toeren

De chauffeur van de regiotaxi waarmee M gekomen was kwam uit Wapenveld en woonde in het huis aan de Klapperdijk, waar ze bijna negentig jaar geleden geboren was! Jeetje, wat een toeval, dan hadden jullie onderweg zeker wel gesprekstof, ja dat hadden ze zeker. Het huis gebouwd in de beginjaren van de vorige eeuw is sindsdien menig maal verbouwd, maar omdat met name voorgevel en dakvorm zo prominent intact zijn gebleven, oogt het nog als vroeger.

Nadat we hadden bijgepraat en genoeg hadden van de koffie, appeltaart, drankjes, hapjes en filmpjes van vroeger, stelden we M voor om een eindje te gaan toeren. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, daar heeft M altijd wel zin in. Leuk, dan kom ik nog eens ergens is haar standaard reactie. Maar alvorens de deur uit te gaan hebben we M toch eerst nog even onze vorderingen in de fluitkunst laten horen. Gezien haar reactie op onze muzikale aspiraties weet ik eigenlijk niet goed of ze het nou wel of niet mooi gevonden heeft. Enfin dat horen we nog wel eens, we gaan eerst een eindje toeren.

Om te beginnen heb ik haar even de plek van mijn nieuwste project laten zien. Een verbouwings- en uitbreidingsplan voor een dierenopvangcentrum midden in het bos. Behalve dat mensen daar hun huisdier tijdens vakanties tegen betaling kunnen achterlaten, worden daar jaarlijks ook honderden dakloze honden en katten opgevangen. Zwerfdieren, dieren die zijn achtergelaten of dieren waarvan mensen afstand hebben gedaan omdat ze er niet meer voor kunnen zorgen om wat voor reden dan ook. De dieren worden daar goed verzorgd, het loopt zo goed dat ze zelfs moeten uitbreiden.

Vervolgens zijn we even langs 'Het Roode Koper' gereden. Een plek waar we samen met M de afgelopen decennia leuke herinneringen aan overgehouden hebben. 'Het Roode Koper' is een landgoed in het Leuvenumsebos dat in 1912 is gesticht als buitenverblijf door graaf Van Limburg-Stirum. Later werd het 2700 hectare grote landgoed, waar 'Het Roode Koper' een onderdeel van is, gekocht door de 'Vereniging tot Behoud van Natuurmonumenten'. En in 1947 werden de opstallen van 'Het Roode Koper' verkocht aan een familie, die er tot op de dag van heden een horecabestemming aan gaf.
Over het ontstaan van 'Het Roode Koper' gaat de sage van de molenaar. Meer dan honderd jaar geleden draaiden aan de Leuvenumsche Beek nog verscheidene watermolens die oude lompen tot papier verwerkten. Een van de molenaars liep alle lompen na op koperen knopen. Hij spaarde net zolang tot hij er een grote kist mee kon vullen. De molenaar zag kans de knopen voor een flink bedrag te verhandelen en van dat geld liet hij een huisje met de naam 'Het Roode Koper' bouwen.

Via 'De Zwarte Boer' reden we naar Staverden, een plek waar we in het verleden ook aardig wat aangename uurtjes met M hebben doorgebracht. Kasteel Staveren behoorde tot de oudste bezittingen van de Gelderse graven (sedert 1339 hertogen), die er waarschijnlijk al in de 12de eeuw een hof hadden. In 1299 verkreeg graaf Reinald I van de keizer toestemming Staverden tot een stad te maken, maar een stedelijke ontwikkeling heeft nooit plaatsgevonden. Kasteel Staverden bleef een hof, die sinds 1400 door de Gelderse hertogen in leen werd uitgegeven onder de verplichting witte pauwen te houden en pauwenveren te leveren voor de helm van de hertog. De oude traditie van de witte pauwen werd door vader en zoon s' Jacob in ere hersteld. De pauwenveren worden nu jaarlijks aangeboden aan de commissaris van de koningin in Gelderland.

Voor een kopje thee en een plak droge, maar smakelijke cake, zijn we een eindje verderop gereden naar restaurant-theehuis Uddelermeer. Het Uddelermeer, dat 17 meter diep schijnt te zijn, vormt de bron van de Hierdensche Beek, het is waarschijnlijk ontstaan als een z.g. pingoruine of ijskernheuvel. In het geval van het Uddelmeer gebeurde dit tijdens het Saalien, een van de laatste ijstijden. Na het smelten van de ijskern bleef alleen het gat over, dat het huidige Uddelermeer vormt. Na de thee konden de dames het niet laten om even 't Winkeltje binnen te wippen. Een piepklein, maar volgens mij peperduur kledingboetiekje dat onder hetzelfde dak is gevestigd als het restaurant-theehuis. In afwachting tot ze waren uitgekeken op al het moois ben ik maar vast in m'n auto gaan zitten, kopen zouden ze daar volgens mij vast niet doen. Lang heb ik niet hoeven wachten, inderdaad kwamen ze even later met lege handen aan schuifelen en kwamen ze weer gezellig bij me zitten in de reiskoets, verder maar weer.

Via het meer dan honderd jaar oude hotel 'Oranjeoord' en het prachtige monumentendorp Hoog Soeren, volgens Bartjes het hoogste punt van de Veluwe, zijn we vervolgens door een eindeloos boslandschap naar Radio Kootwijk gereden. Daar in het hart van de Veluwe, hebben we even een blik geworpen op het zendstation dat in de jaren twintig van de vorige eeuw werd gebouwd voor radiotelegrafisch contact met toenmalig Nederlands-Indië. Het imposante gebouw, dat het midden houdt tussen een tempel en een sfinx, contrasteert prachtig met de lege, woeste omgeving. Het liep inmiddels tegen vijven, zo'n moment van de dag dat het prachtige licht in deze tijd van het jaar me altijd zo blij en verwachtingsvol kan stemmen. Daarom op naar 'De Keet van Heerde' waar we een tafeltje voor drie besproken hadden. Apeldoorn, Vaassen, Emst en Epe lagen snel achter ons, en tegen schemerdonker zaten we met een heerlijk pikketanisje aan de leestafel van 'De Keet van Heerde' de menukaart te bestuderen.

Een grote eter is M niet meer, ook nooit geweest overigens, maar de porties die ze nu nam waren wel erg klein. Maar het had haar, net als ons trouwens, goed gesmaakt en dat is mooi. Buiten was er inmiddels een dik pak sneeuw bij gevallen, en om de haverklap zag ik de zwaailichten van een strooiwagen voorbij komen. We moeten straks nog naar huis, als dat maar goed gaat.
Maar het ging goed, heel voorzichtig zijn we via Wezep, waar we M rond acht uur bij haar thuis hebben afgezet, over de A28 naar Harderwijk gereden. Einde van een leuk winters toertochtje.