wandeling

De zon schijnt, zullen we deze dag maar eens met een wandeling beginnen? Goed idee, en zo waren we even later op weg naar Staverden. Een rondje dat we kennen als onze broekzak, maar het blijft trekken. En helemaal als je ondanks de vrieskou het voorjaar nabij voelt.

We hebben de z.g. gele route gelopen, een wandelingetje v.v. kasteel Staverden van ca. 3 km door loofbossen en langs graslanden, akkers, beekjes en witte pauwen. We hebben het rondje deze keer maar weer eens tegen de wijzers van de klok in gelopen. Na het z.g. bezoekerscentrum te zijn gepasseerd, liepen we door een stukje loofbos het licht van het open landschap weer tegemoet. De akkers en weilanden aan beide zijden van het zandpad waren vergeven van de molshopen. Dat moet haast wel komen doordat op deze tot het oude cultuurlandschap behorende akkers geen kunstmest en bestrijdingsmiddelen worden gebruikt. De overvloed aan regenwormen, insectenlarven en naaktslakken die daardoor ontstaat, moet gezien het kolossale aantal mollen wel een waar paradijs voor ze zijn. Maar gezien de hoeveelheid pootafdrukken in het zandpad is landgoed Staverden kennelijk voor meer dieren een paradijs. Het barst hier zo te zien van de everzwijnen, herten en reeën, en gezien de massa's keutels naast het zandpad van hazen en/of konijnen komen die hier ook in respectabele aantallen voor.

Even voorbij Hoeve 'Oldhof', een fraaie boerderij links van het pad uit 1880, wandelden we weer een beetje een loofbos in. De prachtige doorkijkjes naar de lager gelegen weilanden links en rechts van het pad, accentueren we even verder met een kiekje door de cirkelvormige ornamentering op een boeren hekwerk. Op zoek naar enige vorm van leven, hebben we op het bruggetje over de snel stromende Staverdense Beek een poosje in het water staan turen. We hebben niets gezien, maar er moet leven inzitten, want de IJsvogel komt hier ook voor en nestelt hier in de steile oevers. Een stukje verderop bij de Molenbeek (een aftakking van de Staverdense Beek) liepen we linksaf het parallelle pad op richting kasteel Staverden. De gedeeltelijk kaarsrechte Molenbeek is ooit aangelegd om de watermolen en de gracht nabij het kasteel van water te voorzien. De inmiddels eeuwen oude beek en de houtwal vormen samen met het paralelle pad een prachtig geheel als grens tussen het open en het lommerrijke landschap. Nabij de verderop gelegen vijver, die als reservoir dient voor de watermolen, staken we de Molenbeek over, en stonden we even later een poosje bij de witte pauwen te kijken, die hier volgens Bartjes al eeuwen worden gehouden voor de pauwenveren op de helm of hoed van hotemetoten als de Hertog van Gelre en de Commissaris van de Koningin van Gelderland. In de Brasserie op het landgoed probeerden we een kopje koffie te bemachtigen, maar daar waren ze helaas nog gesloten. Jammer, die houden we straks thuis dan maar tegoed, even later waren we op weg. Einde van een leuke ochtendwandeling in een prachtig gebied dat zich steeds weer verrassend anders toont, hoe vaak we er ook komen.