Het credo 'Laat groeien wat groeit en beperk het menselijk ingrijpen tot de allernoodzakelijkste handelingen' van kunstenaar, schrijver, professor honoris causa, leraar tekenen en eigenwijs mannetje Louis le Roy (1924-2012), is koren op mijn molentje. Alleen in het begin mag de mens begeleiden, differentiatie bieden, hoog, laag, droog, nat, licht, donker, hard, zacht enz. maar daarna dient hij zich snel terug te trekken. De natuur ordent immers zichzelf. Dus niet spitten, niet sproeien, niet snoeien en laat liggen wat valt t.g.v. het natuurlijke rottingsproces in de bodem.
Mooie en gezonde uitgangspunten lijkt mij. Maar ja, ik heb het in ons tuintje niet alleen voor het zeggen. Alles goed en wel volgens J, maar zelfs de z.g. 'allernoodzakelijkste handelingen' had ik kennelijk uit het oog verloren. Want er moest volgens haar zo langzamerhand wel degelijk worden ingegrepen, m.n. de prunus laurocerasus, de laurierkers in gewone mensen taal, moest echt worden gesnoeid. Want snoeien is tenslotte groeien en bloeien, nietwaar? En zo geschiede, zij het onder protest, sindsdien zit ik in ons tuintje tegen een geamputeerd en misvormd stuk struikgewas aan te gapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten