij voorkeur alleen nog het nietsende wolkenstaren over. Uren kan ik vanuit de kuip naar het zwerk liggen turen, met alleen het geruis van water en wind om me heen. Ik voel me dan soms tijd- en gewichtloos, één in/met de kosmos. Onbeschrijfelijk mooie ervaringen zijn het!

Iedere dag een paar minuutjes omhoog kijken is goed voor je. Maar leven met je hoofd in de wolken nog beter!