Goes

Vrijdagmiddag hebben we de film "Venus" gezien in 't Beest, een klein bioscoopje aan de Beestenmarkt in Goes. Het kleinste zaaltje bleek voor de film nog te groot, er zaten maar 14 mensen in de zaal, allemaal grijsaards! Typisch sfeertje, en dan was er nog een pauze ook, zat iedereen een beetje in gedachten verzonken voor zich uit te staren met een glaasje wijn in de hand.

De film "Venus" gaat over de oude dag van een paar vrienden in Londen. Eén van de vrienden de acteur Maurice (Peter O 'Toole) speelt zo af en toe uit geldgebrek nog wel eens een bijrolletje in een soap, maar verder bestaat zijn leven uit ouwehoeren met zijn oude vriend en collega in de kroeg. Maar dit kabbelende bestaan veranderd voor Maurice drastisch als zijn oude tobberige en saaie vriend een twintigjarig nichtje (Jodie Whittaker) in huis haalt als huishoudelijke hulp, waar hij achteraf ontzettend veel spijt van heeft. De vriend begrijpt helemaal niets van jonge mensen.
Maar bij Maurice roept de jonge vrouw een onverwachte begeerte op, en hij palmt haar ondanks zijn prostaatklachten in. Hij is zijn hele leven al zo geweest. In een ver verleden had hij zijn vrouw en drie kinderen al in de steek gelaten, omdat het gras elders groener was. "To be or not to be. That's the question" roept hij ergens in de film, maar de grote vraag in zijn leven was toch vooral "To fuck or not fuck". Nu vele vrouwen later is hij oud, alleen en loopt hij door zijn prostaatklachten met een katheter rond en realiseert hij zich zijn sterfelijkheid.

Maar seksuele begeerte trekt zich weinig aan van leeftijd. "Venus" voelt ook een beetje aan als een bedenksel rond een taboe las ik ergens, en daar ben ik het wel mee eens. De kritiek op "Venus" is ook dat het een taboe aan de orde stelt zonder het te doorbreken, het taboe blijft intact. Maar hoe zou dat ook kunnen met een Maurice die in de film manhaftig blijft vasthouden aan zijn oppervlakkigheid en zijn genotzucht. Tegen de klippen op wil Maurice zijn leven afsluiten zoals hij heeft geleefd, zonder spijt of valse wijsheid achteraf. Hij ondergaat de onwaardigheid van de ouderdom met een ironische glimlach. Ik vond het een bijzondere film die nog wel even blijft hangen.

Na afloop van de film hebben we ons hotel opgezocht, om even een rustpunt in te lassen voor die dag. Dat rustpunt dacht ik ook even te vinden op het nachtkastje naast m'n bed, maar dat was niet berekend op mijn gewicht, het was gelijk gesloopt.
Rond een uur of half zeven zijn we de oude binnenstad maar eens ingewandeld. Via een mooie wandeling langs monumentale panden en de stadshaven, kwamen we op de Grote Markt terecht. Daar was het op het terras voor Grand Café Jersey, met zicht op het oude stadhuis en de fraaie Grote of Maria Magdalenakerk uit 1423 een poosje goed uit te houden, maar voor het eten zijn we toch maar naar binnen gegaan.

Rond een uur of negen zijn we naar Brasserie d'Anvers in de Magdalenastraat gewandeld. In verband met het zilveren feestje van J en M hadden we vip tickets gekregen voor het muziekfeest Funky Friday daar. Van Funk, een subgenre binnen de Rhythm and Blues, kwam ik vroeger door het eindeloos meeslepende ritme vrij snel in een aangenaam soort trance. Dat ik ook nu in trance geraakte kan ik niet zeggen, maar ik herkende wel weer dat gevoel, dat aangename gevoel van te worden meegesleurd in de cadans van het ritme, dat je één wordt met de muziek en daar deel van uit maakt. De muziek van Leslie Nielsen & DJ Marcellus deed me ook sterk denken aan de jazzfunk van de Crusaders met zangeres Randy Crawford die ik in 1979 heb gehoord in Carré. Het bekende nummer Streetlife van deze groep staat nog in mijn geheugen gegrift. Er waren ook mensen die de muziek veel te hard vonden, ze konden zo geen woord met elkaar wisselen. Dat is jammer voor ze, maar je kan nou eenmaal niet alles hebben.

Om de oren even tot rust te laten komen, zijn we met een klein groepje tegen een uur of één nog naar de Grote Markt gewandeld. Op het verwarmde terras voor Grand Café Jersey hebben we nog een uurtje zitten drinken en ouwehoeren. En zo is iedereen toch ook op deze avond nog aan z'n trekken gekomen. Rond een uur of drie waren we terug op onze hotelkamer met het gesloopte nachtkastje.