Woelig decennium

De autorit zondag naar het Groninger Museum was wel heel rustig. Af en toe hadden we de A28 bijna alleen voor ons. Wel lekker trouwens die rust, ik ga er vaak een beetje van mijmeren. In de buurt van De Punt moest ik denken aan de Molukse treinkapers die daar in 1977 een gewelddadige dood hebben gevonden. Afgelopen zaterdag zijn ze daar door een handje vol nabestaanden en één kaper, die de bestorming heeft overleefd herdacht. Ik heb de TV beelden van destijds bij wijze van spreken nog op m'n netvlies staan, 37 jaar geleden alweer! Wat was dat voor een tijd, en wat deed ik toen eigenlijk?
Achteraf heb ik wel eens gedacht, dat het geloof in een alleszins mooie samenleving ons in de tweede helft van de zeventiger jaren gaandeweg een beetje in de schoenen is gezakt.

De eerste helft voelde nog min of meer als een optimalisering van de jaren zestig. Verwarrend dat wel, maar we waren hoopvol, optimistisch en vooral ook links, want we wilden uiteraard voor vol worden aangezien. De toekomst lag open, we hadden het over vrijgestelden en onafhankelijken en eisten overal vrijheden op. Op school, op het werk, in het leger en eigenlijk ook in bed. We hadden een grote mate van actiebereidheid en protesteerden tegen van alles en nog wat. In die geest probeerden we onze kinderen ook op te voedden. En inherent aan onze kleurrijke geesten, hadden onze interieurs thuis ook alle kleuren van de regenboog. En dan die feestjes, om de haverklap organiseerden we een feestje om de één of andere reden of werden we uitgenodigd. Vrolijke dansfeestjes met wiet, wierook en vloeistofdia's die we dan zelf maakten (zie o.a. mijn stukje 'vloeistofdia's' van 26 september 2006)

Maar geleidelijk aan veranderde de sfeer in de jaren zeventig. Natuurlijk die feestjes was je wel een keer zat. En uiteraard was de toenemende aandacht voor gezin, studie en carrière ook wel een beetje debet aan de veranderende sfeer. Maar dat was niet de oorzaak van de sfeer verandering, gelukkig maar trouwens. Heftige gebeurtenissen buiten de deur lagen aan de verandering ten grondslag. Bezettingen, de treinkapingen in de jaren '75 en '77 bij Wijster en De Punt, moordaanslagen dat soort dingen. En een oliecrisis was er o.m. debet aan dat het economisch ook bergafwaarts ging. Bezuinigingen en werkloosheid was het gevolg. Eind jaren zeventig was de sfeer in de samenleving volgens mij 180º gedraaid. In een periode van pak weg tien jaar waren we met z'n allen van een hoopvol optimisme tot een min of meer hopeloos cynisme vervallen. Maar gelukkig waren we evengoed gezond en hadden we als gezin humor en aandacht voor elkaar, thuis was het daarom plezierig en gezellig. En eigenlijk viel het voor de meesten van ons daarom met alle sores buiten de deur ook wel mee!

Tjonge, waar dat gemijmer al niet toe leiden kan tijdens zo'n ritje naar het Groninger Museum. Ik hou er ook mee op, je schiet er niks mee op. Bovendien waren we een decennium later weer allemaal hoopvol en optimistisch gestemd. En nu, ja wat nu, ik denk dat we nu weer onder in een dal zitten. Om daar uit te komen kunnen we dus maar één kant op, en dat is omhoog. Wat willen we nog meer!