Voor een studioprojectje moest ik even in Amsterdam zijn. Als we (J gaat dan vaak even mee) er toch zijn, knopen we er meestal wel een bezoekje aan één of ander museum o.i.d. aan vast. Deze keer hebben we ons weer eens op het Eye gefocust. Dat spectaculaire gebouw aan de noordkant van het IJ, schuin tegenover het Centraal Station. Het filmmuseum, naar een ontwerp van het Weense architectenbureau Delugan Meissl Associated Architects, met een panoramisch uitzicht op het IJ, verandert voortdurend terwijl je erdoorheen loopt. Het samenspel van licht, ruimte en beweging, heeft als zodanig veel gemeenschappelijks met architectuur. Maar dit verder terzijde, we kwamen hier nu voor twee dingen t.w. de tentoonstelling The Quay Brothers' Universum en de muziekfilm 'Inside Llewyn Davis'.
The Quay Brothers' Universum.
De Amerikaanse eeneiige tweeling Stephen en Timothy Quay (1947, Norristown, Pennsylvania U.S.) studeerden aan de Philadelphia College of Art waarna ze naar Londen vertrokken om daar aan het Royal College of Art te studeren. En sindsdien wonen en werken ze daar ook. De expositie in het Eye van hun werk die daar nog tot maart 2014 te zien is, bestond uit een raadselachtig en duister oeuvre van animatiefilms, tekeningen en muziekensceneringen. De films werden getoond te midden van bijzondere inspiratiebronnen als artefacten uit wetenschappelijke verzamelingen, rariteitenkabinetten en vroeg 20e eeuwse tekeningen van psychiatrische patiënten.
Een interessante, maar ook bijzonder raadselachtige overzichtstentoonstelling van het werk en leven van de Quay Brothers.
Inside Llewyn Davis.
Na de lunch in het nabij gelegen cafe restaurant 'De Pont' hebben we in cinema 2 van het Eye de film 'Inside Llewyn Davis' gezien. Een film van de broers Ethan en Joel Coen over een enigszins mislukte muzikant in het New York van 1961. Daar in een rokerig kroegje in het folkwijkje Greenwich Village speelde Llewyn zijn ingetogen liedjes die min of meer aan het genre van Bob Dylan deden denken. Maar een doorbraak wilde maar niet komen. Vol afgunst voor collega-folkies die het beter deden dan hij, hunkerde Llewyn naar succes, maar dan wel in de juiste, niet-commerciële vorm. Met tegenzin schikte hij zich af en toe als sessiemuzikant.
De klaplopende bankslaper Llewyn wilde maar geen consessies doen. De een op de andere tegenslag was het gevolg. Maar op een gegeven moment diende zich een mogelijk keerpunt aan toen Llewyn in zonderling gezelschap, waaronder een rossige kat en een manke jazzpurist mee kon liften naar Chicago, om daar een grote platenbaas te treffen. Maar ook dat liep uiteindelijk weer op niks uit. Het was niet anders, voor folkmuzikant Llewyn was nog hooguit een bestaan in het schnabbelcircuit weggelegd.
Een mooie gevoelige film, een sfeervol, authentiek portret van een tijdperk, en van iemand in de kantlijn van de muziekgeschiedenis!
Nevenstaande voetnoot van Arnon Grunberg kwamen C en ik een paar dagen later tegen op de voorpagina van de Volkskrant. Een zienswijze waar ik me zeker in vinden kan.
2 opmerkingen:
Dit las ik vanochtend bij de voetnoot van Arnun Grunberg.
"Inside Llewyn Davis van de gebroeders Coen gaat over een muzikant, Llewyn Davis, die het net niet gaat redden. Goed mogelijk dat deze Llewyn Davis gespeeld door Oscar Isaac, het ook niet wil redden, dat hij om wat voor reden dan ook heeft besloten ten onder te gaan. Dat ten onder gaan klinkt dramatisch, maar de kracht van deze film is juist het gebrek aan drama. De catastrofes in het leven van Davis zijn alledaagse catastrofes, dat maakt Inside Llewyn Davis zo weemoedig. Je kunt van mening zijn dat een muzikant in de periferie van de samenleving hoort te leven. Tegenwoodig verwachten wij echter dat iedereen een in maatschappelijke zin geslaagd leven leidt. Wat als iemand geen behoefte heeft aan hulp? Iedereen die gelooft in de helende kracht van de overheid en van empathie zou deze film even moeten zien." Arnun Grunberg
Kun je je daar in vinden na het zien van de film?
Ja zeker, ik heb het ook gelezen.
Een reactie posten